Μια ακόμα 74άρα κασέτα για τον δρόμο

Μπορεί στα μέρη μας να μην έχουμε απέραντες ερημικές και σκονισμένες εκτάσεις, όμως με τη μουσική η φαντασία μπορεί να βγάλει φτερά... Του Τάσου Βαφειάδη

Μια ακόμα 74άρα κασέτα για τον δρόμο

«Πόσες κασέτες έχω γράψει στη ζωή μου και πόσα CD; […] Σε φίλους που ήταν στις μαύρες τους, για δώρο στα πάρτι, για ταξίδια στα νησιά, σε γκόμενες, στις μανάδες των κοριτσιών μας για να τις καλοπιάσουμε…»
(από το βιβλίο «Για μια χούφτα βινύλια» της Χίλντας Παπαδημητρίου)

Αν εξαιρέσουμε την τελευταία περίπτωση (την οποία δυστυχώς δεν είχα σκεφτεί), τα παραπάνω ισχύουν στο ακέραιο. Κάθε γεγονός ήταν αφορμή για να φτιαχτεί μια κασέτα. Δεν νοούνταν Χριστούγεννα χωρίς νέες προτάσεις, γιορτή άνευ τις απαραίτητες μουσικές επιλογές, καλοκαίρι δίχως καινούργιες κασέτες για το walkman στο πλοίο (το οποίο έκανε άπειρες ώρες για να φτάσει στο προορισμό του, σαλπάροντας από Θεσσαλονίκη) και αργότερα για το αυτοκίνητο όσο ψάχναμε τις παραλίες στα νησιά (οι ταμπέλες γιατί συνήθως δεν βοηθούσαν;). Δεν συζητώ αν γνωρίζαμε καμία ομορφούλα... Μάλιστα, όταν θέλαμε να το παίξουμε (και καλά) ψαγμένοι, διαλέγαμε 74άρες κασέτες που δεν τις ήξεραν και πολλοί/ές και για τις οποίες πάντα πίστευα, πως υποσυνείδητα επέλεγαν όσοι γεννήθηκαν την χρονιά που αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία.

Η εγγραφή βέβαια δεν ήταν απλό πράγμα, ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Τι μάρκα κασέτα θα διαλέξεις, τι διάρκεια θα έχει, ποιος θα είναι ο τίτλος της συλλογής, ποιο τραγούδι θα μπει πρώτο, ποιο τελευταίο, να υπολογίσεις τον χρόνο ακριβώς ώστε να μην κόβονται στο τέλος της πλευράς τα κομμάτια και άλλα τέτοια που σήμερα ίσως ακούγονται περίεργα σε κάποιους.

Με τον καιρό οι συνθήκες άλλαξαν και τα πράγματα απλοποιήθηκαν. Οι κασέτες έγιναν CD και τα CD mixtape, μειώνοντας τον κόπο αλλά και ποσότητά τους κάθε φορά.

Μια 74άρα μουσική επιλογή λοιπόν (παρόλο που δεν μας περιορίζει πλέον ο χρόνος) για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, αλλά και για την εποχή που επιλέγαμε προσεχτικά τα τραγούδια ώστε ν’ ακούγονται ολόκληρα μέχρι το τέλος.