La vida te da
Είναι ο δίσκος του καλοκαιριού! Ο δίσκος που θα τινάξει την αδρεναλίνη σου στον ασυννέφιαστο ουρανό! Τα τραγούδια του θα είναι το soundtrack του θερινού σου έρωτα! Μ' αυτά θα γεμίσεις τις μπαταρίες σου και θα καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα το χειμώνα που έρχεται! Τραγούδια που εξυμνούν το κύμα, το χύμα, τη θάλασσα, την άμμο, τα πάνω, τα κάτω, την επανάσταση, την ανάσταση, το φραπέ και το ντεκαφεϊνέ! Και όλ' αυτά μόνο με 15 ευρώ!
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι μια διαφήμιση σε trash κανάλι για το "La vida te da", την πρόσφατη κυκλοφορία των Amparanoia και σίγουρα θα αδικούσε το πόνημα της Amparo Sanchez και των υπόλοιπων συνεργατών της, χωρίς όμως ν' απέχει και εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη γενική εικόνα του cd-ιου.
Να τα βάλουμε σε τάξη όμως αγαπητέ μου αναγνώστη: Το υπερκινητικό πνεύμα της Amparo Sanchez βρήκε δημιουργική διέξοδο στη μουσική και στις αρχές των 90's σχημάτισε τους βραχύβιους Amparo & the gang. Μετά τη διάλυσή τους ήρθε σε επαφή με τον Manu Chao, μετακόμισε στην ηχητικά πολυσυλλεκτική Μαδρίτη και το 1997 διανέμεται το πρώτο άλμπουμ του νέου συγκροτήματός της Amparanoia. Χαρακτηριστικό του η πολυποικιλία ήχων, ρυθμών, επιρροών, καθώς και ο προσανατολισμός σε κοινωνική κριτική που δεν εστιάζει τόσο στο πολιτικό επίπεδο, όσο στην ανάδειξη των καθημερινών προβλημάτων που υπονομεύουν την αξιοπρέπεια του παγκόσμιου πολίτη. Flamenco, rock, reggae, Afro-cuban, electronica, dub, tropicalia, διηθούνται μέσα από τη διευρυμένη αισθητική του group και είναι η βάση και για τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Το 2000 και το 2001 η Amparo επισκέπτεται το Μεξικό συναναστρέφεται με τους Zapatista, τους οποίους και βοηθά ποικιλοτρόπως. Η μουσική των Amparanoia εντάσσεται στο "mestizo" κίνημα (με συνοδοιπόρους τους Ojo de Brujo και τους Los de Abajo) με στόχο την μείξη διαφόρων μουσικών ειδών σε συνάρτηση με την κοινωνική κριτική.
Και φθάνουμε στην 6η κυκλοφορία τους, το "La vida te da" που μας ενδιαφέρει. Με την πρώτη αφτιά αντιλαμβάνεσαι ότι οι Amparanoia θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον ήχο τους. Για το λόγο αυτό στοχοποιούν τις γωνίες του, το βάθος του και την κοφτερή του ικανότητα. Το αποτέλεσμα είναι ότι υστερεί σε ειδικό βάρος και ακούγεται δισδιάστατος, χάνοντας την προοπτική του. Στο τελευταίο ίσως συντελεί και το ότι το κάθε όργανο βρίσκεται σε ιδανική αναλογία με το σύνολο και έτσι αποδυναμώνεται η ικανότητά του να μαγνητίσει το ακουστικό σου τύμπανο. Στο cd είναι διάχυτη η αίσθηση της λαουντζ-ιας, γεγονός που απάδει από τη μέχρι τώρα ηχητική τους πορεία. Βέβαια το πολυμιξάρισμα στυλ και ύφους υπάρχει. Όλα τα μουσικά είδη και όργανα που μπορούσες να εντοπίσεις στις προηγούμενες δουλειές τους εμφανίζονται και εδώ, αλλά αυτή τη φορά μοιάζουν μα φορούν φράκο και να κυκλοφορούν με σαμπάνια στο χέρι και πόζα νεοαστού.
Τα θέματα των συνθέσεων είναι ως επί το πλείστον η σχέση με τον εραστή, ενώ το κοινωνικοπολιτικό ίχνος συρρικνώνεται. Το "Tiempo pa mi" θα μπορούσε να ακούγεται σε ταινία του Αλμοδοβάρ, το "You know what I mean" έχει τις προδιαγραφές single για καριέρα στα καλοκαιρινά charts (αν και στοιχηματίζω ότι δεν θα έχει κάποια τύχη), το "Μe voy lejos" έχει μία μελιστάλαχτη reggae πινελιά σε συνδυασμό με κοσμοπολίτικο σαξόφωνο, ενώ αντίθετα, υπόγεια δυναμική εντοπίζεται στο "Somnis", αγωνία για το αύριο εκφράζεται στο "Sacaron agua" και τέλος οργή κυριαρχεί στην άποψή τους για το "Redemption song", στο οποίο η Sanchez κάποιες στιγμές βρυχάται σα λιοντάρι.
Αβίαστο συμπέρασμα: Η αιωνιότητα θα περάσει σφυρίζοντας αδιάφορα δίπλα από το "La vida te da" και θα συνεχίσει ανέμελη το δρόμο της για καμία γιγαντοοθόνη όπου προβάλλεται ο επόμενος αγώνας του Μουντιάλ.
