Freedom
Ένας στοχαστικός ενδοσκοπικός δίσκος δίνει αφορμή στον Θανάση Παπαδόπουλο για σκέψεις περί εκλεκτικών συγγενειών (και όχι μόνο).
Το ροκ, από τότε που το θυμάμαι, όλο πεθαίνει κι όλο εδώ είναι (εννοείται πάντα στα τελευταία του), ενσωματώνοντας κατά καιρούς και κάποιους από τους υποψήφιους δολοφόνους του. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης ηχογραφήσεων επί πολλές πια δεκαετίες, είναι η δημιουργία μιας τεράστιας βάσης δεδομένων από μουσικούς και τραγούδια. Ακούγοντας το ‘Freedom’ του Amen Dunes (μπορεί να χρησιμοποιείται και ως όνομα μπάντας, στην ουσία όμως είναι παρατσούκλι του Damon McMahon, με το οποίο ηχογραφεί από το 2006), από την αχανή βάση δεδομένων το μυαλό μου ανέσυρε τον Tom Rapp, γνωστό από τους Pearls Before Swine, που ηχογράφησαν μεταξύ 1967 και 1971. Η απορία, “τί μου θυμίζει ο Amen Dunes”, λύθηκε στο ‘Time’, δεύτερο τραγούδι του ‘Freedom’. Είναι η παρόμοια χροιά, το βιμπράτο στη φωνή και αυτό το χαρακτηριστικό ελαφρύ ψεύδισμα. Πέρα από την φωνητική ομοιότητα, τον Amen Dunes με τον Tom Rapp συνδέει κι ένα πνεύμα μουσικής περιπέτειας καθώς και το ότι η ψυχεδελική folk και των δύο δεν κολλάει πολύ σε συμβάσεις μουσικής και τεχνικής ορθότητας.
Στο ‘Freedom’ ο Amen Dunes μπλέκει τη psych-folk του με πιο συμβατικές pop-rock φόρμες και με ηλεκτρονικούς ήχους (με τη βοήθεια του Ιταλού Panoram). Η σχολαστική παραγωγή του Chris Coady εξομαλύνει τις γωνίες και ενισχύει το ρυθμικό σώμα. Όπως και στο προηγούμενο ‘Love’, του 2014, συνεργάζονται κι εδώ πολλοί μουσικοί, διάσημοι ή λιγότερο γνωστοί. Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Το ‘Freedom’ είναι 100% Amen Dunes, απολύτως ιδιαίτερο και προσωπικό. Όντας το πιο βατό άλμπουμ του, είναι συγχρόνως και το πιο εμπνευσμένο. Δεν είναι συχνό έναν καταπληκτικό δίσκο όπως το ‘Love’ να ακολουθεί ένας ακόμη καλύτερος, με εξαιρετικά τραγούδια, παιγμένα με σιγουριά και στερεότητα, και με τα σπουδαία φωνητικά του McMahon να επιβάλλονται ως το κύριο όργανο, παραμένοντας ωστόσο χαμηλόφωνα σε μια σοφή παραγωγή, που δεν παρεμβαίνει ποτέ περισσότερο από όσο χρειάζεται. Στα δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια αυτής της χρονιάς, τουλάχιστο τέσσερα είναι από εδώ: "Blue Rose", "Time", "Miki Dora", "Believe".
Χαρακτηριστικό των στίχων είναι η ενδοσκόπηση και η υπαρξιακή αναζήτηση, όπως άλλωστε και στις προηγούμενες δουλειές του Damon McMahon. Επαναλαμβανόμενα θέματα αποτελούν η απουσία του πατέρα, η δύσκολη ανατροφή, η ενηλικίωση, η αρρώστια της μάνας, και η θλίψη που γεννιέται από όλα αυτά. Ο Damon McMahon δεν είναι πια νεαρός ή θυμωμένος. Και αν η αποδοχή της ηλικίας και η ψυχική εξέλιξη φέρνει κάποιας μορφής ηρεμία, όπως θα έλεγε και ο συγγραφέας Paco Ignacio Taibo II, το έργο του Amen Dunes “στηρίζεται στην ισχυρογνωμοσύνη, αυτή την αρετή που διαθέτουν οι έφηβοι και που εμποδίζει τη λογική της εξουσίας να εξαπατήσει τους ενήλικες”.
Το ‘Freedom’ κυκλοφόρησε αυτή την άνοιξη του 2018, πολύ κοντά στη μέρα που πέθανε ο Tom Rapp (βλέπετε, στον ωκεανό της rock n roll πληροφορίας, αυξάνονται και οι πιθανότητες συμπτώσεων). Πιθανώς ο McMahon δεν έχει επηρεαστεί άμεσα από τους Pearls Before Swine, ίσως δεν έχει καν υπόψη του τον Tom Rapp. Αντίστοιχα, ο Tom Rapp, ίσως δεν είχε ποτέ ακούσει τον Amen Dunes. Κι όμως, σε κάθε απώλεια αυτή η αίσθηση συνέχειας είναι με κάποιον τρόπο πάντοτε παρηγορητική.
