Boogie Wonderland

Κύριε εισαγγελέα, κύριοι δικαστές, κύριοι ένορκοι,

στέκομαι ενώπιον σας με κατεβασμένο το κεφάλι και ομολογώ το βαρύ μου κρίμα: πήγα στη συναυλία των ZZ Top. Και όχι μόνο πήγα, αλλά μου άρεσε κιόλας. (επιφωνήματα: αααα, ωωωω, τςτςτς!!!) Και τολμώ να στέκομαι μπροστά σας; Ωιμέ, επιτρέψτε μου να απολογηθώ.

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω μ' ένα γνωστό παραμύθι: Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένα μωρό που το έλεγαν rock'n'roll, παιδί του blues και της country. R'n'r - you know? Με μια κιθάρα, ένα μπάσο και μια ντραμς; Χωρίς συνθεσάιζερ; Που το άκουγαν οι άνθρωποι και χόρευαν μέχρι ξεβιδώματος; Και μετά το πήραν τα παιδιά των κολεγίων κι αποφάσισαν να το σοβαρέψουν και να το κάνουν συμφωνική μουσική; Αλλά ευτυχώς το έσωσε το punk και λίγο αργότερα το grunge; Εγώ, κύριοι δικαστές, μ' αυτό το παραμύθι μεγάλωσα. Και βαρέθηκα να πηγαίνω σε συναυλίες όπου οι κάθε λογής Ladytron βαριούνται τη ζωή τους και με σνομπάρουν κατάφωρα έναντι 40 ευρώ, ενώ οι θαμώνες στέκονται με το μάτι καρφωμένο στο κενό ή χαμένοι σε συζητήσεις με τους διπλανούς τους. Λαχτάρησα η δύστυχη να δω φαν αληθινούς (you know, fan? από το fanatic;), να διασκεδάζουν πραγματικά, να φωνάζουν ρυθμικά ZZ Top - ZZ Top! και να ροκάρουν.

Γνωρίζω τα αντεπιχειρήματά σου, σεβαστό δικαστήριο: μα είναι τόσο uncool να σου αρέσουν οι ZZ Top. (Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Matt Cibula στο PopMatters, όταν δήλωσε ότι το Mescalero ήταν ένας από τους καλύτερους δέκα δίσκους του 2003, ο αδελφός του τού τηλεφώνησε έντρομος να μάθει τι του συμβαίνει, η γυναίκα του άρχισε να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο του εγκλεισμού του σε ψυχιατρείο και τα παιδιά του φόρεσαν χαρτοσακούλες στο κεφάλι τους για να μην τα αναγνωρίζουν οι συμμαθητές τους). Ναι, πράγματι, έχει γίνει πολύ uncool να σου αρέσει το blues και rock'n'roll. Πόσο μάλλον το tex-mex blues boogie των ZZ Top.

Οι οποίοι συνεχίζουν να παίζουν με την ίδια σύνθεση μετά από... πόσα; Σαράντα χρόνια; Καλά, γιατί δεν πήραν ακόμα σύνταξη; Είναι γνωστό ότι όποιος έχει περάσει τα 30-κάτι, πρέπει να αλλάζει επάγγελμα ή να φυτεύει μια σφαίρα στο κεφάλι του σαν τον ευαίσθητο Kurt. Το είχε πει και ο Young, άλλωστε, It's better to burn out, than to fade away - ευτυχώς, όμως, δεν το εφάρμοσε. Και καλά ο Young, θα μου πείτε κύριοι ένορκοι... αλλά οι ZZ Top; Γιατί ξέρετε πολλούς που να παίζουν κιθάρα και να τραγουδούν σαν τον Billy Gibbons; Να μένουν πιστοί στο λευκό blues, κι ας είναι uncool; Να ροκάρουν οι ίδιοι και να ξεσηκώνουν το κοινό τους, όπως προχθές το βράδυ, οι ZZ Top; Θα μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Cibula "You are far too cool to listen to this. You won't actually go down to the store and purchase this record -- you're too busy trying to have fun listening to your indie pop records, straining to discover joy in someone's whiny pain".

Πώς ήταν η συναυλία; Ο ήχος ήταν χάλια - όπως πάντα στο Κλειστό του Τάε Κβο Ντο. Το εισιτήριο πανάκριβο - 50 ευρώ. Και όμως ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Ο κόσμος διασκέδασε, χόρεψε και τραγούδησε: Waiting for the bus, Pincushion, Gimme all your loving, Tush, Legs, Sharp dressed man, Foxy lady. Σοβαρές παραλείψεις: το Viva Las Vegas και La Grange. Και όλοι - από τους παλαιοροκάδες μηχανόβιους λάτρεις των blues, μέχρι τους εικοσάρηδες φαν του hard rock - βγήκαν μ' ένα μεγάλο χαμόγελο. Διότι όπως έχει γράψει ο Lester Bangs "The first mistake of art is to assume that it's serious". Ή όπως έχουν πει οι Stones "I know, it's only rock'n'roll, but I like it".

Σεβαστό δικαστήριο, επαφίεμαι στην επιείκειά σου.