Faded photographs
Με την ευκαιρία της "θριαμβευτικής επιστροφής του βινυλίου", πιάνω διάφορους μεγαλοσυλλέκτες αυτού να αναφέρονται υποτιμητικά στο format του cd και να δηλώνουν αυτάρεσκα ότι αναπαύεται μονός αριθμός (1 έως 9) ψηφιακών δίσκων πλάι στα χιλιάδες βαρύτιμα βινύλια τους. Συγχαρητήρια, έχω να δώσω. Μόλις χάσατε ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής την τελευταία εικοσαετία (τουλάχιστον) προς χάριν του φετιχισμού. Ενώ από την άλλη αγνοείτε ότι το CD ενίσχυσε τις δυνατότητες δημιουργίας και διανομής στο πραγματικά ανεξάρτητο κύκλωμα, αντικαθιστώντας με πιο καλαίσθητο και ηχητικά αξιόπιστο τρόπο την κασέτα. Το βινύλιο, από την άλλη, με τα καλά του και τα κακά του ας μην ξεχνάμε ότι κατά καιρούς έμπλεξε υποχρεωτικά πολλούς "ανεξάρτητους" στα γρανάζια της βιομηχανίας, ενίοτε βάζοντας τους σε μπελάδες και αναγκάζοντας τους να αναζητούν τα "χαμένα δικαιώματα τους" για χρόνια (μάταια). Μια ακόμη πειστική απάντηση σε αυτή την υπερβολική μονομανία η οχτάχρονη πλέον πορεία του Γιώργου Μαστροκώστα/ Absent Without Leave, του οποίου οι προσωπικά επιμελημένες κυκλοφορίες σε CD ουδόλως αφήνουν τον φετιχιστή συλλέκτη χωρίς αντικείμενο λατρείας.
Στα της μουσικής τώρα που θα έπρεπε να έχουν και τη μεγαλύτερη σημασία. Ενεργός όντας σε ένα δίκτυο μουσικής δημιουργίας που και με τη βοήθεια της τεχνολογίας ευνοεί τη σύμπραξη έστω και χωρίς τη συνύπαρξη, ο Μαστροκώστας "ηχογραφεί" σε οχτώ διαφορετικές πόλεις δια της συμμετοχής ισάριθμων (και βάλε) μουσικών από διάφορους τόπους, που συμμετέχουν όχι απλώς ως εκτελεστές αλλά συμβάλλοντας σε ιδέες και συνθετική άποψη (εκτός αν ταξίδεψε σε όλα αυτά τα μέρη μέσα σε ένα εξάμηνο, οπότε απλά τον ζηλεύουμε!).
Δεν απομακρύνεται από την dream pop αισθητική που χαρακτηρίζει εξ αρχής την μουσική του, έστω και αν η λέξη pop πρέπει ορθότερα να εγκλωβιστεί σε κάποια εισαγωγικά. Η μουσική των Absent Without Leave όμως ουδόλως εγκλωβίζεται σε αυτάρεσκες δόσεις αυτοσχεδιασμού ή δήθεν αειφόρου αυτανάπτυξης. Αντίθετα επιμένει να είναι πλήρης εύστοχων μουσικών ιδεών, είτε πρόκειται για απλές μελωδίες που εξελίσσονται υπομονετικά (Old Memory Tapes), είτε για πιο σύνθετες ανταλλαγές ενορχηστρωτικών απόψεων που συγκρούνται έως ότου συναντηθούν (Ballons In The Sky).
Ηχητική βάση συνεχίζει να είναι αυτή η πολύπαθη post electronica την οποία πολλοί παιδεύουν, αλλά λίγοι απασχολούν με ουσιαστικό τρόπο. Στον κόσμο των Absent Without Leave δεν τη συναντάμε ούτε σε ultra τεχνοκρατική άποψη που κοιτάει αυτιστικά προς το όποιο μέλλον, ούτε σε κατάσταση συναισθηματικής ακράτειας που την υποχρεώνει σε αναπαραγωγή άστοχων κλισέ. Φλερτάρει με ακουστικές κιθάρες, ενδίδει σε πραγματικά κρουστά, επιτρέπει περάσματα παραδοσιακών οργάνων. Αφήνεται στα χέρια των πολλών, χωρίς όμως δευτερόλεπτο να χάνει τον προσανατολισμό που της προσδίδει το μυαλό του ενός. Ο ένας και οι πολλοί είναι η δημοκρατική ολιγαρχία στην οποία μας έχουν εθίσει οι πιο λατρεμένοι από τους ήρωες στους οποίους βρίσκουμε την αρχή του νήματος που αναλαμβάνει επάξια να συνεχίσει αυτή η πολυεθνική κοινοπραξία που δρα υπό ελληνική διεύθυνση άλλωστε.
Από όλα τα ονόματα αναφοράς πάντως που μπορείς να απαριθμήσεις για να προσδώσεις οικείο περιβάλλον στη μουσική των Absent Without Leave, θα προτάξω αυτό των Disco Inferno. Όπως οι υπεραδικημένοι αναζητητές Βρετανοί, έτσι και το σχήμα που οδηγεί ο Γ. Μαστροκώστας, αφήνει πάντοτε τον ακροατή με την γλυκόπικρη επίγευση ότι αν τυχόν αποφάσιζαν να στήσουν με ελαφρά πιο συμβατικό τρόπο τις τεχνικές τους, να "κλείσουν" τις μελωδικές τους γραμμές σε στρωμένες pop φόρμες και να ψιθυρίσουν λίγα στιχάκια μελαγχολικού σοφισμού, θα έκλεβαν με τη μία τις καρδιές του ούτως ή άλλως πιστού target group τους. Αντ' αυτού όμως προτιμούν η άλωση των ευαίσθητων ψυχών να γίνεται με λιγότερο άμεσα, όχι όμως και πιο ήπια ή ουσιαστικά, μέσα. Και όπως κάθε επιμελής ακροατής γνωρίζει για κάθε ξεχασμένο από τους παραπανίσιους δίσκους των κάθε λογής BMX Bandits ή Cinerama υπάρχει ένας αιώνια ξεχωριστός από τους 2,5 των Disco Inferno. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Ως γνήσιος φετιχιστής επεξεργάζομαι επαρκώς τη χειροποίητη συσκευασία, αναρωτώμενος αν θα ήταν υπερβολικό να προμηθευτώ μερικές ακόμη για να εκμεταλλευτώ μακροπρόθεσμα τις διαφορετικές φωτογραφίες που έχουν επιλεγεί για κάθε εξώφυλλο και χαμογελάω μάλλον ευχαριστημένος με το ότι η επόμενη κυκλοφορία των Absent Without Leave θα είναι βινυλιακή. Στο ενδιάμεσο όμως φροντίζω να μην μετατοπίσω την προσοχή μου από τη μουσική, η οποία άλλωστε ουδόλως μου επιτρέπει να το κάνω ακόμη και αν από βίτσιο τη μεταφέρω σε μια φθαρμένη 60άρα TDK μη χρωμίου, από αυτές που βρήκα πρόσφατα ξεχασμένες σε ένα ντουλάπι.