The foley room
Το μικρόβιο κάθισε μέσα του από το Chaos Theory-Splinter Cell 3 soundtrack (Ninja Tune, 2005). Παρόλο που ήταν βιντεοπαιχνίδι, τα μουσικά στάνταρτ του Tobin ήσαν ανεβασμένα, και σίγουρα αυτή η εμπειρία του άλλαξε καθοριστικά την ιδέα περί μουσικής. Άλλοι ισχυρίζονται πως προϋπήρχαν σπόροι αυτής της μεταλλαγής στο Permutation του 1998. Κάπου αλλού διαβάζω πως "κάθε τι είναι μουσικός κτύπος, κάθε τι είναι ρήξη, και η διαφορά μεταξύ ήχου και μουσικής είναι ευπαθής προς τα συμφραζόμενα". Είναι ακόμη δεδομένο πως ο Άμμωνας δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ μουσικής βάθρου και πεδίου και μουσικής υπόβαθρου ή φόντου.
Αρχικά λοιπόν, φαίνεται πως εργάστηκε ως σχεδιαστής ηχητικής μπάντας. Μάζεψε ήχους φυσικούς, ανεξαρτήτου προελεύσεως [βρυχηθμούς, ποντικοφαγώματα, ζουζουνίσματα, κότες που αφοδεύουν, κλαγγές από κουζινικά σκεύη, σταγόνες και μοτοσικλέτες] σα μανιώδης συλλέκτης, σαν αφιονισμένος και πωρωμένος επαγγελματίας. Μάζεψε και κάποιες σκόρπιες μουσικές: από τους Kronos, τον ντράμερ Stefan Schneider (Belle Orchestre), την τσελίστα Norsola Johnson (Godspeed You! Black Emperor), τον πιανίστα Patrick Watson, το μπασίστα Sage Reynolds, την αρπίστα Sarah Page, το συνάδελφο Kevin Sawka κ.α. Κατόπιν, συνέχισε να το παίζει σχεδιαστής ηχητικής μπάντας, εξού και ο τίτλος Foley Room: καμπίνα σχεδιασμού ήχου.
Και να που η θεωρία του χάους καταρρίφθηκε ξανά με ένα δίσκο αιθέριο και νερένιο. Στο Bloodstone σφήκες και πιανιές συνδιαλέγονται σε μια τσιγγάνικη μελαγχολία από τους Kronos Quartet, σε ατμόσφαιρα γκραν γκινιόλ και frantic αλά Morricone. Στο δεύτερο, Esther's, κάτι τρυπάει διαρκώς την ατμόσφαιρα. Σφήκες βρυχώνται, μηχανές εκκινούν και μαρσάρουν, μεταλλικά κρουστά και ηχηρές αναφορές στους Tangerine Dream που μινιμαλίζουν προσωρινά σε παύσεις. Ή μήπως Kraftwerk; Το Keep Your Distance διαθέτει τζάζι εισαγωγή και τελετουργικό πηγαινέλα από τον Goldsmith στον όψιμο Zorn.
Χάμοντ και τύμπανα, σαν ανάπαυλα στο Vanilla's the Killer. Σαν ιντερμέδιο, σα σε διάλειμμα. Πολύ νωρίς όμως, πριν τη μέση τη ταινίας. Συναγερμοί και ψυχεδελικοί, νοσταλγικοί συνειρμοί. Ο Sawka διαλέγεται με τον Stefan κι άλλα ξεκάρφωτα τύμπανα. Το Kitchen Sink αποθεώνει την κουζίνα. Σταγόνες και τσάνγκουρ τσούνγκουρ. Τζαζ και ήχοι περασμένοι στο γρήγορο ή στο σβηστό. Breaks και συγκοπές. Μεταλλαγές. Το Horsefish καβαλάει την άρπα; Αιθεροβάδισμα με κάτι παραμυθένιο, αλλά άπιαστο. Και σφήκες ερινύες. Στο Foley Room ακούμε μεταλλικά πυροτεχνάσματα και γυαλιά που σπάνε. Μάλλον κουραστικός αυτοσχεδιασμός. Είσοδος σε άγνωστα και εχθρικά χωράφια. Καταπάτηση.
Το Big Furry Head υποτροπιάζει. Στοιχειωμένη τίγρης που μοιάζει να ρεύεται και sci-fi ατμοσφαιρικός θόρυβος. Στο Ever Falling ενεδρεύουν καταποντισμένα φωνητικά, παραμορφωμένα αλά Brian Wilson, drum 'n' bass ξεχαρβαλωμένο και στακάτο, μαχαίρια που διασταυρώνονται. Στο χορευτικό χιτ Always απεγκλωβίζεται κι απαγκιστρώνεται, δεν απογειώνεται όμως. Το Straight Psyche απομυθοποιήθηκε πλήρως και διαμιάς. Σα να έχει εξαντλήσει τα τρικ του ηχητικού θαλάμου. Βιμπράφωνο και χάμοντ στριμωγμένα στο ίδιο διάστημα. Θραύσματα επαναλήψεων επανέρχονται εφιαλτικά. Θύμισες σάουντρακ από ένα σπαγγέτι γουέστερν του μέλλοντος. Στο τέλος, At The End Of The Day, μια ανακούφιση με τον αέρα και τη γοητεία του Τζέημς Μποντ. Ο χρυσοχόος Jerry αναδύεται ξανά.
Προσωπικά, βρήκα πιο πειραματικό και πιο σαγηνευτικό το σάουντρακ της ουγγρικής ταινίας Taxidermia [2006]. Κι αυτό όμως, έχει ουκ ολίγες καλές στιγμές. Bloodstone, Esther's, Always και Big Furry Head και Ever Falling. Κι αν μη τι άλλο, ψάχνεται έστω και μέσα από ένα κλειστό δωμάτιο. Και ως κόνσεπτ διαθέτει μια ιδιόμορφη συνοχή που επιβάλλεται λάου-λάου. Και είναι πολύ προσιτό στο αυτί, παρά τις παλαβομάρες που γράφω παραπάνω. Ανακαλύψτε το.
