Her Kind Fight Everything

Έχω σίγουρο στο μυαλό μου, τολμώ να πω, ότι οι ίδιοι οι 2 by Bukowski ένεκα του αυτοσαρκασμού που τους διακρίνει από την αρχή της πορείας τους, δεν θα πίστευαν ποτέ όταν βγήκε ο πρώτος τους δίσκος το 2001 στην Poeta Negra ότι θα συμπλήρωναν 20ετία στο κουρμπέτι. Να όμως που στους τελευταίους μήνες του 2020 ήρθε η έκδοση του νέου τους δίσκου (σε δίσκο ακτίνας και επαφής) από την Sound Effect, το ‘Her Kind Fight Everything’.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσει και να κριτικάρει τους 2by bukowski. Τους γνωρίζω, έχω παίξει μαζί τους, έχω συνεργαστεί μαζί τους οπότε αν θέλει ο αναγνώστης ας μη θεωρήσει ότι έχω την όποια αντικειμενικότητα. Αλλά πιστέψτε με, ο ένας από τους δύο τους μπορεί να σας πιστοποιήσει ότι όταν δεν μου αρέσει το υλικό τους το λέω πιο ανοικτά. Το σίγουρο επίσης είναι ότι αυτός ο δίσκος με ξάφνιασε ευχάριστα και ο λόγος έχει να κάνει με την ίδια τη μουσική αλλά και τον κώδικα που επέλεξαν να ακολουθήσουν αυτή τη φορά.

Οι 2by Bukowski ακόμα και όταν έγιναν καταθλιπτικοί πριν μερικά χρόνια (και ας μην το έβλεπαν έτσι) αρνήθηκαν να αφήσουν τη χώρα του χιούμορ, αν όχι του χαβαλέ. Αυτό ήταν πάντα ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα αυτής της μπάντας και πολλές φορές τα εσωτερικά αστεία αφορούσαν είτε λογοπλασίες στους τίτλους δίσκων, συνθέσεων ή και στους στίχους ξεπερνούσαν ακόμα και την ίδια την αξία τους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους ήχους, πολλές φορές έγινε φανερό ότι έπαιζαν με τη φόρμα για να κοροϊδέψουν ακόμα και προσωπικές τους ηχητικές εμμονές είτε από το χώρο του heavy rock είτε από αυτόν της pop. Το πρόβλημα ξεκινούσε βέβαια όταν το στοιχείο του χιούμορ αφορούσε τη λειτουργικότητα της μουσικής. Φοβούμενοι ίσως την υπερέκκριση σε έναν επιφανειακό τρόπο ακρόασης (στοιχείο των καιρών μας κατά πολλούς, συνέβαινε πάντα αντιφωνώ εγώ) έστεκαν με αποδομητική διάθεση οι ίδιοι απέναντι στο υλικό τους, μακελεύοντας ακόμα και τις πιο άξιες ιδέες, προτού δώσουν το δικαίωμα στον όποιον σκεπτόμενο stonerά που θέλει να πάει λίγο πιο πέρα από τα κολλήματα του, ή στον πιο ψαγμένο alternative προφήτη να τους λοιδορήσει.

Όμως οι καιροί αυτοί, όπως και αυτοί της υπερσυμπίεσης στους κομπρέσσορες τους, προς το παρόν δείχνουν να έχουν μείνει πίσω. Μπορεί ακόμα και σήμερα στο δελτίο τύπου να μην μπορούν να αφήσουν πίσω την αίσθηση χαβαλέ που τους διακατέχει, αλλά ετούτη τη φορά οι 2by bukowski αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά τον εαυτό τους, ακόμα και στις φάσεις που έχει φωλιάσει το χιούμορ. Επιστρέφοντας σε φόρμες οι οποίες τους έκαναν γνωστούς, αυτές του post rock, με απόλυτα σημερινή χροιά όμως, αναβαθμισμένη ηχητικά και εννοιολογικά υπογράφουν ένα κουιντέτο συνθέσεων που οι Nightstalker μακάρι να ζηλέψουν, οι Masserati θα φθονήσουν και οι ανά την επικράτεια συλλέκτες σύγχρονης ή παλιότερης acid ηλεκτρολογίας καλό θα ήταν να προσέξουν.

Και το καλό είναι ότι τους βγαίνουν στοιχήματα μακρόσυρτα, όπου μεταξύ μας εύκολα προδίδεται κάποια μπάντα, όπως λόγου χάρη το 10λεπτο ‘The Well Manicured Man’, όπως και λυσσεργικές ελεγείες σαν το ‘Mahone’ που κλείνει το δίσκο.

Την ίδια στιγμή και ενώ πάντα ενυπήρχε η ηλεκτρονική χώρα στη μουσική τους, μερικές φορές με ρηξικέλευθες ρίψεις ρυθμολογίας και υπερβατικού μεσσιανισμού, αυτή τη φορά ακούς σωστά δομημένη την επιρροή από το μητρικό κόλπο της κάθε ηλεκτρονικής φόρμας που ενυπάρχει μέσα στο genre του rock’n’roll, αυτή του ‘70 δηλαδή και όχι της μπροθελικής κουστωδίας από ρυθμοκούτια της δεκαετίας του 90.

Στα επίσης συν το εξώφυλλο τους, μακράν το καλύτερο τους εδώ και πολλά χρόνια, αν όχι το καλύτερο του συνόλου της δισκογραφίας τους.