Mass VI
Συνήθως τίθεται το ζήτημα των "πολλαπλών ακροάσεων" ενός δίσκου. Εδώ όμως τίθεται ένα άλλο: αντέχεις τη μία; Του Γιώργου Παπαδόπουλου
Προ κάποιων μηνών οι AmenRa ήρθαν για μια ζωντανή εμφάνιση στη χώρα μας. Χαράς ευαγγέλια η αναγγελία της επικείμενης ζωντανής εμφάνισης στον περιορισμένο κύκλο των λιγοστών περίεργων φίλων της εν λόγω μουσικής. Κάποιοι μάλιστα μπορεί και να τόλμησαν να φρεσκάρουν την δισκογραφία τους, ακούγοντας την ξανά ένεκα του live.
Και παρόλο που η αναγγελία πέτυχε την μπάντα εν μέσω μιας μεγάλης unplugged περιόδου, στην οποία παίζουν ήρεμα και πολιτισμένα τα κομμάτια τους αλλαγμένα, στην Ελλάδα δηλώσαν ότι θα ξαναέβαζαν τα καλώδια στην πρίζα έπειτα από καιρό για να δείξουν στους Έλληνες ποιοι πραγματικά είναι. Όχι βέβαια πως θα γκρίνιαζε κανείς αν αποφάσιζαν να ξαναπαίξουν μοναχά το “Alive” και να γυρίσουν στην πατρίδα τους το Βέλγιο, απλά με αυτό τον τρόπο δεν έδωσαν σε κανέναν το δικαίωμα να τους προσάψει το οτιδήποτε ή να λείψει από ένα τέτοιο συναυλιακό γεγονός. Ήρθαν, κατεδάφισαν τα πάντα και γύρισαν νικητές. Το μέγεθος του σοκ που βίωσε ο καθένας εκεί μέσα ήταν και παραμένει κάτι πολύ προσωπικό, κάτι που δεν χρίζει περαιτέρω αναλύσεως, απλά θα πλανάται για καιρό στο πίσω μέρος του κεφαλιού, των ψυχή τε και σώματι παρευρισκομένων. Για άλλους πολύ, για άλλους ακόμα περισσότερο.
Το live πέρασε και ο νέος, πέμπτος δίσκος είναι ήδη εδώ. Πέντε χρόνια από τον προηγούμενο, με διάφορες δισκογραφικές αλχημείες στο ενδιάμεσο, καλές και κακές. Κάποια split LPs χωρίς ιδιαίτερο λόγο και μια σειρά από live κυκλοφορίες με πειραματική διάθεση. Το κυριότερο όμως που συνέβη αυτά τα ενδιάμεσα δισκογραφικά χρόνια, είναι ο σταδιακός εναγκαλισμός της μελωδίας και των ηπιότερων περασμάτων στην μουσική τους. Όχι σαν δείγμα μαλθακότητας αλλά κυρίως σαν δυναμικό όχημα για την επίτευξη ακόμα μεγαλύτερης ηχητικής επίθεσης. Μέσα σε αυτά τα χρόνια αυτό που συνέβη ως επί το πλείστον είναι ότι οι Amen Ra έδειξαν ένα σαφώς πιο ευαίσθητο μουσικό προφίλ, το οποίο όμως δεν μείωσε καθόλου το μέγεθος της μαυρίλας ή της εσωστρέφειας της μουσικής τους. Ίσα ίσα που το μεγέθυνε κιόλας, με περισσότερες και καλύτερες δυναμικές απολήξεις.
Έχοντας παρακολουθήσει αυτή τους την μετάβαση σε πιο ήπιες μορφές τραγουδιού και με το “Alive” υπό μάλης, οι πρώτες ακροάσεις του “Mass VI” κάθε άλλο παρά έκπληκτο σε αφήνουν με όλα αυτά τα “καθαρά” κοψίματα και τα -που και που-καθαρά φωνητικά του Eeckhout. Οι Amen Ra με τον τρόπο αυτό δίνουν περισσότερο οξυγόνο και χώρο στις συνθέσεις τους να αναπτυχθούν πιο καλά, πιο ισορροπημένα και το πιο σημαντικό είναι ότι έτσι δημιουργούν ένα πολύ πιο δυναμικό αποτέλεσμα. Σαν τα μελωδικά σημεία να φτιάχτηκαν για να προβάλλουν καλύτερα το σκοτάδι και τον ογκώδη μουσικό οχετό που βγάζει η μπάντα σε κάθε της άρπισμα, σε κάθε της φράση. Σαν με τον τρόπο αυτό να ακούγονται πιο ολοκληρωμένοι και ώριμοι, προσφέροντας ένα πιο γεμάτο ακουστικό φάσμα στον δύσμοιρο τον ακροατή ο οποίος απλά μαρμαρωμένος δέχεται αυτή την ιδιότυπη ακουστική επίθεση να πέφτει πάνω του σαν τοίχος.
Όταν το 2005 έβαλα να ακούσω πρώτη φορά το “Mass III” δεν περίμενα ότι θα σοκαριζόμουν έτσι από ένα μουσικό έργο. Έκτοτε δημιουργήθηκε ένας πολύ στιβαρός και ιδιαίτερος δεσμός μου με την μπάντα, τον ήχο που έβγαζε και κυρίως την αισθητική της σαν κινητήριος δύναμη της. Το σοκ παραμένει σχεδόν αυτούσιο τις λιγοστές φορές που ακουμπάει η βελόνα κάποιον δίσκο τους. Τούτα τα πράγματα δεν πρέπει να τα συνηθίζεις, δεν πρέπει καν να τα αντιμετωπίζεις ελαφρά τη καρδία. Καταραμένα αριστουργήματα για λιγοστές ακροάσεις. Δεν χρειάζεται να ακούσεις έναν δίσκο των Amen Ra αρκετές φορές για να βγάλεις συμπεράσματα ή για να προσπαθήσεις να κρίνεις το ποιόν του. Παίρνεις βαθιά ανάσα, γεμίζεις το γυαλί φαρμάκι και απλά αφήνεις την βελόνα να πέσει στο δίσκο, εκείνα τα επιλεκτικά βράδια που η ηρεμία τους θυσιάζεται στο βωμό της μουσικής.
Η ταραχή, το πνευματικό σοκ που ακολουθεί, είναι κάτι το λυτρωτικό, το σπάνιο και επαφίεται στις αντοχές του καθενός, στην ιδιοσυγκρασία του και στα βιώματα του. Αφενός δεν είναι για όλους αυτό το μαύρο, εκ βαθέων μουσικό μαρτύριο, αφετέρου όσοι αποφασίσουν να το ακολουθήσουν σίγουρα θα βιώσουν κάτι πρωτόγνωρο. Σαφώς και δεν απευθύνομαι σε εσάς που ξέρετε γιατί μιλάω (-γράφω), αλλά κυρίως σε εσάς που σας ιντριγκάρει έστω και λίγο η περίπτωση των Amen Ra και το λέει η καρδούλα σας.
Στο “Mass VI” ξανασυνεργάζονται με τον αγαπημένο παραγωγό- άρχοντα του sludge/από μόνος του ολόκληρη σκηνή – Billy Anderson, ντύνουν το βινύλιο με ένα εκπληκτικής, απόκοσμης ομορφιάς περιτύλιγμα και καταθέτουν αν όχι τον καλύτερο για εμένα δίσκο της χρονιάς, σίγουρα τον πιο έντονο συναισθηματικά. Μέχρι το επόμενο τους μουσικό ταξίδι που λογικά θα αργήσει, καταναλώστε με δική σας ευθύνη, με μέτρο, ψυχραιμία και την σοφία που απαιτείται. Άλλος ένας μεγάλος δίσκος από μεριά τους.