Lilac Days
Τι '67 τι '17. Η αυθεντικότητα δεν έχει σχέση με εποχές μας λέει ο Πάνος Πανότας. Ούτε και με την αξία ενός δίσκου θα συμπλήρωνα.
Η αυθεντικότητα, το μη επίπλαστο δηλαδή, είναι έννοια που τουλάχιστον στη μουσική δεν κρέμεται ακριβώς από εποχές. Μεταφέρεται διαχρονικά, αποτελώντας όμως για την κάθε επόμενη γενιά μια όλο και πιο περίπλοκη επιλογή, συχνά δε πια κι αρκετής δυσκολίας. Οι λόγοι που συμβαίνει έτσι μπορούν να αναζητηθούν, και θα βρεθούν λογικά, στην απόσταση που συνεχώς μεγαλώνει απ’ το εκάστοτε θεωρούμενο σημείο μηδέν ή αναφοράς. Που για το θέμα μας σήμερα είναι το δισκογραφικό έτος ’67.
Στα αλήθεια τώρα, υπάρχουν εγχώριες κυκλοφορίες του ’17 που απ’ όλες τις όψεις, πλην της αυστηρά πραγματιστικής, να αποτελούν άμεσα αισθητικά παιδιά των sixties; Δύο τέτοια περιστατικά, και μάλιστα κατά σύμπτωση πρόσφατα, αρκούν για την απάντηση: τo “Lilac Days” καθαυτό, και δεύτερον το νέο τεύχος του TimeMazine (επετειακό αφιέρωμα στο καλοκαίρι της αγάπης!). Άρα υπάρχουν.
Οι Acid Baby Jesus έβγαλαν λοιπόν έναν μη ανταλλακτικό δίσκο, τον καλύτερό τους μέχρι του παρόντος, ο οποίος αν μπλεχτεί με εκείνους που γράφτηκαν πενήντα χρόνια πριν, με κόπο θα ξεχωρίσει κανείς ποιος είναι ανάμεσά τους απλά και μόνον βάζοντάς τον να παίξει.
Από το ξεκίνημά τους βέβαια, πίσω στην Αθήνα του ’09, το συγκρότημα προσπάθησε να πιάσει τον παλμό του εφηβικού πάθους βάζοντας στο επίκεντρο των τραγουδιών του το συναίσθημα. Εξάλλου το τελευταίο είναι η παράμετρος για την οποία πρέπει να έχουν γραφτεί από μας οι περισσότερες περιγραφές κι αναπεριγραφές ιδίως για τη σχέση του με τραγούδια αλλά κι ολόκληρα άλμπουμ που αγαπάμε.
Οι τουρνέ με τις πάμπολλες συναυλίες στο εξωτερικό. Η από νωρίς επαφή με εταιρείες σαν την Slovenly και τώρα την Fuzz Club. Η είσοδος το ’14 του Καναδού Dale MacDonald των HellShovel, Bikes, Chocolat κ.λπ ως τέταρτο μέλος δίπλα στους Νώντα Παππά, Μάρκο Μαζαράκη και Τηλέμαχο Στρόνη, κι οι νέες δυναμικές που αυτός έφερε μαζί του. Όλα τούτα περιέβαλαν εξαρχής το “Lilac Days” με ένα θετικό κάρμα. Ωστόσο είναι το ηχογραφημένο πλέον αποτέλεσμα που τώρα έρχεται να το επαληθεύσει και να εκτινάξει αλλού την προηγούμενη σκέψη.
Εκτός του “Love Has Left My House Today” που έκοψε σε 7’’ single η Sound Effect, το άλμπουμ περιέχει κι αρκετά άλλα τρακ για ανάλογα τιμητική αντιμετώπιση. Κομμάτια που στοιχειοθετούνται στην ευθύτητα, στις όμορφες μελωδίες, στα ανέκκλητα φωνητικά (κοινό πεδίο και για τους τέσσερεις των ABJ τελικά), στην πειστικότητα, στη συνοχή, κι έχουν για αιχμή την εξαιρετική τριάδα του “Vile Man”, του ομότιτλου εναρκτήριου και του πιο μπιτλικού υφολογικά “Down The Ley Lines”.
Δεν φαίνεται να χρειάστηκαν ειδικούς όρους, ούτε και LSD, οι Acid Baby Jesus για να αναπαράξουν τόσο καλά το παρελθόν. Σε επίπεδο συνθετικού γραψίματος, μα και στουντιακής δουλειάς, αναδεικνύεται εδώ η αποκτημένη ωριμότητα και προπάντων η σχεδόν βιωματική διάδραση που δύναται να αποκτήσει κάποιος εμφορούμενος από περασμένους καιρούς. Έστω κι αν το στιλ και τα μέσα αυτών δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν στην τρέχουσα καθημερινότητα για να τα ζήσει πραγματικά, παραμένοντας εντούτοις ένα πολύ ακριβές περίγραμμα για το προκείμενο θέμα και πάντοτε όσο αντέχουμε στοιχειωτικό.
Το “Lilac Days” γίνεται επομένως συμπερασματικά το πιο ιδανικό πορτρέτο του πώς άλλαξε και προς τα πού το γκρουπ μέσα στα 3 χρόνια που πέρασαν απ’ το “Selected Recordings”, είναι το τέρμα της εξελικτικής πορείας της τραγουδοποιΐας των ABJ απ’ το ενθουσιώδες στο αντιληπτικά σύνθετο, είναι το αναμφίβολο πεπρωμένο τους εφεξής.
Δέστε τις ζώνες σας, αυτήν τη φορά η μηχανή του χρόνου ξεκινάει ανάστροφα…
