Reviver

Προφανώς εκεί έξω δημιουργούν άπειρα συγκροτήματα, τα οποία δεν γνωρίζουμε και δεν υποψιαζόμαστε ότι αύριο μπορεί να αλλάξουν την ιστορία του ροκ μία και για πάντα. Από όσα όμως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την ύπαρξη και το έργο τους είναι απολύτως βέβαιο ότι οι Abe Vigoda είναι το σπουδαιότερο όλων. Και σίγουρα το εργατικότερο όλων...

Για το Skeleton του 2008, κυκλοφορημένο και αυτό στην Post Present Medium, αυτό που αξίζει τώρα να ειπωθεί είναι ότι φανέρωσε ένα συγκρότημα, γνήσιας εναλλακτικής άποψης και αισθητικής, που διαμορφώνει με εξαντλητική προσπάθεια τον ήχο του και ότι χωρίς να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιος θα είναι αυτός και πότε τελικά θα διαμορφωθεί, είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για έναν πραγματικά σπουδαίο ήχο. Στο αμέσως προηγούμενο του, Kid City, υπήρχαν ψήγματα όλου αυτού του σημαντικού εγχειρήματος, καλά θαμμένα όμως κάτω από τον πλήρως ακατέργαστο ήχο. Όποιος τυχόν έχει τα 7'', ας τα στείλει και σε εμάς ή αλλιώς να αφήσει τα ψέματα.

Στην κλίμακα εξέλιξης και επεξεργασίας του άτακτου θορύβου, οι Abe Vigoda πέρασαν από το This Is Your Bloody Valentine στο Isn't Anything σε κάτι λιγότερο από τα τρία χρόνια που χρειάστηκαν οι θρυλικοί πλέον προκάτοχοι τους και πλέον το Loveless είναι το φυσικό επόμενο που αναμένουμε. Ευτυχώς για όλους μας δεν τους γνωρίσαμε με το αξεπέραστο ντεμπούτο που ήρθε να κατακτήσει το σύμπαν πριν την ώρα του, αλλά αξίζει πραγματικά να ποντάρουμε πάνω τους έξι ολόκληρα χρόνια αφότου σχηματίστηκαν.

Ως υποψήφιοι ανατροπείς της θεωρίας περί του νοήματος της ύπαρξης της pop δημιουργίας μέσα σε θορυβώδη και πειραματικά περιβάλλοντα, με περίφημο τρόπο ανατρέπουν ακόμη και τα δικά τους προηγούμενα δεδομένα αποτελειώνοντας οποιαδήποτε ανοχή απέναντι στον τυχαίο ακροατή είχε το Sleeper, όταν προ ολίγων μηνών βρέθηκε στο tracklisting του Skeleton.

Το no wave νήμα το πιάνουν όχι από εκεί που το είχαν αφήσει οι Sonic Youth όταν αποφάσισαν να κάνουν καριέρα, αλλά λίγα χιλιόμετρα πέρα από το σημείο τερματισμού των εκ Chicago noise rock υποηρώων US Maple, τους οποίους αντί να ακολουθήσει ο κόσμος για να πάει μπροστά, υποτάχθηκε στα ψευδορόκ τιτιβίσματα σχήματος τινός, του οποίου ο ηγέτης τόλμαγε να ακούει στο επώνυμο Casablancas. Περιορίζοντας την εξωτική ρυθμολογία που τους (αυτό-)κόλλησε την carribean punk ρετσινιά, χαμηλώνουν την ταχύτητα χωρίς την ένταση και ακόμη και όταν διασκευάζουν εν είδη χλευαστικού ξεχειλώματος το Wild Heart, μετρημένα επιτίθενται στο ίδιο το τραγούδι και όχι στη Stevie Nicks.

Με πεισματικά περισφικτικές κιθάρες και με τεταμένη διάθεση απέναντι στην υποχρέωση για στιβαρή rhythm section, εκεί που νομίζεις ότι θα αρκεστούν σε ασκήσεις και κλίμακες, δημιουργούν από το πουθενά υποτονικούς αστικούς ύμνους στα γνήσια πρότυπα των δασκάλων της ροκ απόγνωσης, αλλά με ενδείξεις ότι τίποτε δεν προτίθενται να "δανειστούν" ή πολύ περισσότερο να μάθουν από αυτούς.

Το House βρίσκεται στη μέση περίπου της σύντομης διάρκειας της κυκλοφορίας και ενσωματώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να κάνουν και πάλι επικίνδυνο το rock 'n' roll στην δεκαετία που ανοίγεται. Και η οποία αν δεν θα ανήκει στους Abe Vigoda, θα είναι γιατί και πάλι περιμένει στη γωνία κάποιος τυχάρπαστος τσαρλατάνος που θα σας παρασύρει με τα "κόλπα", που πραγματικά αντέχετε να ακούτε. Και τίποτε παραπάνω.

Το Λος Άντζελες αφήνει χιλιόμετρα πίσω την λουστραρισμένη indie γοητεία της Νέας Υόρκης και πλησιάζει την νοηματική ουσία στην οποία εδώ και δεκαετίες επιμένει η σκηνή της Ουάσινγκτον. Οπότε πάμε για άλλες πολιτείες.