Allah-Las

Στη μία και μοναδική βδομάδα της ζωής μου που την πέρασα στο Los Angeles διάβαζα συνέχεια και για κάποιο διαφορετικό γκρουπ του οποίου τα μέλη πακέταραν μεταχειρισμένα CD στο πίσω δεξιά υπόγειο του Amoeba L.A., σαν σύγχρονοι σκλάβοι και δεν μου έκανε καμία εντύπωση, διότι αν δεν φτιάξουν και αυτοί ροκ συγκρότημα, ποιος θα φτιάξει; Ή μπορεί και να διάβαζα συνέχεια για τους Allah- Las. Δεν έχει καμία σημασία. Έπαιζαν και απέναντι από το ξενοδοχείο μας μια μέρα, αλλά δεν πήγα να τους δω. Μπορεί να ήταν άλλοι, μπορεί να ήταν και οι Allah- Las, αλλά και πάλι δεν έχει σημασία. Θα παίζουν στο Primavera του χρόνου.

Σημασία έχει ότι ένα ντεμπούτο άλμπουμ με ήχο/ αισθητική/ στόχευση/ έμπνευση που κάνει το Paisley Underground να φαντάζει ως καινοτόμο κίνημα στην ιστορία της κάθε μουσικής, έφτασε να αντιμετωπίζεται ως unexpected debut. Απορώ δηλαδή τα "αναμενόμενα" πώς θα ακούγονται, στα αυτιά όσων γράφουν κάτι τέτοια.

Το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τον δίσκο ήταν το Catalina και συμβαίνει να είναι και το καλύτερο, καθώς δεν χρησιμοποιεί σε βαθμό εκνευριστικό το τέχνασμα των ψευδοχορωδιακών φωνητικών, που από ένα σημείο και μετά στη διάρκεια της ακρόασης σε κάνει να θέλεις να "γνωρίσεις" αυτόν που το σκαρφίστηκε (ή καλύτερα που το ανέσυρε από περασμένες εποχές). Με οδηγό αυτό το τραγούδι λοιπόν γίνεται κατανοητό ότι οι Allah-Las κερδίζουν πολλούς πόντους από έναν απροσδιόριστα ζεστό και αναλογικό ήχο, που όλοι αναζητούμε σε αυτούς τους ζόρικους καιρούς της ψηφιακής συμφοράς. Έναν σέπια ήχο θα μπορούσαμε να πούμε, αν έτυχε να γράφουμε τη μία από τις πέντε αράδες που γράφονται σε έντυπα λόγου και τέχνης για τη ροκ μουσική. Και θα καταλαβαινόμασταν μεταξύ μας.

Κατά τα λοιπά, δεν μπορούμε ασφαλώς να κατηγορήσουμε τους Allah-Las που ένα σωρό απείρως πιο ικανές μπάντες από αυτούς, όπως για παράδειγμα οι Thin White Rope, που πρώτοι μου ήρθαν στο μυαλό και θυμήθηκα τους δίσκους τους μετά από χρόνια, έχουν ξεχαστεί στη λήθη των αιώνων. Διότι και εγώ μετά από χρόνια τους θυμήθηκα. Μπορούμε όμως να διαισθανθούμε ήδη από τώρα το πόσο ενοχλητικά πατενταρισμένος καταντάει ακόμη και αυτός ο "ζεστός ήχος" έστω και στον περιορισμένο προς το παρόν κύκλο δώδεκα τραγουδιών. Που υπερβολικά "συνομιλούν" μεταξύ τους σε θεματολογία, ανάπτυξη και ολοκλήρωση. Και δεν χρειάζεται καν να πούμε για τα deja vu που ένα προς ένα δημιουργούν, με αθάνατες επιτυχίες του παρελθόντος, από ονόματα που πλέον αλφαβητικά γράφονται παντού ως "αναφορές" για το γκρουπ.

Στο παραπάνω πρόβλημα προστίθεται η έλλειψη κάθε είδους έντασης στις συνθέσεις τους, είτε εσωτερικής, είτε πολύ περισσότερο πραγματικής έντασης, που μπορεί να κινήσει μερικά περισσότερα νήματα από αυτά της νοσταλγίας και της απροσδιόριστης χαρμολύπης, για να καταλήξουμε μάλλον εύκολα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τυπική περίπτωση συμπαθούς σχήματος, που τα όσα έχει να προσφέρει εξαντλούνται πριν καν τερματιστεί η προσφορά τους. Είναι πολύ καλύτεροι πάντως από το προβληματικά εσωτερικό και ανερυθρίαστα λυγμικό έκτρωμα των Tame Impala, παρότι βέβαια δεν είναι και μεγάλο κατόρθωμα κάτι τέτοιο.