Eat the Elephant
Εν αναμονή της νέας κυκλοφορίας των Tool, ο Maynard και ο Billy βρέθηκαν μαζί ξανά για να μας υπενθυμίσουν τους A Perfect Circle.
Σε έναν κόσμο που βιάζεται, αυτοί για ακόμη μια φορά πήραν τα χρόνια τους (14 για την ακρίβεια) και μετά την κρυάδα του "Emotive" και την αμφίβολη διασκέδαση που μας παρέχουν ενίοτε οι Puscifer μας σέρβιραν έναν ολόκληρο ελέφαντα.
Σε έναν δίσκο όπου τα κρυφά νοήματα των στίχων θα αναλύονται στο ίντερνετ των αιώνων, εμείς ακούμε την ψυχοχαλαρωτική μουσική και αναλωνόμαστε. Γιατί το άλμπουμ αυτό είναι για να χάνεσαι, να αλλοιώνεις το Εγώ σου και να απολαμβάνεις απλά το είναι της μουσικής. Σε μια φουλ πλουραλιστική εποχή, η προσφορά του απλού παραμένει κάτι αναγκαίο. Απλό μεν, σύνθετο δε το εγχείρημα και τα στοιχεία του, είναι όμως σίγουρο ότι θα ενθουσιάσει τους φαν (και μη).
Η κάτι λιγότερο από μια ώρα διάρκεια του άλμπουμ, του αρκεί για να περάσει στη χώρα των μουσικών θαυμάτων και ενώ η πεπατημένη θα θεωρούνταν αναπόφευκτα ταφόπλακα για κάθε μουσικό σχήμα, εδώ ακολουθείται μεν, διαφοροποιείται δε. Δεν θες πολύ σκέψη ή προσοχή σε αυτό τον μουσικό κόσμο των Perfect Circle. Η μεγαλύτερη σου προσπάθεια θα πρέπει να' ναι απλά η αναστροφή του βινυλίου (αν είσαι αρκετά hipster και κατέχεις το βινύλιο) ή το κατέβασμά του App στο κινητό αν είσαι φαν και έχεις την έκδοση με το ολόγραμμα (ΟΚ εκεί το ομολογώ πως ζηλεύω).
Κάποτε μας έλεγαν ότι η μουσική θα πρέπει να σε προβληματίζει για να σου μείνει και να σε συγκλονίσει. Εδώ την απολαμβάνεις ενώ είναι απλά συγκλονιστικά καλή. Με κομμάτια συναυλιακούς ύμνους στον παρωχημένο καταναλωτισμό των ανθρώπων όπως το "So Long, and Thanks for All the Fish" τα υπνο/ξεσηκωτικά drums του σου δίνουν το θάρρος που χρειάζεται όποιος βιώνει το 1984 του σήμερα για να επαναστατήσει ενάντια στις φόρμες που έχει επιβάλει στον εαυτό του.
Επόμενη ανάσταση έρχεται με το "Hourglass", του οποίου τα ηλεκτρονικά στοιχεία και η ελαφριά παραμόρφωση στα φωνητικά συμβάλουν στον αγωνιώδη εφιάλτη που ζει η γενιά των hunger games. Όλα τα προειδοποιητικά συστήματα είναι ανοιχτά και σου λένε ότι είμαστε πέρα από το χείλος του γκρεμού ακροβατώντας σ' ένα καθημερινό πουθενά που η ανάγκη του πολιτισμένου ανθρώπου για κατανάλωση ξεπερνάει την έννοια της επιβίωσης.
Ένας δίσκος όμως δεν είναι δυο κομμάτια, και όπως και τα πολυπαιγμένα tracks που τον διαφήμισαν πριν τη (νόμιμη) διαρροή του στο ευρύ κοινό, έτσι ακόμη και τα δυο τελευταία ("Feathers", "Get the Lead Out") μας αφήνουν αρκετά δυνατούς προβληματισμούς, έτσι ώστε να καταλήξουμε στο concept του δίσκου: Απλά πράγματα με ιδιαίτερο νόημα.. Η ζωή βιώνεται από όλους, αλλά όχι το ίδιο. Έτσι και η μουσική μερικές φορές...
