13 Blackbirds

Όσοι γνωρίζετε τον Philip Drucker (ή Jackson Del Rey όπως είναι το καλλιτεχνικό του alter ego) από τις θορυβώδεις και άγριες ημέρες των Savage Republic, όσο και να ψάξετε στο "13 Blackbirds" δεν θα ανακαλύψετε ούτε καν ψήγμα ομοιότητας. Οι πιο υποψιασμένοι δεν θα εκπλαγείτε βέβαια! Γιατί οι 17 Pygmies δεν είναι νεόκοπη μπάντα, απλώς με αυτόν το δίσκο επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από ένα ...σύντομο διάλειμμα 19 ετών!

Πόσοι να θυμούνται άραγε τους τρεις δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει τη δεκαετία του '80 (ο πρώτος "Jedda by the sea" ακόμη κυκλοφορεί σε CD από τη δικιά μας Lazy Dog), τότε που ο Del Rey, προφανώς μπουχτισμένος από την κιθαριστική εμμονή των Savage και υπό καθεστώς προσωπικών συγκρούσεων, αποφάσισε να ακολουθήσει άλλους δρόμους μουσικής έκφρασης σχηματίζοντας τους 17 Πυγμαίους. Δρόμους οι οποίοι πέρναγαν μέσα από έθνικ πειραματισμούς και κατέληγαν σε ένα πρώιμο shoe-gaze (πριν καν εφευρεθεί ο όρος)!

Ήταν 1988... Είναι 2007. Πού βρίσκεται, λοιπόν, μουσικά ο Jackson del Rey και η παρέα του (η οποία περιλαμβάνει και την Louise Bialik από τα παλιά) μετά από τόσα χρόνια; Όλα τριγύρω έχουν αλλάξει, αλλά όλα τα ίδια έχουν μείνει, που λέει και το τραγούδι! Ήδη με το εναρκτήριο track ξαναπιάνουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει με το "Welcome". Γαλήνιες χαλαρωτικές ατμόσφαιρες, έγχορδα, κλασική κιθάρα, τσέλο και βιολί, πιάνο, διακριτικά έως και παντελώς απουσιάζοντα κρουστά, συνθέτουν ένα άκουσμα που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος σύγχρονη μουσική δωματίου! Ταιριαστά στο κλίμα και τα τεμπέλικα γυναικεία φωνητικά της σχολής Nico, τα οποία προσδίνουν μια επιπρόσθετη αιθέρια αύρα, αλλά και με gospel παρεκτροπές (άκου: "Precious heart on fire").

Μέσα στο "13 Blackbirds" οι 17 Pygmies διατρέχουν και κορφολογούν ένα σωρό μουσικά είδη, χωρίς να υιοθετούν κανένα, αποφεύγοντας επίσης επιδέξια τη ρετσινιά του easy listening. Κάποιες στιγμές νομίζεις ότι ακούς δίσκο της Constellation (εκεί παραπέμπει και η συσκευασία!) ή δίσκο ακουστικής (neo)-folk της μόδας (ξέρετε τώρα Devendra και όλο το υπόλοιπο συναπάντημα). Πρόκειται, πάντως, για ένα δίσκο ομοιογενή, συνεκτικό και ολοκληρωμένο, με ελάχιστες κορυφώσεις (αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, θα διαλέξω το "Cras amet", με μια σαγηνευτική μελωδική γραμμή που θυμίζει αδρά το "As tears go by", καθώς και το λεπτεπίλεπτο "Water carry me").

Το "13 Blackbirds" μάς έρχεται συνοδευόμενο από ένα δεύτερο δισκάκι με τίτλο "13 Λωτοί". Τα έχουμε ξαναπεί! Η ευκολία που προσφέρει η τεχνολογία και τα νέα μέσα κάνουν τους σύγχρονους μουσικούς να είναι λιγότερο επιλεκτικοί σε ό,τι βγάζουν προς τα έξω. Πριν από 20 χρόνια δεν νομίζω να υπήρχε η πολυτέλεια να κυκλοφορήσει ένας τέτοιος μάλλον αχρείαστος δίσκος! 13 εκτελέσεις του ιδίου κομματιού; Από 13 διαφορετικούς μουσικούς ή τεχνητές του remix (εκ των οποίων ο πιο γνωστός μοιάζει να είναι ο Lea Reis που έχει δουλέψει με τον Tupac); Και μάλιστα όταν η "πρώτη ύλη" είναι μέτρια; (το "13 Lotus" ακούγεται σαν αποτυχημένη άσκηση ύφους των Massive Attack). Περιττό...

Δεν ξέρω αν το "13 Blackbirds" θα επιτύχει να συστήσει τους 17 Pygmies σε μια γενιά που τους αγνοεί. Ας μην χρειαστεί όμως να περιμένουμε άλλα 19 χρόνια!