Friends of mine
Δεν γνώριζα τον Adam Green. Αυτή η φάτσα που στο εξώφυλλο που φέρνει κατά Dave Kusworth με το α λα Johnny Thunders βλέμμα προμήνυε για έναν αμετανόητο ρόκερ. Χμ, κούνια που με κούναγε. Ο όρος ροκ είναι στενός, πολύ στενός για κάτι τύπους σαν κι αυτόν. Και δε λέω μουσικά, γιατί σίγουρα αυτή η ευέλικτη κι απρόβλεπτη φολκ ανήκει στα δικά μας territories. Μιλάω ιδιοσυγκρατικά και στιχουργικά.
Και ξεκινάω από το τελευταίο. Μήπως κάποτε πρέπει να γράψουμε την ιστορία του humor στο ροκ εντ ρολλ; Έστω να συντάξουμε την βίβλο μερικών από τους καθοριστικούς στυλίστες της παρωδίας, του αστείου και του παράδοξου; Να ξεκινήσουμε τον μίτο από τους Zappa και Beefheart, να περάσουμε την απόγνωση του Screaming Lord Sutch, να καταλήξουμε στην εφευρετικότητα των Deep Freeze Mice και Jesus Couldn’t Drum και στον κυνισμό των Astronauts και Blue Aeroplanes. Χωρίς να ξεχάσουμε τις παρέες του Kramer, των Camper Van Beethoven και τόσους άλλους. Μα έναν μεγάλο μαιτρ του είδους μου έφερε στο μυαλό, τον Μέγα Σουρεαλιστή Robyn Hitchcock. Ως ένας αφοσιωμένος Χιτσκοκικός τολμώ να πω πως ο Αδάμ είναι μια φολκ / αντιφόλκ εκδοχή του.
Αναρωτιέσαι, τα εννοεί ο τύπος αυτά που λέει; Είναι όντως ερωτευμένος με την Jessica Simpson; Που ξέρει ότι είναι δύσκολο να είσαι κορίτσι; Γιατί θέλει να πεθάνει και μας παρουσιάζει απίστευτες λεπτομέρειες για την κηδεία του; Γράφει τραγούδι για το να μην έχεις πόδια, για θλιβερά βιομηχανικά τοπία, για αθώα παιχνίδια, για ασυνήθιστες καθημερινές ιστορίες. Αλλά και για τους φίλους του! Εκεί που άλλοι κάνουν δώρα ή κερνούν ένα καφέ, αυτός γράφει ένα κομμάτι για τον καθένα τους. Σίγουρα θα ήθελε να είναι δικός του εκείνος ο στίχος των Νεοζηλανδών Bats: "You're so tasteless I like you..." Τον φαντάζομαι γενικά να είναι έτσι, πότε ειρωνικός και πότε διασκεδαστικός, να γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται στην κοινωνία γύρω του (η πικρή σάτιρα είναι κι αυτή παρούσα) αλλά και να ξεφεύγει σε σουρεαλιστικούς κόσμους με απίθανες λεπτομέρειες.
Και με τι μουσική τα λέει; Με μίνι φολκ ραψωδίες. Με πανέξυπνα τραγουδιστικά γυρίσματα και καθάρια φωνή, για να τα αποκωδικοποιήσετε εύκολα. Με 2-3 σχεδόν παιδιάστικες συνθέσεις που όμως θες να τραγουδήσεις along. Με έγχορδα από την Jane Scarpantoni, που είναι διαπεραστικά μέχρι μεδουλίου. Με ειρωνική χρήση του ροκ, με διασκεδαστική άποψη για τη δημιουργία ενός δίσκου. Με Lou Barlow και Tim Hardin εμμονές, ο ήρωάς του όπως μαθαίνουμε. Εγώ θυμήθηκα και λίγο Beat Happening, λίγο Vaselines, λίγο Jowe Head.
Κι ο τύπος είναι κοντά στα 20! Έχει φτιάξει τους Moldy Peaches, ένα παρεμφερές ντουέτο με τους απαραίτητους σέσσιον, που έκανε νεοϋρκέζικες παραστάσεις σαφώς επηρεασμένο απ’ τους Frogs, άνοιγαν με διάφορα happening τις παραστάσεις των Strokes, κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του το 2000 με είκοσι μικρά κομμάτια και φέτος το 'Unreleased Cutz And Live Jamz 1994-2004', διπλό με... 55 rarities. Μετά έβγαλε με τ’ όνομά του το 'Garfield' (2002) και τώρα ετούτο εδώ.
Δεν γνώριζα τον Adam Green. Αλλά αυτός ο δίσκος είναι η αρχή μιας ολοκαίνουργιας φιλίας.
