Credo
Οι Καναδοί Akitsa ορθά επισημαίνονται κάθε φορά ως καινοτόμοι υπερασπιστές όλων των ορθόδοξων κλισέ του black metal, τουλάχιστον εκείνων που έχει αξία να διαιωνίζονται. Απαιτείται χειρουργική ακρίβεια στην ανάλυση κάθε επόμενου δίσκου τους προκειμένου να εντοπίσει κανείς που ακριβώς τελειώνει η αναπαραγωγή των ιδεωδών και που ξεκινάει η καινοτομία της δικής τους αισθητικής πρότασης στο είδος. Απαιτείται χωρίς να είναι απαραίτητη όμως. Τα άλμπουμ των Akitsa, και ειδικά αυτά της ύστερης περιόδου, ρέουν ακατάπαυστα, χωρίς προβληματισμούς περί του τι (ξανά) ακούστηκε που και πότε.
Δύσκολο να ειπωθεί επί του παρόντος αν το 'Credo' είναι καλύτερος δίσκος από το ‘Grand Tyrans’ του 2015, το άλμπουμ με το οποίο εδραίωσαν τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό τους και ξεκαθάρισαν ότι black metal χωρίς αναφορές στις ρίζες δεν νοείται, την ίδια στιγμή που «προκάλεσαν» τους δογματικούς του είδους.
Θα μπορούσαμε σε κάθε παράγραφο να λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικές (ή όχι και τόσο) εκφράσεις, αλλά η πραγματικότητα είναι πως αυτή είναι η ουσία και η αξία της μουσικής των Akitsa. Επί του παρόντος γίνεται ένα (μικρομεσαίο) βήμα πίσω σε σχέση με την παρουσία των power electronics στον ήχο τους και σε αρκετές στιγμές ('Voices Cataclysmiques', 'Credo'), το άλμπουμ σχεδόν προσεγγίζει τα ‘θέλω’ (ή και τα ‘πιστεύω’, κατά τον τίτλο του) ακόμη και των οπαδών του παραδοσιακού metal. Η χρήση εισαγωγικών στον επιθετικό προσδιορισμό στην κρίση σας. Εγώ τον προτιμώ χωρίς.
Οι Akitsa επιμένουν και ηχογραφούν εδώ και είκοσι χρόνια με τον ίδιο εξοπλισμό πάνω-κάτω και αυτό δίνει στον ήχο τους την προσδοκώμενη συνέχεια, χωρίς την οποία δεν θα ήταν διακριτή ακόμη και αυτή η τάση τους να εξελίσσουν κάθε φορά και μία διαφορετική πτυχή από όσες συνθέτουν την τελική τους πρόταση πάνω στο προαιώνιο ερώτημα περί του αν το black metal έχει φτάσει, ηχητικά και αισθητικά στα όρια του, ή αν τέλος πάντων μένει κάτι ακόμη.
Στην περίπτωση τους πάντοτε υπάρχει κάτι ακόμη. Η εναρκτήρια και κυρίαρχη για αρκετά λεπτά μπασογραμμή στο 'Vestiges Fortifies' θα μπορούσε να ικανοποιήσει κάθε απογοητευμένο οπαδό με την κατάληξη των Pixies στην τρέχουσα δεκαετία, ειδικά στην υπόθεση μπάσο. Συνολικά το τραγούδι ακούγεται σαν μία πρώτης τάξεως πρόταση σε σχέση με το πως θα έπρεπε να ακούγεται σήμερα το εναλλακτικό ροκ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις τάξεις του δεν εμπεριέχεται και το black metal, σίγουρα όχι με περιοριστικό τρόπο πάντως.
Και ίσως στην παραπάνω διαπίστωση να κρύβεται η εν μέρει αλήθεια σε σχέση με αυτό που υποστηρίζει ο φυσικός αρχηγός των Καναδών, Outre Tombe (και χάριν συντομίας O.T.), περί του ότι το 'Credo' δεν έχει καμία σχέση με ό,τι είχαν ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, τόσο αισθητικά, όσο και ηχητικά, όπως συνηθίζουμε να λέμε συχνά-πυκνά και εμείς. Αυτές οι απόψεις των δημιουργών συνήθως απηχούν περισσότερο τη βούληση τους, κάπως λιγότερο την επιδίωξη τους και κάπως ακόμη λιγότερο την πραγματικότητα.
Εν προκειμένω θεωρώ ότι τουλάχιστον στο ζήτημα της επιδίωξης, ο O.T. ( που κινεί τα νήματα, ήδη από τον προηγούμενο δίσκο) και οι Akitsa έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Το αποτέλεσμα πιθανόν να δικαιώσει τους ισχυρισμούς τους στην επόμενη δισκογραφική τους εμφάνιση (σημείωση: ηχογραφούν ανά διάστημα 3,5 ετών περίπου, οπότε υπομονή), επί του παρόντος όμως είναι σαφές ότι και εδώ ακούμε τους Akitsa που ξέρουμε. Και θέλουμε να ακούμε.
Το ότι συνοδεύεται αυτή η επιδίωξη από μια διαφοροποίηση στην αισθητική του εξωφύλλου και της χρήσης του λογότυπου της μπάντας, σίγουρα κάτι λέει παραπάνω για όλα αυτά, αν αναλογιστούμε την χρηστικότητα αυτών των πραγμάτων σε ορθόδοξο και μη black metal. Το 'Credo' πάντως επιμένω δεν είναι ακόμη το άλμπουμ εκείνο που θα χωρίσει την ιστορία του γκρουπ στα δύο, και μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξει αυτό το άλμπουμ, έστω και αν έλθει η παραπάνω δικαίωση.
Με έναν περίεργο τρόπο, κάθε ακρόαση του δίσκου αναζητά ένα ακόμη πέρασμα από το 'Grand Tyrans', σαν να πρόκειται να κατανοηθεί καλύτερα το τί τέλος πάντων σκοπεύουν να κάνουν αυτοί εδώ οι Καναδοί με ένα μουσικό είδος, που παρά την ανούσια προβολή και την επιδερμική μιντιακή ενασχόληση, στην πραγματικότητα ξέρει πότε να παραμένει απροσπέλαστο.
