Love is simple

Τι είναι "μαγεία"; Τι είναι "έκσταση"; Τι είναι "αγάπη";

Αυτά είναι τα σημαντικότερα ερωτήματα που θέτουν ως μοντέρνοι φιλόσοφοι οι Akron/Family, τα enfants terribles της εταιρίας Young God του άλλοτε "κύκνου" Michael Gira, στο Love Is Simple. Αλήθεια, είναι απλή η αγάπη; Ο συμβολισμός της με την καρδιά παύει να ισχύει όταν η καρδιά είναι αληθινή και διατηρημένη μέσα σε φορμαλδεΰδη, ή όχι;

"Love, Love, Love (Everyone)"? Τι χίπικος τίτλος για τραγούδι είναι αυτός; Οι Beatles του "All You Need Is Love" σε country μουσικό υπόβαθρο. Δεν έχω ακούσει πιο αποπροσανατολιστική εισαγωγή σε δίσκο. Από εκεί και πέρα έρχεται το χάος... στη θετικότερη έκφανσή του.

Οι Akron/Family, πατώντας γερά στις αμερικάνικες μουσικές παραδόσεις -βάζω στοίχημα ότι έχουν λιώσει τις ανθολογίες του Harry Smith- τις αναδομούν, χρησιμοποιώντας επιρροές από παντού. Η δομή των τραγουδιών τους και ο τρόπος με τον οποίο συνθέτουν και εκτελούν τη μουσική τους σου δίνει την αίσθηση της θέας μιας μικρής ομάδας ανθρώπων να χορεύουν κυκλικά γύρω από έναν πίνακα του Jackson Pollock πεταμένου μέσα σε χωράφι δίπλα στη Route 66: αστείρευτη ενέργεια, επαφή με τις ρίζες, αυτοσχεδιασμός, mantra, αίσθηση της κοινότητας.

Το άκουσμα του δίσκου είναι μια πραγματική περιπέτεια που σε αποζημιώνει με το παραπάνω. Τα τραγούδια δεν ακολουθούν την πεπατημένη ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-γέφυρα-ρεφρέν, αλλά εξελίσσονται τις περισσότερες φορές γραμμικά, περισσότερο σε τεθλασμένη παρά σε ευθεία. Γι' αυτόν το λόγο η πρώτη ακρόαση σοκάρει, λες και ορειβατείς και δεν ξέρεις από πού να πιαστείς. Γρήγορα, όμως, οι φωνές, οι νότες, οι δεκάδες των μουσικών οργάνων, τα περάσματα από το ένα σημείο στο άλλο βγάζουν νόημα και κολλάνε στο πετσί σου.

Οι στίχοι της μουσικής τους είναι άλλη ιστορία. Αν μου έλεγαν πως χρησιμοποιούν τη μέθοδο της αυτόματης γραφής για τη συγγραφή τους, όπως άλλοτε έκανε ο Jack Kerouac για τα βιβλία του, δε θα μου φαινόταν περίεργο. Φαινομενικά ακαταλαβίστικες, ασυνάρτητες φράσεις σε χτυπούν βαθιά στο υποσυνείδητο και καταλήγουν τσιχλόφουσκες στο στόμα σου πριν καν το καταλάβεις.

Τραγούδι με το τραγούδι, υπάρχουν παντού εκπλήξεις. Τα τζιτζίκια στην αρχή του "Crickets", τα tribal drums πριν το σόλο κιθάρας κάνω-περήφανο-τον-Neil-Young στο "There's So Many Colors", η εισαγωγή-φόρος τιμής στον Fred Frith του "I've Got Some Friends", το κλείσιμο του δίσκου όπου λες και μπήκε στο στούντιο ο Lee Perry μέσω αστρικής προβολής και πέταξε την ηχογράφηση μέσα σε έλος.

Ωστόσο, πόσο μακριά το πήγαν με τη φιλοσοφία; Τόσο μακριά που ένα από τα τέσσερα μέλη τους έφυγε από το συγκρότημα για τα καλά και κλείστηκε σε βουδιστικό μοναστήρι -όχι στη Μιανμάρ, ελπίζω- ίσως για να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα που προσπάθησε να απαντήσει με την υπόλοιπη μπάντα. Αυτό θα πει αφοσίωση...