Hoarse
(Στο bio των 16 Horsepower ο «πιστός» τους Μπάμπης Αργυρίου μας λέει ότι το εν λόγω cd διανέμεται μόνο ταχυδρομικά. Γεγονός που πλέον έχει αλλάξει ευτυχώς ο δίσκος κυκλοφορεί και κανονικά. Ο «φανατισμένος» Δημήτρης Δραγούμης μας στέλνει μια ανταπόκριση εκρηκτική από το live στο Ρόδον...)
Αυτοί είναι πάνω κάτω οι λόγοι που ο εδώ και ενάμιση χρόνο αλλόδοξος (ελέω Secret South LP) Άρης Καραμπεάζης επιστρέφει στην εκκλησία του Eugene Edwards, ανάβει το κεράκι του και ζητάει μεταμέλεια, προσωρινά τουλάχιστον. Άλλωστε δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για τη σχέση του Eugene με τη θρησκεία, αλλά για τη δική μας μαζί του!
Το live αυτό λοιπόν έλαβε χώρα στη γενέτειρα του group, το Colorado του Denver, το Μάη του 1998, ενώ ένα τραγούδι -'Fire spirit'- ηχογραφήθηκε στο Παρίσι λίγους μήνες μετά. Εκείνο τον καιρό πάνω κάτω τους είχαμε τσεκάρει και εμείς για πρώτη φορά και μείναμε με στόμα ανοιχτό και μυαλό φευγάτο από το shock. Εκείνο τον καιρό λοιπόν οι 16HP έπαιρναν κεφάλια επί σκηνής. Με έναν ιδιόμορφο τρόπο η τεράστια εσωτερικότητα που κρύβει η μουσική τους, on stage μετατρέπεται σε στιγμιαίο ξέσπασμα, που σαν να τινάζεται άθελα του από τον πομπό, ταράζει με το έτσι θέλω τον δέκτη και επιστρέφει και πάλι στον πρώτο. Αυτή η εντύπωση μου είχε δημιουργηθεί τότε, αυτή παραμένει και τώρα.
Η υποτακτική φωνή του Edwards έξω από το στούντιο κερδίζει πόντους υπερηφάνειας και πίσω του μια μπάντα έτοιμη και ικανή να τον υποστηρίξει όπως κάποτε οι Bad Seeds τον Cave (όταν ακόμη ζητούσε την υποστήριξη τους) και οι Gun Club τον Jeffrey Lee Pierce (είναι κοινό μυστικό πως η θρησκοληψία τους εμποδίζει να γίνουν γνήσιοι συνεχιστές τους!).
Αυτό που μετράει κυρίως είναι που οι δισκοθήκες μας αποκτούν τις «ζωντανές» απόψεις των 16ΗΡ πάνω σε δύο από τα πολύ «τελειωμένα» τραγούδια του rock 'n' roll. Το καλπάζον 'Fire Spirit' των Gun Club (κάποιος μπαίνει στο πνεύμα κάποιου άλλου εδώ πέρα) και το 'Day of the lords', το απόλυτο new wave blues έπος των Joy Division (τα νεογκόθικα γκρουπάκια ας παίρνουν μαθήματα αληθινής μαυρίλας). Στα δικά τους τραγούδια απλά μερικές φορές παίρνει τα πάνω του ο σπαραγμός και κερδίζετε πολλά σε σχέση με τις στουντιακές εκτελέσεις. 'Black soul choir' και 'Brimstone Rock' (προσωπικά αγαπημένα) ερμηνεύονται με τρόπο καθηλωτικά άμεσο και σου θυμίζουν ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να τους δεις live και πάλι.
Εγώ γιατί δεν το έκανα ρε γαμώτο ενώ είχα την ευκαιρία; Αυτό το καταραμένο το παραδοσιακό ροκ όταν παίρνει σάρκα και οστά με το σωστό τρόπο σε βάζει πάντοτε σε διαμάχες... και με τον εαυτό σου ακόμα!
