Tete a tete

Όταν δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται, πολλά μπορούν να συμβούν. Το χειρότερο το ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Το καλύτερο, που συνήθως συμβαίνει στη μουσική και στην τέχνη γενικότερα, είναι η δημιουργική σύνθεση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των μετεχόντων που τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ένα τρυφερό τετ α τετ, που είναι και αυτό που σχολιάζουμε εδώ.
Οι Calexico είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Οι Amor Belhom Duo είναι δύο πολυσύνθετοι μουσικοί που με έδρα το Παρίσι παίζουν στα δάχτυλα τα ακούσματα μιας παραδοσιακής πολυπολιτισμικής μητρόπολης. Η συνάντησή τους δεν θα μπορούσε παρά να είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα.
Αυτό που φαίνεται με το πρώτο κιόλας άκουσμα είναι ότι οι διαφορές τους δεν είναι και πολύ μεγάλες. Οι περιοδείες σ' όλο τον κόσμο, οι ανοιχτοί ορίζοντες και τα άπειρα διαθέσιμα μουσικά ερεθίσματα έχουν φέρει κοντά τους καλλιτέχνες. Ο ήχος της ερήμου (πολυφορεμένο κλισέ που έφτασε να είναι τόσο δυνατό ώστε να φέρνει στο μυαλό εικόνες και μουσικές) συνδυάζεται πολύ άνετα με την ατμόσφαιρα του παρακμιακού παρισινού καμπαρέ, το οποίο έχει επηρεαστεί από τα πειραγμένα τάνγκο του Piazzolla που με τη σειρά του μπόλιασε το καθαρό τάνγκο με στοιχεία jazz και σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής, και η αλυσίδα των αληλλεπιδράσεων δεν έχει τελειωμό.
Το αποτέλεσμα είναι πολυδιάστατο και απολαυστικό. Δύο από τα καλύτερα τραγούδια των Calexico που δεν θα μπορούσαν να ακουστούν τόσο γοητευτικά αν τα έπαιζαν μόνοι τους ('Gilbert', 'Mobile home'), ένα τυπικό βαλσάκι παίζεται βρώμικα και αποκτά ενδιαφέρον ('La valse des 24 heures'), δύο χαοτικά τεράστια κομμάτια πειραματισμού και ενδοσκόπησης που όχι μόνο ακούγονται αλλά και είναι αποκαλυπτικά και ταξιδεύουν το μυαλό σε διαστάσεις που μόνο η μεγάλη μουσική μπορεί να το κάνει ('The wrestler's masque', 'Le savon se dissout dans la rigole', ειδικά το πρώτο), άλλα δύο ίδιων προδιαγραφών αλλά μικρότερης διάρκειας και απαιτήσεων ('En route to the blanchisserie', 'Pluie sans nuages'), μια σαγηνευτική ευρωπαϊκή μπαλάντα κλασσικού ύφους ('Je voudrais me rappeler'), ένα πιανιστικό κομμάτι άφταστου λυρισμού, ειδικά για ντράμερ, που θυμίζει πολύ Satie ('Orange trees in the yard' του Convertino) και το καταπληκτικό 'Elevator baby' που είναι πολύ πιο σύγχρονο με τα βιολιά και τις ακουστικές κιθάρες του από το 90% της φτηνιάρικης ηλεκτρονικής παραγωγής που κυκλοφορεί.
Η χαλαρή ερασιτεχνική (με την έννοια των εραστών της Τέχνης) ατμόσφαιρα που διαπερνά όλη τη δουλειά και βγαίνει προς τα έξω σαν μια αύρα μποεμισμού είναι ακόμη ένα ατού. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της διάθεσης για πειραματισμό και παιχνίδι που μόνο άνθρωποι έξυπνοι και χωρίς προκαταλήψεις μπορούν να έχουν, και μόνο σε συνθήκες ελευθερίας, κατανόησης και ανοιχτών συνόρων μπορούν να ανθίσουν. Ας μη συνεχίσω...