Dubfellas Vol.2

Ερχόμενοι από μια πόλη δύσκολη που σε εκπλήσσει καθημερινά, οι Almamegretta (περιπλανώμενο πνεύμα) ζουν στους ρυθμούς της Νάπολης και προσπαθούν να κάνουν μουσική. Δηλαδή έμπλεξαν τα παιδιά, άσχημα. Αν σ΄ αυτό προσθέσεις ότι κάθε δίσκος τους σφύζει από συνεργασίες το πράγμα περιπλέκεται και γίνεται πιο ενδιαφέρον.

Αστεία - αστεία από το πρώτο τους άλμπουμ Anima migrante με το θρυλικό "Figli di Annibale" πέρασαν 18 χρόνια. Ο Ben Young είχε κάνει εξαιρετική παραγωγή και με καμάρι έπαιξε το δισκάκι στους Massive Attack. Η πρόταση τους για μιξάρισμα του "Karmacoma" γεννάει το "The Napoli trip" και βάζει στο DNA των Alma στοιχεία electronica. Έρχεται και ο Adrian Sterwood της On-U Sound που τους ωθεί σε μια πορεία dub πειραματισμών, ακολουθώντας την οποία, πιστά μέχρι σήμερα, βγάζουν το Sanacore το ΄95. Η επιλογή τους να γράφουν σε διάλεκτο (2 φορές βραβεύτηκαν για το καλύτερο άλμπουμ σε διάλεκτο) κάνει τις επικρίσεις για τοπικισμό-εθνικισμό να φαίνονται αστείες και εμφανίζει τον όρο dub partenopeo.

Μέχρι το 2003 που φωνή-σημαία είναι ο Raiz βγάζουν το "Indub" το ΄96, το "Lingo" το ΄98 που κάνει τον Count Dubulah των Transglobal Underground να τους ακολουθήσει στο επόμενο tour, το "4/4" το 2000 και το "Imaginaria" το 2001. Πριν αποχωρήσει ο Raiz δέχεται να δανείσει την φωνή των Alma σε Leftfield και Asian Dub Foundation. Η επόμενη και τραγική απώλεια ήταν αυτή του Stefano Facchinelli (D. Rad) ιδρυτικού μέλους που σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό τον Οκτώβρη του 2004. Τότε για λίγο η μπάντα έμεινε μετέωρη μεταξύ του "συνεχίζουμε" ή "κλείνουμε το μαγαζί και πάμε σπίτια μας". Τελικά συνέχισαν με το Dubfellas το 2006 και περισσότερη από ποτέ όρεξη για dub! Στο tour που ακολουθεί εμπλέκουν φωνητικά την Marina Mulopoulos που (με τέτοια κατάληξη στο επίθετο) προσθέτει το ελληνικό συστατικό που έλειπε από το multiethnic σύνολο. Μετά το Vulgus το 2008 και αφού ξεπάτωσαν σε live τους Marcello Coleman (φωνή) και Neil Perch των Zion Train (dubmaster) είπαν να μπουν σε στούντιο, να τα αποκαταστήσουν τα παιδιά. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι μια χαρά τα κατάφεραν και ο δεσμός επισημοποιήθηκε με το Dubfellas vol.2, ένα άλμπουμ που έχει απ΄ όλα.

Ξεκινάει με το "My time" και συνεχίζει με το "Healing step" και το "PPP". Μια ριπή σύγχρονου dub με έντονα στοιχεία electronica που θυμίζουν το ξεσηκωτικό "'Ο ssaccio 'Ο ssai". Με τα επόμενα 3 κομμάτια "Didn't leave nobody", "Drop & roll" και "Rescue" περνάμε στα trip hop λημέρια του δίσκου σε κοινή σκοτεινή ατμόσφαιρα με το δεύτερο να είναι το διαμαντάκι του δίσκου. Η επαφή με τους Massive Attack άφησε τα κατάλοιπά της που βγαίνουν στην φόρα με τον Raiz στο "Rescue" να ασφυκτιά πάνω σε ένα χαλί από κιθάρες που θα ζήλευαν πολλοί. Το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι στο επίκεντρο του "Foolish dub" και το "Once in a lifetime" μας γυρίζει στην εποχή που οι Alma έγραφαν μόνο σε διάλεκτο. Τα φωνητικά της Princes Julianna στο "Gypsy shoes" παραμένουν εγγύηση και σε οδηγούν προς την έξοδο που βρίσκεις το "Shy" και το "What have you done". Το δεύτερο κέρδισε τον διαγωνισμό "Almamegretta remix contest" με μια ευχάριστη έκπληξη για τους έλληνες ακροατές. Στην τελική όπως ακούγονται σε μας τα ναπολιτάνικα ακούγονται σ΄αυτούς τα ελληνικά.

Με λίγα λόγια το "Dubfellas vol.2" στέκεται και μόνο του άριστα, αλλά μάλλον αποτελεί την καλύτερη αφορμή για να γνωρίσεις τους Alma καλύτερα, ως ένα σχήμα σε διαρκή εξελικτική διαδικασία.

Σίγουρα τους προτιμώ με φωνή από Raiz και στίχο σε διάλεκτο κι ας μην βγάζω λέξη. Μήπως η υπόνοια ότι ίσως κάτι πιάνεις δεν είναι πιο γλυκιά από το να καταλαβαίνεις τα πάντα με τη μία;