Do To The Beast

Τους Afghan Whigs τους είχα δει στο Astoria του Λονδίνου κάπου στις αρχές του 1998, με τη βοήθεια του φίλου μου του Φάνη (που όμως δεν μπήκε μέσα), της παραδοσιακής πανεπιστημιακής συντρόφου μου, που μπήκε μέσα, αλλά δεν τρελάθηκε κι όλα για αυτό, και ενός τύπου (μαύρου) που πουλούσε εισιτήρια στη μαύρη αγορά, παρότι το live δεν ήταν sold out. Το ευτυχές είναι ότι δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη το άλμπουμ 1965, με το οποίο εντός ολίγου θα έληγε η σχέση μου μαζί τους, αλλά προμόταραν ακόμη το Black Love, που παραμένει πάντοτε το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Είναι το πρώτο live που είδα ποτέ στο εξωτερικό.

Θυμάμαι ότι έπαιζαν κάθε τραγούδι αρκετά πιο γρήγορα από τις στουντιακές εκτελέσεις, στο ενδιάμεσο έπαιζαν σκόρπια κουπλέ και ρεφρέν από soul διαμάντια, κατά ριπάς και χωρίς σταματημό από τραγούδι σε τραγούδι, και ότι γενικώς ήταν μία μπάντα πέραν του τόπου και του καιρού της, και για αυτό με είχαν κερδίσει άλλωστε στα λίγα χρόνια που τους άκουγα. Στη συνέχεια πλησίασαν προς τις ανάγκες των καιρών, όπως πολύ περισσότερο έκανε και ο ίδιος ο Dulli μετά τη διάλυση τους και για αυτό το ενδιαφέρον μου για τη μουσική του σταδιακά μειώνονταν με τα χρόνια, ώσπου εκμηδενίστηκε. Όπως μηδέν εις το πηλίκο ήταν και οι εντυπώσεις μου από το live τους πριν από ένα-δυο χρόνια κάπου στην Ιερά Οδό. Και διηγώντας τα να (τα) κλαις κ.ο.κ.

Στο Do To The Beast και απόλυτα πιστός πλέον στο πνεύμα και τις ανάγκες των καιρών, ο Greg Dulli επαναφέρει το όνομα και μέρος του πνεύματος των Afghan Whigs στην επικαιρότητα, χωρίς βέβαια τις πατενταρισμένες κιθάρες του Rick Mc Colum. Περίπου σαν να ακούς Echo And The Bynnymen χωρίς Will Sergeant και όλοι νομίζω ξέρουμε τι πάει να πει αυτό. Συν τοις άλλοις δεν υπάρχουν τραγούδια. Ή καλύτερα δεν υπάρχουν νέες ιδέες και πηγές έμπνευσης για τραγούδια. Ο Dulli προσπαθεί επιμελώς να κάνει τα πάντα να ακούγονται όπως τότε και τελικά το καταφέρνει. Και καταλήγει να μας βάζει σε σκέψεις για το αν όντως τα πράγματα και τότε ήταν πραγματικά καλά, ή αν τυχόν είχαμε ξεγελαστεί από ένα συγκρότημα, που όντως για κάποιο χρονικό διάστημα είχε επιλέξει να είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν βαρούσε στο metal γάμο του καραγκιόζη, όπως έκαναν όλοι, αλλά έψαχνε πως θα ορθοποδήσει μέσα από τις δικές του εμμονές και μόνο.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και οι πάντες μπορούν να κάνουν τα πάντα και να ακούγονται όπως οι πάντες, συνεπώς τίποτε το διακριτό δεν υπάρχει στον ήχο και την αισθητική άποψη των Afghan Whigs. Αντίθετα, το εναρκτήριο Parked Outside είναι ένα κακοφορμισμένο ηλεκτρικό blues, με εντελώς λάθος 'ζόρικα' φωνητικά και με ολοκληρωτική έλλειψη φαντασίας, στην υποτιθέμενη έκρηξη των ρεφρέν. Στο αμέσως επόμενο, 'Matamoros' το groove ακούγεται υπερβολικά προκάτ για να προκαλέσει οποιαδήποτε συγκίνηση και ο Greg Dulli συνεχίζει να απασχολείται με το να βρίσκει τρόπους για να ακούγεται ενοχλητική η φωνή του, που σύμφωνα με κάποιες αναμνήσεις μας ήταν κάποτε υπέροχη. Νομίζω ότι βρήκα κάτι από όσα είχα αγαπήσει στους παλιούς καλούς (;) Afghan Whigs στο The Lottery, αλλά τελικά δεν ήταν έτσι ακριβώς. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το The Algiers, και αυτό γιατί είναι το μόνο που δεν πουλάει τσαμπουκά και τζάμπα μαγκιά και πόνο ταυτόχρονα. Έχει και κάτι ωραία λόγια και με έπιασε, παρότι οι κιθάρες του ακούγονται τόσο καθαρές, που με βάζουν σε βρώμικες σκέψεις για το που έχουν καταντήσει τα γούστα μου.

Το Spotify προδίδει το παρελθόν του καθένα και αν ξεχαστείς και συνεχίζεις τις ακροάσεις χωρίς να περάσεις κάπου αλλού, αρκετή ώρα αργότερα συνειδητοποιείς ότι ακούς ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Afghan Whigs εδώ και δεκαετίες με αυθεντικά ξεσπάσματα στις κιθάρες και με φωνή πραγματικά ραγισμένη από το νόημα των όσων καλείται να πει. ΟΚ... είναι το Enemy και είναι από το Black Love. Ούτε καν είχα καταλάβει το πότε πέρασε το 1965 από εδώ μέσα χωρίς να αγγίξει ούτε καν αυτό.