Love 2
Ακούγοντας το Love 2, ασυναίσθητα το μυαλό μου πήγε στο It's Too Late, της Carole King. Θα παραφράσω ένα στίχο του τραγουδιού, ποιητική αδεία: though you really did try to make it / something in your music has died / and I can't hide it and I can't fake it.
Μετά θυμήθηκα την Κέιτι Καρ, την ηρωίδα του Nick Hornby στο Πώς να Είσαι Καλός, η οποία ακούει σαν αυτιστική το Moon Safari, ανακηρύσσοντάς το κάτι σαν σάουντρακ της προσωπικής της επανάστασης (ναι, καλά διαβάσατε: το Moon Safari των Air. Ούτε Bikini Kill, ούτε L7, ούτε καν Melissa Etheridge!) Τι σημαίνει άραγε το γεγονός ότι ένας δίσκος σου φέρνει στο μυαλό τόσο άσχετα πράγματα;
Μήπως είναι κάτι αντίστοιχο του Απορία ψάλτου βηξ; Ή μάλλον όχι απορία` αμηχανία. Διότι τα συστατικά υπάρχουν όλα: και η ονειρική ατμόσφαιρα, και τα σύνθι, και τα περίεργα φωνητικά, και η ελαφριά kraut χροιά, και καπάκι η lounge αισθητική. Αλλά το γλυκό δεν δένει - αυτή τη φορά, τουλάχιστον. Στο τελευταίο άλμπουμ φαίνεται ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, ή μάλλον ότι δεν φορούσε ποτέ τη στολή της electronica. Φορούσε ένα συνονθύλευμα ρούχων της disco, του lounge, της pop. Τα οποία μοιάζουν τελείως ξεπερασμένα και παράταιρα εν όψει της νέας δεκαετίας. Να αποτολμήσω να ονομάσω τους Nicolas Godin/Jean-Benoit Dunckel κάτι σαν Pet Shop Boys της ambient pop; Κι εγώ ποτέ δεν υπήρξα φαν των Pet Shop Boys.
Ίσως αυτό που βρήκα πιο πληκτικό στο Love 2 να είναι τα άψυχα φωνητικά, περασμένα από χίλια ηλεκτρονικά μαραφέτια. Μου λείπουν τα soul φωνητικά της Skye Edwards των Morcheeba, που κάνουν πιο ανθρώπινο έναν ήχο που το λέει και το όνομά του τι είναι: electronica. Εν τέλει, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ούτε ένα κομμάτι από το δίσκο. Θυμάται μήπως κανείς τι ακούει σ' ένα ασανσέρ ή στο λόμπι ενός μεγάλου ξενοδοχείου; [Κι αυτό το λέω εν πλήρει συνειδήσει ότι έχω ακούσει τα Moon Safari, Talkie Walkie και Virgin Suicides σαν αυτιστική. Λέτε να θεραπεύτηκα από τον αυτισμό;]
