A curious thing
Είναι ωραία κοπέλα. Και διαθέτει ωραία φωνή με τσακίσματα, γυρίσματα κλπ. Σαν να λέμε, με όλες τις προδιαγραφές να σκίσει σε talent show. Δεν είναι λοιπόν να απορείς που ο πρώτος δίσκος της Amy Macdonald 'This Is The Life' είχε μεγάλη επιτυχία πριν δυο χρόνια. Πούλησε πολύ καλά στην Ευρώπη και το single έσκισε στο ελληνικό ραδιόφωνο. Αλλά το 'This Is The Life' ήταν πολύ παραπάνω από ένα ωραίο κορίτσι με ωραία φωνή. Είχε σπουδαία τραγούδια, ήταν ερμηνευμένο με πάθος και χωρίς επιτήδευση. Όταν κυκλοφόρησε, η Macdonald δεν ήταν ούτε 20, κι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του δίσκου ήταν ότι δεν ακουγόταν ποτέ πιο "σοβαρή" από την ηλικία της.
Το 'A Curious Thing' είναι η επιτομή του "δύσκολου δεύτερου άλμπουμ". Δεν έχει κάτι πραγματικά ξεχωριστό, δεν μπορεί να αποφύγει αλλά ούτε και να αντέξει τη σύγκριση με το πρώτο. Τα τραγούδια έχουν χάσει την αμεσότητα και την πειστικότητα του προηγούμενου. Τα περισσότερα είναι σαν να τα έχουμε ξανακούσει. Λείπει η folk απλότητα και φρεσκάδα (που έκανε την Amy να ξεχωρίζει, παρότι δεν είναι παραδοσιακή, Killers και Travis άκουγε), και οι '90s Britpop κιθάρες κάπως φορτώνουν τον ήχο. Κάπου θυμίζει Cranberries η όλη φάση, και αυτό δεν το λέω για καλό. Η παραγωγή είναι πιο πλούσια αλλά χωρίς φαντασία, και η κάποτε ανεπιτήδευτη Macdonald μοιάζει να καταπιέζεται.
Το 'Dont Tell Me That Its Over' είναι καλή επιλογή για single, μοιάζει φυσική συνέχεια του 'This Is The Life', με λίγο περισσότερες τζιριτζάντζουλες από όσες χρειάζονται. Το 'No Roots' είναι ακόμη πιο κοντά στο πνεύμα του προηγούμενου δίσκου. Η Macdonald κάπου στη μέση δίνει ένταση και στροφές, και αυτή είναι η πρώτη και μοναδική ίσως στιγμή που γίνεται απολαυστική σε όλο το άλμπουμ. Στο 'Next Big Thing', αποφασίζεται να το παίξει rock γκόμενα, με σκληρές κιθάρες και τέτοια. Ακούγεται αχρείαστο, αλλά στο φινάλε είναι καλύτερο από άλλα τραγούδια εδώ, που αποτυγχάνουν να κρατήσουν την προσοχή έστω και για λίγο.
Είχα ακούσει κάποιον, μάλλον από αυτούς που όπου δουν επιτυχία βρίσκουν κάτι για να γκρινιάξουν, να λέει ότι τον εκνευρίζει η φωνή της Macdonald γιατί "το παίζει", και επίτηδες βαραίνει τη Σκοτσέζικη προφορά της. Το παρόν cd, στην deluxe έκδοση συνοδεύεται από ένα live. Ακούστε την να προλογίζει τα κομμάτια και θα καταλάβετε ότι οι διαμαρτυρίες περί "φτιαγμένης" προφοράς είναι αντιστοίχως άστοχες Άγγλου που ακούει τραγουδιστή από το Αγρίνιο και θεωρεί ότι ο τύπος "το παίζει περιφέρεια".
Δεν είναι ότι η Macdonald έχει χάσει τελείως την ενέργειά της ή ότι ο δίσκος δεν ακούγεται. Αλλά όταν είσαι από τους ελάχιστους που μπορούν να σταθούν με τα βασικά, σου φτάνει δηλαδή το τραγούδι σου και η φωνή σου για να σκίσεις, είναι αμαρτία να φορτώνεις τα πράγματα, να δίνεις στα τραγούδια rock anthem στιλάκι βαρύτερο από όσο σηκώνουν.
