What We Are

Τον Alex Louloudis τον ανακάλυψα πρόσφατα όταν άκουσα τον προηγούμενο δίσκο του με τίτλο “Words”, για τον οποίο έχω γράψει επίσης εδώ στο MiC και είναι εξαιρετικός. Ο Alex είναι ένας Έλληνας τζαζ drummer από τους πάρα πολύ καλούς στο κουρμπέτι αυτή τη στιγμή. Είναι ένας μουσικός από αυτούς που εννοούν αυτό που κάνουν. Δεν προσπαθεί να κολακέψει τον ακροατή, προσπαθεί να τον ξεκουνήσει και να τον προβληματίσει αν είναι αμύητος ουσιαστικά στη τζαζ (γιατί ψευτο-τζαζ κάνουν πως ακούνε πολλοί). Για τους μυημένους (λίγοι ειν’αυτοί) βγάζει δίσκους που πείθουν ότι η τζαζ ως μουσική και όχι ως μόδα δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Να πούμε κάπου εδώ ότι η μύηση για την οποία μιλάμε δεν είναι κάποιου είδους τελετουργικό τύπου βαπτίσματος για «λίγους και καλούς». Είναι ελεύθερος οποιοσδήποτε να μυηθεί στη τζαζ αρκεί να ενδιαφερθεί πραγματικά.

Αυτό που ακούμε στο “What We Are” είναι τζαζ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καθαρή τζαζ με την έννοια ότι δεν παρεισφρέει τίποτα άλλο ούτε συνειδητά, ούτε παρορμητικά, ούτε ενστικτωδώς. Και μάλλον αυτό είναι μια πάρα πολύ συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη να βουτήξει σε αυτήν την καλώς εννοούμενη καθαρότητα και να δει τι μπορεί να παράγει με αυτά τα περιορισμένα υλικά της.

Εδώ τα υλικά είναι δύο όσον αφορά τα όργανα. Ντραμς φυσικά από τον Alex και πιάνο από τον Ζack Clarke, έναν εξαιρετικό μουσικό τον οποίο ο Alex γνώρισε στην Αμερική και έχουν παίξει πολύ μαζί.

Όμως όταν λέμε υλικά δεν εννοούμε μόνο τα όργανα αλλά και τα στοιχεία εκείνα που δημιουργούν το τελικό αποτέλεσμα και το ύφος. Πραγματικά δεν θα βρούμε εύκολα κάτι που να του ταιριάζει περισσότερο η ταυτότητα τζαζ απ’ ότι αυτή εδώ η μουσική. Συγχωρήστε με που επιμένω να το λέω, αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο χωνεμένη είναι αυτή η ιδέα σε αυτό το έργο. Είναι αυτό που προκύπτει σήμερα μέσα από μια μεγάλη αγάπη για αυτή τη μουσική και την ιστορία της. Άπειρος χρόνος έχει ξοδευτεί από τους μουσικούς μελετώντας, φτάνοντας στο μεδούλι. Ακούγοντας και απολαμβάνοντας τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της τζαζ από πολύ νωρίς μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν το λέω αυτό επειδή κάποιος εκ των δύο μου το εκμυστηρεύτηκε, απλώς είμαι σίγουρος ακούγοντας τι παίζουν ότι έτσι έκαναν. Αν σουρώσεις όλες αυτές τις μουσικές, αυτό που θα μείνει, με μια διάθεση απλότητας και με μια θέληση να εντοπιστεί το θεμελιώδες, θα είναι αυτό το διάφανο, αφαιρετικό αλλά όχι γκρίζο ή ξηρό έργο. Με τις μελωδίες του, τους ρυθμούς του, την ποιητική του. Και με το θεμελιώδες, το απλό και σημαντικό να έχει εντοπιστεί.