Woven hand
Μόνη σ' ένα δωμάτιο η country rock γεννάει ό,τι με μυστικότητα κυοφορούσε, το παράξενο μωρό ενός αλαζόνα γότθου. Ο David Eugene Edwards κρυφοκοιτάζει από την κλειδαρότρυπα και στο κατακριτέο της ηδονοβλεψίας του συλλαμβάνει τις ιδέες του 'Woven Hand' - μια-μια, ανάμεσα στους πόνους της εγκύου και στα υγρά του σπασμένου πλακούντα. Τα χρώματα ξεθωριασμένα στις φωτογραφίες των Jeffrey Lee Pierce, Ian Curtis και Nick Cave στο μικρό τραπέζι. Στο πάτωμα ίσα που μπορείς να περπατήσεις από τα αναμμένα κεριά και τα σπασμένα γυαλιά, ενώ σκορπισμένα αποκόμματα από καμμένες σελίδες της Βίβλου ολοκληρώνουν τα παραλειπόμενα. Σκηνικό παρακμής; Ποιος είναι αυτός που θα την ορίσει;
Η μέθη του David Eugene Edwards καταθέτει μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια. (Τον πρώτον που φέρνω να έχω σεβαστεί πολύ για κάτι τέτοιο κατά καιρούς είναι τον Leonard Cohen.) Και μακριά από τους 16 Horsepower παίρνει την ευκαιρία που πηγάζει από την πρώτη του προσωπική δουλειά για να δώσει δωρεάν μαθήματα και σε κάτι άλλο, το πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν απλά όργανα όπως banjo, accordion, κιθάρα και πλήκτρα σε ηγετικούς αλλά μη κοινούς ρόλους.
Οι Stephen Taylor και Daniel McMahon που τον συνοδεύουν εδώ, σίγουρα δεν έχουν την αύρα των Jean-Yves Tola και Pascal Humbert, αλλά κακές οι συγκρίσεις. Και ίσως αν κάποια από αυτά τα τραγούδια έβρισκαν τον δρόμο τους προς τους 16 Horsepower, να έβρισκαν ταυτόχρονα και πλεόνασμα στιβαρότητας - ακόμη και αυτή η θελκτικότατη διασκευή του 'Ain't No Sunshine' του Bill Withers. Γιατί είναι βάσιμο όσο και αρνητικό ως παρατήρηση ότι δεν διατηρείται η σταθερότητα του αρχηγικού στο υψηλότερο απαιτούμενο. Ευτυχώς όμως, το γεγονός καθαυτό ότι τα γκρίζα όνειρα του David Eugene Edwards μας συνεπήραν, έστω και έτσι δηλαδή, είναι σημαντικότερο.
Εκτός λοιπόν τις όποιες υπολογίσιμες επιπτώσεις στην αξία δεν αποτρέπεται ούτε αποκλείεται εντός μας ο δραματικός τόνος του οράματος. Έχουμε πειστεί εξάλλου πια ότι για τον David Eugene Edwards η Αποκάλυψη δύναται να έρθει ακόμη και στο κατάφωτο του λιοπυριού της μέρας, με τραγούδια παιδιών που παίζοντας βουτούν στους αφρούς των καταρρακτών του κέντρου του κόσμου. Να το πούμε γοτθική folk; Ασφαλώς! Τι άλλο μένει να στηθεί εξάλλου; Ήταν αναπόφευκτο ότι οι ιστορίες για δήμιους του Paul Roland θα αποκτούσαν με τον χρόνο ένα αδελφάκι από τα μέρη της αμερικανικής γης. Και βρέθηκε στο Denver του Colorado, σε ένα γοητευτικό παραμύθι για μεγάλους!
