I've been gone - Letter one
H Νορβηγία σαν τόπος καταγωγής συγκροτήματος γενικά δεν προοιώνιζε κάτι ιδιαίτερα καλό. Από την μία ήταν συνδεδεμένη με τις σκοτεινές εκφάνσεις του metal, με κάτι τύπους που χειρίζονταν τις κιθάρες τους με την λεπτότητα που ένας Κόναν χειριζόταν το ...τσεκούρι του, και από την άλλη με την πλαστική disco-pop τύπου Eurovision.
Τα τελευταία χρόνια όμως, γκρουπάκια όπως οι Madrugada, οι Motorpsycho και οι Ai Phoenix έχουν βαλθεί να αλλάξουν αυτή την άποψη. Οι οποίοι Ai Phoenix μάνι-μάνι έφτασαν ήδη τα τέσσερα album, με το παρόν να είναι το δεύτερο στην γερμανική Glitterhouse (όπου συστεγάζονται μαζί με πολλά «αδελφάκια» όπως οι Walkabouts, οι Willard Grant Conspiracy και πολλούς άλλους εκλεκτούς). Πολύ καλύτερο και πολύ πιο δουλεμένο από το πρόχειρο προπέρσινο «Lean That Way Forever», φτάνει σε αξία εκείνο το πολύ όμορφο «The driver is dead με το οποίο συστηθήκαμε πριν από τέσσσερα χρόνια. Το group είναι πλέον τρίο, αλλά ο δίσκος φτιάχτηκε με την όχι little help from their friends! Είναι αυτό που λέμε ότι «ιστορία γράφουν οι παρέες»...
Μπορεί η Νορβηγία να απέχει έναν ωκεανό από την Αμερική αλλά ούτε οι πρόγονοι Βίκινγκς φοβήθηκαν να τον διανύσουν (πιθανότατα οι πρώτοι που πάτησαν εκεί το πόδι τους - μήπως «βρίζουνε» άδικα τον Κολόμβο στις διαδηλώσεις;) ούτε και εμπόδισε τους Ai Phoenix να υιοθετήσουν ακούσματα από την αμερικάνικη ...δημοτική μουσική (την country δηλαδή). Και όχι μόνο: όλη η Matador δηλώνει δυναμικά παρούσα. H μουσική γεωγραφία ευτυχώς είναι σαφώς πιο «ευέλικτη» από την πραγματική γεωγραφία! Επιπλέον, λόγω της ιδιάζουσας φωνής της Mona τους παραλληλίζουν και με τους Mazzy Star. Βέβαια, οι Ai Phoenix σε αντίθεση με τους «πρόγονους» τους, δεν αποδεικνύονται τόσο εξερευνητικοί ούτε ανακαλύπτουν αχαρτογράφητους μουσικούς τόπους. Χιλιοπαιγμένα (εκατομμυριοπαιγμένα θα έλεγα) μοτίβα ακολουθούν, χωρίς πειραματισμούς και καινοτομίες. Και όμως αυτό δεν είναι «φύσει» αρνητικό, σε μια εποχή που επιτηδευμένοι δήθεν πειραματισμοί ταλαιπωρούν το νευρικό μας σύστημα.
O δίσκος μοιάζει σαν ηχογραφήθηκε σε ένα κουκλίστικο ξύλινο σπιτάκι, μία από αυτές τις ατέλειωτες νύχτες του αρκτικού χειμώνα, με την καφετιέρα να γεμίζει τον χώρο αρώματα (κάπως έτσι μου περιέγραψαν από πρώτο χέρι την ατμόσφαιρα του Bergen, της πόλης τους). Και η σπιτική αυτή ατμόσφαιρα περνά και στα τραγούδια.
Τι θα βρείτε λοιπόν μέσα στο «I've been gone - Letter one»; Μια αγκαλιά όμορφα, «μπαμπακένια», ζεστά τραγούδια (αναιρώντας και τα κλισέ για ψυχρούς Σκανδιναβούς): «The last resort» (πόσο πίσω αλήθεια σε στέλνει ο ήχος της φυσαρμόνικας;), «Somewhere nice and all», «A country life in the autumn» (ακριβώς ότι λέει ο τίτλος), «Autobahn», «Small, red, heartshaped pillow». Ελάχιστα μόνο τραγούδια επιδιώκουν να κάνουν το πόδι να χτυπήσει ρυθμικά στο πάτωμα, όπως το «wannabe an indie hit» «Call me in, Piccard» (να υποθέσω ότι αναφέρονται στον γνωστό εξερευνητή των βυθών;) και το «Held into fire». Γοητευτικές διφωνίες, τεμπέλικοι ρυθμοί, ήσυχη μουσική για ήσυχα απογεύματα με αγαπημένη παρέα. Ιστορίες για πειρατές, ταξιδευτές, ξωτικά, μελαγχολικά κορίτσια και αυτοκινητόδρομους...
Συνολική αποτίμηση; Μελαγχολικό άκουσμα αλλά όχι λυπημένο. Ούτε θλιμμένο ασφαλώς. Δεν είναι δε τόσο δραματικοί όσο οι συμπατριώτες τους Madrugada για να γίνουν πιο γνωστοί στην διψασμένη για μελό χώρα μας! Και μπορεί εν τέλει να πρόκειται για μια «πτωχή, πλην τίμια μπάντα», από κείνες που τις βαφτίζουμε «αξιοπρεπείς», υπονοώντας ότι ποτέ δεν θα ξεφύγουν από μια χρυσή μετριότητα. Κι όμως, πολλές φορές μέσα στην ομορφιά των μικρών απλών και καθημερινών πραγμάτων κρύβεται η ευτυχία...
