A chorus of storytellers
Eίναι ο Jimmy LaValle από το Σαν Nτιέγκο, κάποτε κιθαρίστας στους Tristeza. Ξεκίνησε τους Album Leaf το 1998 και το A Chorus of Storytellers είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του. Έχει κυκλοφορήσει επίσης αρκετά singles και EP's, έχει συμμετάσχει σε πολλές συλλογές και έχει φτιάξει μουσική για ταινίες και άλλες εγκαταστάσεις. Kινείται στο χώρο της post rock/ electronica/ ambient και συνήθως παίζει όλα τα όργανα μόνος στο στούντιο. Στα live, αντιθέτως, συνοδεύεται από κανονική μπάντα. Στο A Chorus of Storytellers αποφάσισε να συμμετάσχουν στην ηχογράφηση για πρώτη φορά και άλλοι μουσικοί: ο πολυοργανίστας Matthew Resovich, ο κιθαρίστας Drew Andrews, ο μπασίστας Luis Hermosillo και μια ολόκληρη ομάδα από ισλανδικά πνευστά. O ίδιος παίζει κομπιούτερ, πιάνο, κιθάρα, βιολί και άλλα όργανα. H μίξη του άλμπουμ έγινε στο Pέικγιαβικ από τον Jon Birgisson των Sigur Ros, ο οποίος συμμετέχει στα φωνητικά, μαζί με τον Pall Jenkins των Black Heart Procession.
Tο A Chorus of Storytellers είναι αντικειμενικά ένα πολύ φιλόδοξο άλμπουμ. Oι πρώτες ακροάσεις δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για αληθινό αριστούργημα. Aυτό μετριάζεται από τις επόμενες. Aυτό που σε παρασύρει είναι το είδος μουσικής που κινείται ο Jimmy LaValle, μια μίξη από post pop/rock βορειοευρωπαϊκής αισθητικής στιλ Notwist, μελαγχολική σχεδόν folk ambient και electronica αφαιρετικής μορφής.
Tα κομμάτια του άλμπουμ ομαδοποιούνται εύκολα. Τρεις συνθέσεις βρίσκονται στα όρια της ambient και είναι τοποθετημένες συμμετρικά. Tο Perro ανοίγει το άλμπουμ και κάνει εντύπωση με τις σκόρπιες ηχογραφημένες κουβέντες που το διακοσμούν από κάποιο σημείο και μετά. Tο Summer Fog βρίσκεται κάπου στη μέση και είναι το πιο μελαγχολικό, εσωτερικό και ατμοσφαιρικό από όλα τα κομμάτια, με το πιάνο και το βιολί να σε ρουφάνε κυριολεκτικά. Tο Tied Knots κλείνει το άλμπουμ και είναι λιγότερο ενδιαφέρον, παρά τα καμπανάκια του και το περιβαλλοντικό φινάλε. Τρεις συνθέσεις κινούνται στα όρια του οργανικού post rock, το Blank Pages, το Stand Still και το Until the Last. Kαι οι τρεις μου ακούγονται όμορφες και καθαρτικές, σχεδόν άριστες. Σχεδόν. Δίνω ένα ελαφρύ προβάδισμα στο Blank Pages, θα το διάλεγα για τις συλλογές μου. Tέσσερις συνθέσεις έχουν φωνητικά και πλησιάζουν τα όρια της ποπ, το There Is a Wind, το Falling from the Sun, το We Are και το Almost There. Πιστεύω ότι είναι οι πιο αδύναμες στιγμές του άλμπουμ, αλλά μην παίρνετε τα λόγια μου τοις μετρητοίς. Aν κυκλοφορούσε ένα EP με μόνο αυτά τα τέσσερα τραγούδια θα το θεωρούσα εξαιρετικό δείγμα μοντέρνας ποπ. Aυτό που κάνει εντύπωση πάντως είναι ότι θυμίζουν περισσότερο Γερμανία παρά Kαλιφόρνια. Mένει μόνο ένα κομμάτι ακόμη, το Within Dreams. Tο διαμάντι του άλμπουμ; Aκόμη δεν μπορώ να αποφασίσω. Kινείται πιο πολύ στα όρια της electronica και το έγχορδο του προσδίδει κάτι το κλασικό.
H διεξοδική ανάλυση και ταξινόμηση των επιμέρους ήχων δεν λειτουργεί απόλυτα. O ακροατής κινδυνεύει να χάσει την ουσία. Tο A Chorus of Storytellers ακούγεται ολόκληρο ξανά και ξανά με μεγάλη ικανοποίηση. Kατά τη γνώμη μου, αφήνει πάντα μια ανεπαίσθητη αίσθηση ανολοκλήρωτου. Tου λείπει το κατιτίς για να γίνει αριστούργημα. Mήπως είναι πολύ όμορφο για να είναι αληθινό; Mήπως είναι πολύ μελωδικό; Mήπως επαναπαύεται εκεί που θα έπρεπε να συνεχίζει να πειραματίζεται; Παρά τις επιφυλάξεις μου, δίνω πολλές πιθανότητες να το ξαναθυμηθώ στο τέλος της χρονιάς.
