Young Pines
Νορβηγικής παραγωγής δίσκος που… επιπλέει στον post rock ωκεανό. Του Πάνου Πανότα
Είτε ως σημασιολογικό μουσικό πεδίο είτε ως οτιδήποτε άλλο, το post rock θα ανήκει για πάντα στα αγαπημένα μας 00s, το 'χουμε ξαναπεί! Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που ένα κατοπινότερο γκρουπ αναπτύσσει ιδέες που υπήρχαν από τότε, στους Mogwai ή στους Tortoise φερειπείν, οι οποίες όμως οριοθετήθηκαν ασφυκτικά απ' τα αισθητικά πρότυπα που εισήγαγαν ειδικοί ογκόλιθοι τύπου Godspeed You Black Emperor!, μα κι εταιρείες σαν τις Kranky, Temporary Residence, Constellation, Fat Cat κ.ά. που επί καιρώ δεν υπολόγιζαν την παροδικότητα των όσων κυκλοφορούσαν.
Οι 1099 λοιπόν, Νορβηγοί απ' το Trondheim και γκρουπ με εσωτερικό κανονισμό κολεκτίβας, δήλωσαν ήδη απ' τις πρώτες τους κυκλοφορίες (δύο μικρά κι ένα μεγάλο άλμπουμ μεταξύ του '08 και του '13) πως είχαν τη θέληση να εκτεθούν εθελοντικά στην τωρινή διάβρωση εκείνου του αρκετά κοντινού παρελθόντος.
Στο ιδανικό άνοιγμα του "Young Pines", του φετινού δεύτερου δίσκου τους, στο "Memfis" δηλαδή, δείχνουν και κάτι ακόμη: ότι μπορούν και δεξιώνονται το μη παραστάσιμο με τρόπο πολύ πιο μόνιμο και διαρκή από όσο θα νόμιζε ο κάθε καχύποπτος.
Αν κι ως πρόσφατα η αναγγελία και μόνον για έναν ακόμη post rock δίσκο των εξήντα έξι λεπτών διάρκειας εν έτει '15 θα 'ταν ικανή για να βγουν απ' το ψυγείο κάμποσα κουτάκια Redbull, οι 1099 ήρθαν να διαψεύσουν κατηγορηματικά ως αδίκως καλλιεργημένο το απαξιωτικό σενάριο περί μουσικής κουζίνας και καθιστικού το οποίο συνοδεύει, με κάποιες χρυσές εξαιρέσεις φυσικά, τούς δίσκους ανάλογου περιεχομένου, ιδίως απ' τα μισά της προηγούμενης δεκαετίας ως τα σήμερα.
Τι έχει μέσα της επομένως η συνταγή-χημεία των 1099 και τους βγαίνει αθεράπευτα μεταμοντέρνα;
Αρχικά δεν περιλαμβάνει τη διατήρηση ψευδαισθήσεων αναφορικά με την εποχικότητα και τις εκφράσεις αυτής. Δεύτερον, σκοπεύει κι όντως δημιουργεί μια σινεματική εγγραφή που μοιάζει αδιαμεσολάβητη, ενώ προφανώς και δεν είναι (πατάει και του λόγου της στην ανακύκλωση παλιότερων υλικών). Και τρίτον, ξεφεύγει μέσω αληθινού αποθέματος ταλέντου κι έμπνευσης απ' την πεπατημένη, εμβολιάζοντας τον post rock κορμό των παρόντων συνθέσεων με καταλυτικά συστατικά από jazz και progressive rock των 70s. Κομμάτια όπως το "Memfis" που προαναφέραμε ή τα "Yeager", "Palatine Light", "Astoria" και "Man The Harpoons" θα βγαίνουν λάιβ σε αρκετά επίπεδά τους τρομακτικά.
Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο εντέλει να δομείς συμπεριφορικά δεδομένα σε χώρους που περιβάλλονται από κορεσμό. Δεν είναι επίσης κι εύκολο, αν το δούμε και κάπως αλλιώς. Οι Anders Kalland, Kristian Krokfoss, Lars-Erik Berg και Pal Leer, οι τέσσερεις των 1099, αλλά κι οι καλεσμένοι συμμετέχοντες με καθοριστική συμβολή στο "Young Pines" Nikolai Sodahl, Jorund Waago κι ο πολύ έμπειρος Kare Kolve, ανασυγκρότησαν εδώ στοιχεία που είχαν χαθεί δια παντός τα τελευταία χρόνια στην σχέση περιπέτειας, συμφωνικής μελωδίας κι ορχηστρικής, αλλά κατ' ουσία και βάση, ροκ μουσικής.
Το έκαναν διαδραστικά. Το έκαναν μη βολικά. Το έκαναν σχεδόν αντιφατικά. Το έκαναν υιοθετώντας προς ώρας μέχρι και την επανάληψη δικών τους ιδεών από τρακ σε τρακ. Και για όλα αυτά, συν κάμποσα άλλα που θυσιάστηκαν στην οικονομία του κειμένου και δεν θα αναφερθούν, το έκαναν και πολύ πετυχημένα. Ήδη το "Young Pines" χαρακτηρίζεται ως ένα από τα σπουδαιότερα post rock άλμπουμ της χρονιάς που διανύουμε. Αν είναι, τουλάχιστον προτιμήστε το στην έκδοση του διπλού βινιλίου.
