Archaisms I

Μόνο και μόνο που έχουμε να κάνουμε με ένα ντουέτο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού μόνο με κρουστά, φτάνει. Είναι ήδη ενδιαφέρον ως περίπτωση για να μπει κανείς στη διαδικασία να ασχοληθεί περισσότερο. Θέλεις να δεις προς τα που θα το πάνε οι μουσικοί εδώ μιας και είναι ιδιαίτερα δύσκολο (τουλάχιστον για τους δυτικούς) να προκληθεί κάτι πολύ ενδιαφέρον, ολοκληρωμένο και λειτουργικό μόνο με κρουστά. Είναι μια πρόκληση και για τον μουσικό και για τον ακροατή.

Βλέποντας όμως και τα ονόματα των μουσικών είσαι ακόμα πιο σίγουρος για το επιτυχημένο αποτέλεσμα αφού πρόκειται για τους σπουδαίους τζαζ αυτοσχεδιαστές Adam Rudolph και Tyshawn Sorey (για τον Sorey έχω ξαναγράψει εδώ στο MiC, ενώ με μια άλλη συνεργασία του έχει ασχοληθεί και η Ελένη Φουντή).

Ο δίσκος τους λέγεται “Archaisms I” και είναι βέβαια ένας τίτλος απολύτως ταιριαστός μιας και μιλάμε για μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα αισθητικό προϊόν από το οποίο θα απουσιάζουν τα παντός είδους φτιασίδια που φορέθηκαν σε όλες τις τέχνες με την πάροδο των αιώνων (αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι τα φτιασίδια είναι κάτι κακό-το αποτέλεσμα κρίνεται από τον τρόπο χρήσης τους κάθε φορά). Έχουμε δηλαδή εξ αρχής κάτι πολύ απλό και γυμνό, κάτι αρχαϊκό. Η επιτυχία όμως μέσω αυτής της γύμνιας και της απλότητας δεν είναι μόνο θέμα πρόθεσης και επιλογής, πρέπει με αυτά να «χτίσεις» κάτι, να παράγεις έργο, να δημιουργήσεις. Όσο πιο απλά και λιτά είναι τα υλικά σου, τόσο πιο δύσκολο να γίνεις πειστικός (και με τα πολλά και πολύπλοκα δύσκολο είναι, αλλά εκεί μπορείς πιο εύκολα να ρίξεις στάχτη στα μάτια).

Οι κύριοι εδώ φυσικά είναι απολύτως πειστικοί γιατί είναι σπουδαίοι μουσικοί. Δεν βαράνε στον… γάμο του Καραγκιόζη και μετά το βαφτίζουν αυτό ‘free improvisation’ και καθάρισαν, όπως κάνουν πολλοί άλλοι και δεν ξέρεις από που να φύγεις. Αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αφαίρεση στην τέχνη και πόσο βαθιά στον χρόνο, στην αρχή των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων αυτή εμφανίστηκε, γιατί έτσι κι αλλιώς και μέσα στη φύση υπάρχει η αφαίρεση. Η φύση κάνει οικονομία στα υλικά. Οι δύο κρουστοί οριοθετούν τους ήχους τους μέσα σε ένα σκληρό, αυστηρό, λιτό ιδεολογικά περιβάλλον. Παίζουν σύγχρονη μουσική απόλυτα μετρημένη και πειθαρχημένη με το πάθος και το μυστήριο των πρωτόγονων ανθρώπων. Σαν να θέλουν να τους πλησιάσουν επειδή θαυμάζουν αυτό το χαμένο μυστήριο και θέλουν να το προσεγγίσουν ή σαν να φτάνουν σε αυτό λιγότερο ηθελημένα και συνειδητά απλώς και μόνο επειδή ξέρουν να ισορροπούν, να αφαιρούν, να πράττουν το απολύτως απαραίτητο στην ώρα του, γνωρίζοντας τελικά ότι το μυστήριο με αυτόν τον τρόπο εμφανίζεται σε όλες τις τέχνες σε όλες τις εποχές.