New battles without honor and humanity

Απλώς και μόνον η ιδέα μιας ασυλίας που να νοείται ως απόλυτη, στα μουσικά μας ενδιαφέροντα φαντάζει μερικώς παράλογη και γιατί όχι παιγνιώδης. Αφού τις περισσότερες φορές τα προτιμούμε να 'ναι ευάλωτα και τις λιγότερες καλυμμένα. Και για όταν οι προσδοκίες ματαιώνονται (αρκετά τελευταίως), θέλουμε τη βεβαιότητα ότι κάπου επιζεί ο ασύμβατος τρόπος για να επινοηθεί η επόμενη κίνηση.

Όπως, απέναντι κι ενάντια στις κρατούσες αντιλήψεις, ο Κώστας Βοζίκης κι οι 2L8 παραχώρησαν στο κοινό τους το ειδικό δικαίωμα να συμμετέχει στον τρίτο τους δίσκο, χρηματοδοτώντας τον το ίδιο μέσω της πλατφόρμας Pledge Music, που μπαίνει πρώτα και κύρια κανείς στον πειρασμό να γράψει ότι μέχρι της παρούσης στην Ελλάδα δεν ήταν καν γνωστή ως λειτουργία ή ήταν ελάχιστα.

Μολοντούτο, δε γίνεται εις το όνομα της εν λόγω αυτοδιαχείρισης μια μεμβράνη να καλύπτει το οτιδήποτε, όσο λεπτή κι αν είναι. Το εγχείρημα κρύβει καθαυτό μια αμφισημία: το ακροατήριο προπληρώνει χωρίς να 'χει την πλήρη γνώση των τραγουδιών, ενώ συνολικά η βάση της συνδιαλλαγής παραμένει επί της ουσίας αγοραστική. Το ίδιο συνέβαινε κι όταν παλιά διαλέγαμε στα τυφλά απ' τις προθήκες. Ναι, κι η διαπίστωση, οσοδήποτε εύλογη κι αν ηχεί, δεν παύει να 'ναι ως ένα βαθμό και πλανευτική, φαίνοντας ν' ανοίγει θέματα που μοιάζουν πολλά, αλλά τελικά ούτε ένα εξ αυτών, μα ούτε κι άλλος κλονισμός, παραβρίσκονται στον ενεστώτα χρόνο. Σ' αυτόν στέκει θεματοφύλακας μόνον η μουσική.

Απ' το '05 που σχημάτισε τους 2L8, κι όλο κι εντονότερα με τα χρόνια από τότε, ο Βοζίκης μου θυμίζει προμηθεϊκό ήρωα. Που αφενός είναι αδύνατον να γαλουχήσει την οδύνη της έκθεσης, αν αυτή καν υπάρχει, κι αφετέρου δεν είναι τραγουδιστής του ωδείου. Είναι ερμηνευτής με λάθη, με συχνά φαλτσέτο, με επιτηδεύσεις, με παραφωνίες, ο οποίος όμως εξωτερικεύει ψυχή, παρουσιάζει κρίσιμες, πολύ βιωματικές ομολογίες, ψάχνει διεπαφές, διολισθαίνει σε συμπτώματα αντιφατικότητας, ματώνει, ακόμη και στη μονοτονία, γίνεται σε στιγμές ασυγχώρητα υπερβολικός, προκειμένου να πείσει ίσως κι εαυτόν. Μα έχει αυτό που λέμε μουσικότητα και κάνει κάτι αυστηρά δικό του, δίνοντας αξία σε σειρά μεροληπτικών επιλογών όπως ελάχιστοι στις μέρες μας. Κι εμπιστεύεται διαισθητικά το στενό γράμμα ενός γοτθικού, θεατρικού χάπενινγκ, το οποίο στη ρομαντικότερή του εκδοχή οδηγείται στην καθήλωση και σε εξαιρετικά τραγούδια ("Let It Go", "Lost Pictures" κ.ά.) και στην πεζότερη στη γραφικότητα.

Το "New Battles Without Honor And Humanity" είναι το καλύτερο απ' τα τρία άλμπουμ των 2L8 μέχρι σήμερα. Ηχητικά, πέφτει ανάμεσα στα δύο προηγούμενα και ρέει συνδυάζοντας έναν δομημένο ήχο, ευθύ και ζωντανό, ο οποίος σε στιγμές το κάνει να ακούγεται μεστό σαν καλογραμμένο ντέμο. Οι στουντιακές επεξεργασίες ήσαν σε μέτρια δοσολογία, οι πομπώδεις ενορχηστρώσεις του προκατόχου του, εκ προοιμίου επίφοβες, δεν ήταν δεδομένες, δεν κρίνεται σε καμία περίπτωση ως λαμπερό, το αντίθετο, και λόγω του τελευταίου μαντεύετε και το γιατί κάποια τραγούδια αδικούνται απ' την περιβολή.

Αν ο Κώστας Βοζίκης επέλεγε οκτώ κομμάτια απ' το πρώτο cd κι άλλα επτά απ' το δεύτερο θα έστηνε ένα σετ δράματος των δεκαπέντε τραγουδιών που ίσως θα 'παιρνε θέση αξιώσεων στα σπουδαιότερα από εγχώριο σχήμα για το '11. Αντί αυτού, προασπίζεται ως ρομαντικός δημιουργός, που αναμφίβολα είναι, τις δύο θεματικές του ενότητες ("Sunlight" και "Moonlight", διακριτές ανά cd) στο ακέραιό τους, χωρίς να ενοχλείται απ' το μετριότερο του αποτελέσματος, επαληθεύοντας επιπρόσθετα, και πιθανόν άθελα, ότι οι ιδιορρυθμίες της εγκεφαλικής εκκεντρικότητας είναι πράγματι πάρα πολύ προσωπικές. Δε συνίστατο κανένας λόγος για να 'χουμε σ' αυτήν την τόσο ωραία, αρτίστικη έκδοση 32 τραγούδια, αφού αρχίζεις με το πρώτο και 123 λεπτά μετά έχεις διαπιστώσει πως κάμποσα ήταν δευτερευούσης κλάσης.

Είναι που ζούμε σε εποχές απομάγευσης, μάλλον. Κι οι 2L8, φυσικώ τω τρόπω, δίνουν φυγή σε κάποια πριβέ ψευδαίσθηση, παρόμοια αυτής των κλόουν στο τσίρκο ή των γελωτοποιών παρά τους βασιλείς, όλοι παγιδευμένοι σε μια φαντασία, της ζωής που θα 'θελαν να βιώνουν ως αληθινή, μα ο ρόλος κι ο χρόνος τούς τη στερούν.

Τελολογικά, ένα κείμενο φιλολογίας, απόψεων κι εκτιμήσεων περί ενός δίσκου ολοκληρώνεται καταλήγοντας στον όποιο βαθμό αξιολόγησης επίκειται ως συμπέρασμα. Αν είχα την ατυχία να γράφω κριτικές στο Pitchfork, θα του έβαζα με μάτια πρησμένα 7.9, στον άβακα του MiC τέτοιες υποθέσεις τις κλείνουμε στρογγυλά και χωρίς τύψεις...