The impossible thrill

(Ότι έχει απομείνει από τη μαγική τριετία 95-97 είναι μια κασέτα με ένα προσεχτικά φτιαγμένο κολάζ ηχητικών αποσπασμάτων που δένει αρμονικά το 'Londinium' LP των Archive, τον δεύτερο δίσκο των Portishead, τους εφιάλτες του David Holmes στο 'This film's crap...' LP και πάνω από όλα το ντεμπούτο των Alpha στην Melankolic. Διαφωνείς;)

Λίγο πριν ξεθωριάσει η κασέτα... οι Portishead χάνουν χρόνο και χρήμα στην Αυστραλία, οι Archive ακόμη αναρωτιούνται τι έφταιξε και δεν τους έκανε super stars το... commercial album τους και ο David Holmes παλεύει μόνος του να ανακαλύψει τους εφιάλτες που θα έρθουν. Μέσα σε όλα αυτά οι Alpha επιστρέφουν με ένα δίσκο τόσο δύστροπο, τόσο απαιτητικό, τόσο περίπλοκα χτισμένο που αναρωτιέσαι τι δουλειά έχουν αυτοί οι «ξεχειλισμένοι» τύποι... in the age of panic.
Από τη στιγμή που αρχίζει να παίζει το 'The impossible thrill' είναι σαν να έχει σταματήσει πλέον ο χρόνος. Ο Philip Glass κάθεται να ακούσει τα ερωτικά τραγούδια που δεν έγραψε όταν ήταν νέος, οι μεγάλοι Γάλλοι ερωτικοί μετανιώνουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν (γιατί αν περίμεναν καμιά εικοσαριά χρόνια, θα είχαν και αυτοί την τεχνολογία να υποστηρίζει την αρρώστια τους), οι ψυχροί εκτελεστές του αφαιρετικού ηλεκτρονικού ήχου του σήμερα αναρωτιούνται ποιοι στο καλό είναι αυτοί που «σοροπιάζουν» το έργο τους, οι Massive Attack αναρωτιούνται τι στο καλό πρέπει να κάνουν πια για να φανούν ανώτεροι από τα «παιδιά» τους.
Κάνοντας μια τρομαχτικά ευφυή χρήση των εγχόρδων, του πιάνου και όλων των άλλων φυσικών ήχων οι Alpha εξασφαλίζουν την (απεριόριστη) ύπαρξη του δράματος στο έργο τους. Επιλέγοντας και πάλι φωνητικά που μοιάζουν να προέρχονται από μελλοθάνατους πέντε λεπτά πριν επέλθει το μοιραίο δίνουν στο δράμα αβάσταχτες διαστάσεις. Εξυμνώντας τον παλιό καλό τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται τα τραγούδια (από καταβολής κόσμου) του χαρίζουν εκ νέου τη διαχρονική αξία, που το κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα. Οδηγώντας το όχημα πάντα με πρώτη ταχύτητα και συνήθως πολύ κάτω από τους κόκκινους δείκτες του κοντέρ σε καλούν να σταματήσεις κι εσύ να τρέχεις για να βιώσεις τα όσα περνάνε, σε ρυθμούς αργούς και βασανιστικούς.
Κι αν το πόσο «μάστορες» του trip hop ήχου είναι οι Alpha φαίνεται στην αριστουργηματική electro-ψυχεδέλεια κομματιών όπως το 'Especial', τυπικές νυχτερινές εξομολογήσεις, σαν το 'Almost there' είναι που θα κερδίσουν την ψυχή σας χωρίς πολύ κόπο. Όλα βαλμένα σε μια σειρά, όλα μπερδεμένα στο τέλος. Οι Alpha απέχουν πολύ από αυτό που ονομάζουμε σύγχρονη pop μουσική, και με έναν περίεργο τρόπο βρίσκονται ουσιαστικά μέσα της.
Μουσική με ανυπολόγιστο συναισθηματικό αντίκρισμα στον ακροατή της, μουσική που από τη στιγμή που την έχεις κατανοήσει νιώθεις την ανάγκη να επιστρέφεις σε αυτή. Στιγμές που ταράζουν την ησυχία σου, μια ύποπτη γαλήνη που δε σου επιτρέπει να ηρεμήσεις ούτε λεπτό! Η μουσική των Alpha καταφέρνει και κερδίζει το στοίχημα με το χρόνο πριν καν γεννηθεί και όλα τα υπόλοιπα στοιχήματα φαίνονται τελικά αμελητέα μπροστά στο αρχικό της επίτευγμα.
Εξιλεωθείτε και ακούστε τους.