Caroline Now! The songs of Brian Wilson and the Beach Boys
Ποια είναι η χρησιμότητα της τριμπιουτολογίας; Να γνωρίσουμε εκείνους προς τιμή των οποίων γίνονται; Αποκλείεται, ελάχιστα είναι τα tributes που επιδιώκουν τη γνωριμία μας με κάτι πιθανώς άγνωστό μας. Μήπως να γνωρίσουμε το νέο αίμα να δοκιμάζεται στα «δύσκολα»; Μα κατά κοινή ομολογία οι διάφοροι άσημοι - άγνωστοι που βρίσκουν βήμα για συμμετοχή συνήθως δεν αξίζουν φράγκο, ενώ οι άλλοι είναι ήδη γνωστοί. Τρίτη ευκαιρία: να έρθουμε σε επαφή με τα πιο άγνωστά τους, αφού οι αχαϊρευτοι δεν τα κυνηγάμε. Δεκτό, χωρίς να χρυσώνεται το χάπι.
Αυτό ισχύει εδώ, ισχυρίζονται με ήθος οι αυτουργοί, ηθικοί ή ανήθικοι: όλοι οι μαζεμένοι είναι τρελλοί φανς, ο δίσκος δουλευόταν τρία χρόνια, σκοπός ήταν η επαφή και με «άγνωστες» στιγμές του Wilson. Βέβαια αυτό που μένει σε μας είναι ένα ανομοιογενές σύνολο που σου αφήνει την εντύπωση ότι χάνεις περισσότερα απ' όσα βλέπεις. Τι διάολο, ο Wilson είναι υπεύθυνος για ένα μεγάλο ποσοστό όσων ακούμε σήμερα. Και οι περισσότεροι από τους δημιουργούς εδώ δεν μου φαίνεται ότι καταβάλλουν και τις καλύτερες προσπάθειες. Μπορεί να είναι η συγκίνηση ή το δέος μπροστά στο υλικό του Brian, δε λέω. Υπάρχουν πάντως εδώ μερικά καλά και πρέπει να καταγραφούν.
Ο κύριος Malcolm Ross (γνωστός και ως Ιωσήφ Κ. ή Πορτοκαλάδας) δίνει μια πρώτης τάξεως ερμηνεία του "Heroes and Villains", μιας πωπάρας των Wilson με ποίηση του μεγάλου Van Dyke Parks. Το κομμάτι όμως το ξέρουμε και από μια προπέρσινη συλλογή της Μαρίνας άρα μας την έφερε ο ζιάβολος. Καλύτερος όλων ο ημιγιαπωνέζος Jad Fair (!) με μία καθαρά Saxonική ερμηνεία. Ούτε ο Enbatta των Vietrnam Veterans δε τραγουδούσε έτσι. Από τους ποπσκεκλημένους, οι Kle βάζουν φακούς επαφής στους Saint Etienne, με ένα κομμάτι από το "Sweet Insanity", το δεύτερο προσωπικό του Wilson.
Όσο για τους γερόλυκους, αυτοί τη σκάνε σε όλους. Ο θείος Alex Chilton με μια αρχοντική εκτέλεση του "Ι wanna pick you up" - ξεπληρώνει φαίνεται τα μαθήματα κιθάρας που του έκανε ο Carl Wilson όταν οι Box Tops σαππόρταραν τους ΒΒ - και ο θειικός Kim Fowley με το αποχαιρετιστήριο σπαραξικάρδιο "Almost Summer" από την ομώνυμη ταινία του 1978 - στην εισαγωγή και στο τελείωμα μάλιστα μας λέει και την ιστορία της επαφής με τα Βitch Boys. Τρίτος μπάρμπας ο Chip Taylor (συνθέτης πολλών '60ς κλασσικών όπως το "Wild thing").
Το βιβλιαράκι ό,τι πρέπει, με τις πληροφορίες για τα κομμάτια (σπάνιο για tribute) και τους εκτελεστές. Άλλα αξιοσημείωτα; Η επιστροφή μετά... τριαντακονταετία των σιξτάδων Free Design οι οποίοι έκαναν επανένωση ειδικά για τον κυρ Γουίλσονα, αλλά τους καλάρεσε και τώρα βγάζουν και δίσκο στην Μarina. Η επιθυμία του Stevie Jackson των Belle ans Sebastian να πει τραγούδι από ποιό άλλο, από το "The Beach Boys Love you" LP. Η συμμετοχή του σημαντικού Γερμανού σαουντρακίστα Peter Thomas.
Αγαπάω ιδιαίτερα τους Beach Boys, εννοώ πέρα από το γνωστό ένδοξο παρελθόν. Πάντα έβλεπα τον Brian Wilson με ιδιαίτερη συμπάθεια, ακόμα κι όταν ήταν καρικατούρα του εαυτού του, ακόμα κι όταν έβγαζε εκείνους τους ανεκδιήγητους δίσκους στα μισά σέβεντις και τα έητις. Δεν τόριξε όμως ποτέ κάτω, παρά τα γυρίσματα της μοίρας, έριχνε καμιά συνθεσάρα που και που, το προσπαθούσε, έδωσε κι εκείνα τα αξιοπρεπή προσωπικά του. Το ότι τον βλέπουμε στο Caroline με φωτογραφίες και συνέντευξη με θέμα την ίδια τη συλλογή σου δίνει την αίσθηση ότι είναι χαρούμενα παρών και ότι δίνει το ΟΚ. Ακόμη, ότι πήγαν όλα καλά, ότι η τωρινή του «οικογενειακή» φάση είναι καλή και, το κυριότερο, έχει διάρκεια. Ξεκουράσου τώρα παππού κι άσε τα εγγόνια να κάνουν παιχνίδι. Εσύ που και που να δίνεις καμμιά συμβουλή. Πήραν απουσία οι Reed, Costello, και δεκάδες άλλοι. Δικαιολογημένη ο Sky Saxon.