Οι Κινέζοι λένε ότι μία φωτογραφία είναι 1000 λέξεις, πόσες λέξεις είναι 18 φωτογραφίες; Του Άκη Καλλόπουλου
LIVE REVIEWS
Ήταν κάποτε ένα φανζίν. Κι ένα συγκρότημα στο εξώφυλλο. Και μια χαμένη συναυλία. Πως τα φέρνει καμιά φορά, έτσι "χωρίς κανόνα", η ζωή... Του Γιώργου Κοτσώνη
Κι αν δεν είναι το μεγάλο όνομα, έχουν καταφέρει να χτίσουν μια... υπόγεια αλλά στενή σχέση με το ελληνικό κοινό. Του Ηρακλή Κοκοζίδη
Αυτή την φορά δεν χρειάζεται κανένα δηκτικό λογοπαίγνιο. Οι Theatre of Ηate ήρθαν, έπαιξαν, άντεξαν στην σκηνή και αυτό ...φάνηκε στο χειροκρότημα. Και στο κείμενο του Μάνου Μπούρα
Και μένει η αναπάντητη ερώτηση: τελικά τα συγκροτήματα είναι δημιουργικές συλλογικότητες, προσωπικές ταυτότητες, ή εμπορικά σήματα "κατατεθέντα"; Του Γιώργου Κοτσώνη
Ένα συγκρότημα που ήταν κάθε ...percy και καλύτερο. Σε συνέχεια του εύγλωττου λογοπαιγνίου του Γιώργου Κοτσώνη
H Μαριάννα Βασιλείου στην first της (και πιθανώς last) συναυλία των πάλαι ποτέ Γότθων. Το always από τον παλιό τους οριακό δίσκο μένει για τα τραγούδια...
Μία συναυλία επανασύνδεσης και δύο επανεκδόσεις ήταν καλή αφορμή για την Μαρία Φλέδου να (ξαν)ακούσει και να (επαν)εκτιμήσει
Μπορείς να το πεις και χιπ-χοπ ...πανηγύρι. Του Χρήστου Αναγνώστου
Πέντε συντάκτες του MiC βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης στην Πλατεία Νερού, μέσα στον χαμό δεν τα κατάφεραν να συναντηθούν όλοι με όλες. Σε αντίθεση με τις απόψεις τους...
Τελικά δύσκολο να υπάρξει κείμενο για συναυλία των Dead Can Dance χωρίς να περιέχει την λέξη "μυσταγωγική". Της Μαριάννας Βασιλείου
Και το καλοκαίρι της νοσταλγίας συνεχίζεται ακάθεκτο... Τούτη τη φορά σειρά είχε το grunge. Του Χρήστου Αναγνώστου
Για το ψυχωμένο rock'n'roll των Σαν-Φραγκισκανών αψήφησε και την βροχή η Μαριάννα Βασιλείου (την δουλειά όμως τελικά όχι)
Μισός αιώνας δισκογραφία και συναυλίες. Διόλου άσχημα για κάποιους που κάποτε έλεγαν "too old to rock'n'roll". Της Ελένης Φουντή
Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, τα τρία αυτά ονόματα δύσκολα θα έμπαιναν στο ίδιο κείμενο, πόσο μάλλον στο ίδιο φεστιβάλ. Ένας ενδελεχής long read απολογισμός του Άρη Καραμπεάζη
Αφού κατάφερε να ξε-αγκυλώσει το λαδωμένο χέρι του από το σφυρί του Θωρ, ο Χρήστος Αναγνώστου (αντ)έγραψε
Δεν έχει κρύψει ο Γιώργος Κοτσώνης ότι τους θεωρεί ένα από τα πλέον φερέλπιδα συγκροτήματων των καιρών μας. Μια συνομιλία και μια συναυλία θα επιβεβαιώσουν άραγε την άποψη;
Η βραδιά είχε κέφι, είχε χορό, είχε και παγανιστικά βιολιά και δυναμικές κιθάρες. Είχε όμως και τραγούδι, οπότε κάποια έδωσε βάση και στους στίχους. Η Ελένη Φουντή εν προκειμένω.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη... Για το indie σχήμα ονειρικής ποπ από την Βιρτζίνια και για την συντάκτρια του MiC από την Αθήνα. Της Νάνσυ Σταυρίδου
Ο Γιάννης Πλόχωρας είδε και απόλαυσε επιτέλους την Άννα του ...κάποτε. Έχει όμως απαιτήσεις από την Άννα του μέλλοντος...
Υπάρχουν συναυλίες όπου το κοινό πάει για να ακούσει και όχι για να ακουστεί. Και τούτος ο σεβασμός υποβάλλεται από σκηνής... Του Στυλιανού Τζιρίτα
Απόψε αυτοσχεδιάσαμε, περάσαμε καλά στην σκηνή και αυτό βγήκε και στον κόσμο. Του Γιάννη Πλόχωρα
Ο Γιώργος Κοτσώνης από την μικρή του γωνιά παρατηρεί επί σκηνής ένα "θηρίο που δε το’ χει βάλει κάτω ακόμα"
Μια διαδρομή του Αντώνη Ξαγά ανάμεσα σε δύο θρύλους και δύο υπο-κουλτούρες (αφήνοντας την αμφισημία του όρου να αιωρείται).
Μέχρι ψηλά στον αγγλικό βορρά (και χωρίς διαβατήριο ακόμη) έφτασε ο Άρης Καραμπεάζης για να δει ένα από τα ...βρετανικότερα όλων των βρετανικών συγκρότημα.
Η βίωση μιας συναυλίας εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες, πολλές φορές και άσχετους με την απόδοση του ίδιου του καλλιτέχνη. Της Μαριάννας Βασιλείου
Η τάση για συναυλίες σε εκκλησίες έφτασε πλέον και στα Γιάννενα. Ο Γιώργος Τσαντίκος προσήλθε με την προσήκουσα ευλάβεια και πίστη και μεταδίδει
Κι αν άργησε λιγάκι (ούτε καν ένα τρίμηνο), ο Άρης Καραμπεάζης μας προϊδεάζει για το τι θα δούμε από τους Bauhaus επί σκηνής στα μέρη μας (αφήνοντας μας με την ελπίδα ότι κάθε συναυλία είναι εντελώς διαφορετική)
Σελίδες | Σελίδες
|
