Spiritual Instinct

Μουσικά απόκληροι αυτοί οι Γάλλοι, μπάντα - ντουέτο in limbo. Πολύ μεταλλικοί για τους ποστροκάδες, πολύ σκληροί για τα ντροπαλά παιδιά που κοιτάζουν τα παπούτσια τους ενώ γδέρνουν τις κιθάρες (“έχουν κι αυτά τα black metal φωνητικά ρε παιδί μου, τι τις θέλουν τις κραυγές, δείτε τη Bilinda Butcher στο Only Shallow, κι εκεί τα διαλύει όλα ο Shields αλλά δεν ουρλιάζει κανείς” - όχι εγώ, οι shoegazers), πολύ φλώροι για τους μεταλάδες.

Oh what the hell. Πετάμε στη θάλασσα τις γκρίνιες, κρατάμε τη fusion ταυτότητα και εγένετο blackgaze. Πράγματι, οι Alcest είναι οι πρώτοι του είδους, αυτής της μείξης black metal με shoegaze, με αρκετή δόση post-metal και διάχυτη post-rock μελαγχολία (ο ρεβιζιονισμός έχει χτυπήσει κόκκινο στο μεταξύ, ας με χτυπήσει κάποιος στο κεφάλι με το “Into Glory Ride” των Manowar ή το “Souvlaki” των Slowdive μήπως συνέλθω). Έχουν παρομοιαστεί με μια υποτιθέμενη συνεργασία Burzum και Cocteau Twins, με το οποίο συμφωνώ, αν και ρέπουν περισσότερο προς τους δεύτερους πιστεύω.

Η ουσία είναι ότι ο ιθύνων νους Neige έχει καταφέρει να καταστήσει το μη ταξινομήσιμο του ήχου των Alcest στοιχείο ταυτότητας (πριν τερμάτισε ο ρεβιζιονισμός, τώρα η παραδοξότητα). Και πριν προλάβεις να μουρμουρίσεις “ημίμετρα”, καταλαβαίνεις όσο ακούς ότι δεν πατάνε συνειδητά σε πολλές βάρκες ταυτόχρονα. Αυτό γουστάρουν, αυτό κάνουν.

Τα τελευταία 20 χρόνια οι Alcest μας έχουν δώσει άφθονη μελωδική ομορφιά σε φόντο σκληρών γραμμών. Προσωπικά, ξεχωρίζω το “Souvenirs D'Un Autre Monde” (2007) για τον νεραϊδο-φολκ χαρακτήρα του (τερματίζουν και οι νεολογισμοί), αλλά και το ευρύ “Les Voyages De L'âme” (2012). Πέραν αυτών, θα συμφωνήσω με την κραταιά άποψη ότι το πλύσιμο των ρούχων με σκέτο ροζ απορρυπαντικό, χωρίς καθόλου μαυρομεταλλικούς κόκκους, με το “Shelter” (2014), ήταν μια κάκιστη ιδέα (ή εκτέλεση), αλλά θα διαφωνήσω με την έτερη κραταιά άποψη ότι το follow-up “Kodama” (2016) ήταν δα και τόσο σπουδαίο. Φυσικά, σηματοδότησε την επιστροφή των ασώτων στο μονοπάτι της σκοτεινής πλευράς της Δύναμης με την εκ νέου ενσωμάτωση του black metal στοιχείου, αλλά δημιουργικά το βρήκα κάπως διεκπεραιωτικό.

Το καλό νέο με το “Spiritual Instinct” (ο τίτλος και το εξώφυλλο του οποίου ωστόσο δεν με ενθουσιάζουν) είναι ότι χτίζει πάνω σε αυτή την επιστροφή, αλλά με μεγαλύτερη όρεξη και δυναμισμό. Ο ήχος σκληραίνει περισσότερο, με αναφορές στη χροιά των Wolves In The Throne Room ή τον λυρισμό των Summoning, χωρίς να παραμελείται ο ονειρικός παράγοντας όμως. Δηλαδή δεν έχουμε εδώ μια άγαρμπη υπερπροσφορά σκότους και μεταλλικού στοιχείου στη λογική πάρε-κόσμε προς τέρψη του οπαδού που αντιμετωπίζει με επιφύλαξη πια τους Alcest εξαιτίας του “Shelter”. Επιμένουν στο δικό τους δημιουργικό δρόμο της αμφισημίας και καλά κάνουν. Το πρόβλημα άλλωστε με το “Shelter” δεν ήταν η shoegaze στροφή του, αλλά ότι πρόκειται για υποτονικό δίσκο με dream pop όρους.

To “Spiritual Instinct” ξεκινάει ιδανικά με το υπέροχο “Les Jardins De Minuit” στη λογική που ανέφερα παραπάνω. Το πολυδιαφημισμένο σκληρό “Protection” και το ιντυροκίζον “Sapphire” που ακολουθούν δεν με ρίχνουν και στα πατώματα, αν και ίσως λειτουργούν ως γέφυρα προς το “L'île Des Morts”, μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέφτη αντιθέσεων. Σαν να γίνεται ένα πέρασμα από τη μαυρομεταλλική χροιά του εναρκτήριου κομματιού στο δεύτερο μισό, σαφώς μελαγχολικό, τμήμα του άλμπουμ, μέσω δυο συνδετικών κρίκων σκοτεινού - φωτεινού ήχου.

Αυτό το δεύτερο μισό τμήμα είναι ο κρυφός άσος του δίσκου, ιδίως το απρόσμενα σκοτεινό “L'île Des Morts”, μαζί με το “Le Miroir” (να ‘τος και ο καθρέφτης), που θυμίζει τις παλιότερες folky εποχές τους. Το ομώνυμο “Spiritual Instinct” λειτουργεί ως επιστέγασμα, διατρέχοντας τις φωτεινές και ζοφερές στιγμές της διαδρομής, σαν κατακλείδα στην αφήγηση.

Ο Neige αναλαμβάνει ως συνήθως τα πάντα εκτός από τα ντραμς. Η κιθαριστική δουλειά είναι θαυμάσια, τα riffs στιβαρά και χειρουργικής ακρίβειας (σε σημείο που ίσως με ενοχλεί κιόλας λίγο), οι μελωδίες πανέμορφες ως αναμενόταν και τα νεραϊδο-γαλλικά φωνητικά σεμινάριο σύζευξης αιθέριου με κάφρικο στοιχείο, αν και τα growls εμφανίζονται διάσπαρτα, εν είδει ξεσπάσματος κυρίως. Στα ντραμς ο Winterhalter δίνει ένταση, δημιουργώντας συμπαγείς όγκους, συγκρατώντας όλα τα επίπεδα υφών καλά δεμένα. 

Τελικά το “Spiritual Instinct” είναι ένας δίσκος συναισθηματικός, με ελεγχόμενες επικές εξάρσεις, ένα σημείο συνάντησης ρευμάτων φαινομενικά ετερογενών, που απεκδύονται τα τυπικά χαρακτηριστικά τους και συγκροτούν μια μουσική άλλη, που δεν έχει νόημα να συζητάμε αν είναι μέταλ (δεν είναι) ή shoegaze (ομοίως, δεν είναι). Είναι Alcest, δική τους φάση, δικός τους δρόμος, ελπίζω μακρύς (και με λίιιιγο περισσότερο ρίσκο να ευχηθώ).

Bandcamp