19

Τα κορίτσια αντεπιτίθενται αλλά δεν είναι και τόσο νευριασμένα πια (βλ. Kate Nash, Lilly Allen, Regina Spektor, Katie Melua, η Karen O των Yeah Yeah Yeahs πάντα καραδοκεί όμως!). Και αν πέρυσι ήταν η χρονιά της Amy Winehouse χωρίς καλά καλά να κυκλοφορήσει δίσκο (αν εξαιρέσουμε την επανακυκλοφορία του Back to Black), φέτος η χρονιά άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς για την 19χρονή Αγγλίδα Adele. Μάλιστα, απασχόλησε μέσα και κριτικούς και κέρδισε βραβεία πριν την πρόσφατη κυκλοφορία του, προφανώς δηλωτικού της ηλικίας της, 19 από την XL.

Για λόγους που φοβάμαι ότι δεν είναι ανεξάρτητοι των ποιοτικών χαρακτηριστικών και των ικανοτήτων, οι συγκρίσεις νέων καλλιτεχνών με εμβληματικές φιγούρες του παρελθόντος δεν είναι και πολύ δημοφιλείς στη χώρα μας. Αντιθέτως, βρετανοί και αμερικάνοι αρέσκονται σε τέτοιες αναφορές και συγκρίσεις, και έτσι δεν είναι πολύ πιθανό να διαβάσεις κείμενο για την Adele χωρίς αναφορά στις (σύμφωνα και με την ίδια) βασικές επιρροές της, Etta James και Ella Fitzgerald, αλλά και τη συγγενή της ηχητικά, Amy Winehouse. Για να μην τρελαινόμαστε κιόλας, το 19 σε καμιά περίπτωση δεν αγγίζει την πληρότητα του Back to Black, με την υποσημείωση ότι από τη 19χρονη Adele μπορούμε να αναμένουμε πολύ μεγαλύτερα πράγματα, ενώ η Winehouse δείχνει να "καίγεται" σιγά σιγά και τα standards του Back to black είναι ήδη πολύ υψηλά... Τι δημιούργησε λοιπόν, όλο αυτόν το θόρυβο; Καταρχήν το έδαφος ήταν ήδη εύφορο μετά την επιτυχία της Winehouse. Επιπλέον, η φωνή της Adele είναι ομολογουμένως εκπληκτική! Από τις φωνές που κάνουν ένα κακό κομμάτι να φαίνεται μέτριο, και ένα απλώς καλό κομμάτι να δείχνει κολληματικό...

Το 19 μοιράζεται ανάμεσα σε μερικές αδιάφορες, μέτριες και καλές συνθέσεις. Όλες όμως, κερδίζουν κάτι παραπάνω από την ερμηνεία της 19χρονης (κατά το 35χρονη που είναι και της μόδας). Με το ελαφρυντικό της ηλικίας (γεννημένη το 1988, εδώ ξεροκαταπίνουμε), οι κατά καιρό δηλώσεις της Adele φαντάζομαι ότι προκαλούν αμηχανία στους κατά τόπους μουσικογραφιάδες: αδυναμία στις Spice Girls, στους East 17 και στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, και πρώτη επαφή με Etta James και Fitzgerald αγοράζοντας τα ανάλογα cd κατά τη διάρκεια αναζήτησης σε δισκάδικο (;;;) για ιδέες για νέο χτένισμα! Όλα τόσο εφηβικά και τόσο βρετανικά! Η σχέση styling και μουσικής και νεανικής κουλτούρας μόνο σημείο των καιρών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, απλά το ξεχωριστό της υπόθεσης είναι ότι η Adele δεν κοιτάει προς την απενεχοποιημένη μορφή της pop όπως η Lilly Allen αλλά σε κάτι πιο ρετρό. Και εν τέλει το κάνει θαυμάσια. Σε κάποια βαρετά σημεία του δίσκου θυμίζει την περίπτωση της (αδικημένης από τον ίδιο της τον εαυτό) Norah Jones. Η διασκευή του Make you feel my love του Dylan (το οποίο θα έβαζα στοίχημα ότι άκουσε στην περσινή εκτέλεση του Bryan Ferry), για παράδειγμα, είναι ατυχής. Το μέγα-hit Chasing pavements είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα γλυκερής μπαλάντας που θα εκτιμούσα ιδιαιτέρως τα χρόνια που άκουγα Jeronimo Groovy (σταυρώστε με, σταυρώστε με...).

Επειδή όμως, ασυναίσθητα έχω αρχίσει κάτι σαν αποδόμηση του δίσκου, ας περάσουμε στα θετικά. Καταρχήν, το εναρκτήριο ακουστικό Daydreamer στο οποίο πατά υπέροχα με τη φωνή της και το χαρακτηριστικό βραχνό φαλτσέτο a la Karen Dalton. Κονταροχτυπιέται στα ίσα με το Hometown glory που κλείνει και το δίσκο, στο οποίο επίσης κάνει επίδειξη δύναμης έχοντας απέναντί της μόνο πιάνο και έγχορδα. Στο Best for last εμφανίζεται και το back-to-black-feeling στα καλύτερά του, ενώ όμορφες soul και jazz πινελιές προστίθενται με τα Melt my heart to stone και Μy same.

Συνοπτικά, η Adele, φαίνεται τελικά να αντέχει το βάρος των προσδοκιών που έχουν δημιουργηθεί. Η ροπή της προς το δράμα, με βάση τις συνεντεύξεις της, δημιουργεί προβληματικούς συνειρμούς αλλά και ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες για το επόμενο βήμα της. Μερικές δεκαετίες πίσω, οι παραγωγοί της Motown, της Stax ή της Chess θα μπορούσαν άνετα να βασιστούν πάνω στη φωνή της για να "χτίσουν" σημαντικούς δίσκους και επιτυχίες. Το ότι κάτι τέτοιο φαίνεται να επιχειρεί εν έτει 2008 η XL, είναι αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο.