True story of Abner Jay

Παρήγγειλα αυτό το άλμπουμ εντελώς τυχαία από το InSound. Μια ματιά στο εξώφυλλο εξηγεί το γιατί, σε όσους τυχόν έχουν την "μανία". Θα μου πεις "σιγά μην δεν έψαξες στο net να μάθεις όλη την ιστορία του σε δύο λεπτά..., παπατζή". Θα έψαχνα σίγουρα, θα σου πω, αλλά την είχα ξεχάσει εντελώς την παραγγελία. Άργησε και να έρθει με κάτι backorder που ξεφθινοπώριασαν, στη συνέχεια ξεχάστηκε και το άλμπουμ στη ζελατίνα. Καλό το εξώφυλλο, αλλά ποιος έχει τώρα όρεξη να ακούει blues...

Όποιος λοιπόν έχει όρεξη να ακούει Seasick Steve, Fire On Fire και λοιπά δεκανίκια ημών των indie έναντι της έλλειψης πάθους, θα πιάσει τον εαυτό του να ακούει και να ξανακούει και να ξαναματακούει αυτόν εδώ το δίσκο. Και δεν θα πιστεύει σε αυτό που ακούει. Να θυμηθώ να ρωτήσω τη Χίλντα που είναι ειδική και εθισμένη σε αυτούς τους ήχους, πώς είναι δυνατόν να συνεχίσεις να ακούς Bob Dylan όταν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, αλλά τόσο πιο αυθεντικό και τσακισμένο (και ασφαλώς κάθε άλλο παρά δόλιο). Είναι σαν να απαρνηθούμε τους Joy Division και να έχουμε για θεούς μας τους Section 25 για να το θέσω πιο απλά. Μην πω τους... Metro Decay και την εκνευρίσω εντελώς.

Κατά πρώτον οφείλουμε να ξέρουμε ότι ο Abner Jay είναι φαινόμενο σε επίπεδο ικανοτήτων. Όπερ σημαίνει πως εκτός του ότι συνθέτει και στιχουργεί είναι μια μπάντα από μόνος του. Παίζει τα πάντα, ήτοι μπάντζο, ντραμς και φυσαρμόνικα. Και τα παίζει όλα μαζί, παράλληλα και την ίδια στιγμή. Και ενόσω τραγουδάει (άντε καλά δεν τραγουδάει και παίζει φυσαρμόνικα παράλληλα). Και μάλιστα το μπάντζο του είναι εξάχορδο και ηλεκτρικό, που δεν το παίζει λέει κανείς άλλος. Ο Χιώτης του folk blues δηλαδή αν καταλαβαίνω καλά...

Τα θέματα του βέβαια απέχουν κατά πολύ από το τρίπτυχο Χιώτης-Μάμπο-Τσα Τσα...., αλλά και από το δίπτυχο πόλεμοι/ ναρκωτικά. Ήτοι σημαίνει ότι παρότι ενίοτε τα βάζει και τους πολέμους συνήθως εμμένει στα ναρκωτικά. Άντε και στο αλκοόλ. Με τρόπο ρεμπέτικο, όπως χρόνια τώρα μαθαίνουμε ότι κάνουν οι μπλουζίστες. Κοκαϊνη, νεανική παραβατικότητα με ουσίες κλπ διδακτικά. Και τα λίγα στοιχεία της βιογραφίας του άλλωστε μας λένε ότι μέχρι να αποδημήσει εις οποιονδήποτε Κύριο υπάρχει τέλος πάντων, ο Abner τράβηξε πολλά, είδε πολλά κι άλλα πολλά μες στη ζωή την ταξιδεύτρα.

Και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις εμάς τους τρίτους δεν μας ενδιαφέρει το τι είδες. Μας ενδιαφέρει πως θα μας το διηγηθείς. Και τούτος εδώ ο τύπος μας το διηγείται το ποίημα τόσο απλά και αληθινά που μετά το τρίτο τραγούδι έχουμε την αίσθηση ότι κάθεται δίπλα μας στο μπαρ και πρέπει άμεσα να του παραγγείλουμε ένα ποτό μην τυχόν "την κάνει" και σταματήσει τη διήγηση. Ή έστω ένα μπουκάλι, αν θέλουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο για ώρα.

Λιτός και αφαιρετικός, όπως υπαγορεύει η εκτελεστική του μοναξιά. Ουσιαστικός όμως όπως διατάσσει η συναισθηματική του φόρτιση. Μονολογεί, ενίοτε κραυγάζει, κάποιες φορές παραμιλάει σχεδόν σαν να ξεχάστηκε. Σε κάθε μία των περιπτώσεων όμως μοιάζει να απεύχεται οποιαδήποτε σχέση με τα κλισέ του blues, όπως μας τα έχουν καλομάθει οι μεγάλοι και κλασσικοί του είδους. Σαν να θέλει να απεξαρτηθεί από το blues για να επιστρέψει μετά σε αυτό και να το βρει "καθαρό" και ανέγγιχτο για να μεγαλουργήσει ολοκληρωτικά από την αρχή επάνω στις δυναμικές του.

Μέσα σε όλο αυτό το κατά συρροή μεγαλείο, που ουσιαστικά είναι συλλογή από διάφορες σκόρπιες μέχρι τις προάλλες κυκλοφορίες του, υπάρχει και ένα συνταρακτικό, εκτός παιχνιδιού, proto indie blues hit που συνοψίζει σε δύο λεπτά και έξι δευτερόλεπτα ολάκερη την ουσία της ύπαρξης σχημάτων όπως οι White Stripes, των οποίων την αυταξία πλησιάζει ο καιρός να εξετάσουμε επιτέλους με ψύχραιμο μάτι. Είναι το The Mule και σε κολλάει στον τοίχο με μία και μοναδική κλωτσιά!

Διαβάζω ότι είναι η πρώτη κυκλοφορία του σε βινύλιο από τα χρόνια της δεκαετίας του 70 και τείνω να καταργήσω από τα πιστεύω μου τη φράση You Can't Judge A Book By Its Cover (... ναι αλλά you can tell how much it costs, λέγαν σοφά οι Carter USM). Κατόπιν τούτου το έψαξα και σε ψηφιακή μορφή, το άφησα να κείτεται στον υπολογιστή μου με το σκοπό να το περάσω σε CD για το αυτοκίνητο μου. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι "χωράει" εκεί μέσα...