Hatıralar

Έχουν το ενδιαφέρον τους τα παλιά αυτοκίνητα, κατά πρώτο λόγο μοντέλα από χώρες της περιφέρειας. Το έχουν ακόμη και σε κείμενο που προορίζεται για κριτική δίσκου μουσικής. Το Anadol λοιπόν ήταν ένα μαζικής παραγωγής τουρκικό αμάξι που έγραψε χιλιόμετρα στους δρόμους της γείτονος κυρίως κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Για τους μουσικόφιλους σαν κι εμάς όμως η συγκυρία οδηγεί σε τελείως άλλο συμπέρασμα υπό το όνομα Anadol: εφεξής θα λέμε έτσι την Gözen Atila, την οποία μόλις τώρα αρχίσαμε να συστήνουμε.

Μουσικό πρότζεκτ του ενός ατόμου και για σόλο πλήκτρα βρίσκεται εδώ. Το οποίο ξεκίνησε δισκογραφικά το ’12 με το “Çürüyen Yıllar” στο ιντερνετικό label της Anne Laplantine, άλμπουμ που ’χε ετοιμαστεί σχεδόν τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Επί της ουσίας το ’12 ολοκληρώθηκε και το υλικό του “Hatıralar”, ασχέτως αν εκδόθηκε με καθυστέρηση πιο μεγάλη απ’ το προηγούμενο, μόλις φέτος, απ’ την Inverted Spectrum με έδρα στην Άγκυρα.

Όσο αμφιλεγόμενος κι αν είναι ένας diy δίσκος πλήρης ρετρό ορχηστρικών θεμάτων των δύο-τριών λεπτών –που στήνονται με απλά ρυθμοκούτια στη βάση και κατόπιν χτίζονται από πάνω με ανοδικά και καθοδικά αρπέζ των σίνθ σε καθαρές μελωδίες– όταν φτάσουμε στην ουσία (λέγε με κι αξία) του “Hatıralar” αυτή θα στέκει μεστή και γιομάτη. Γεγονός αξιοσημείωτο για την απόπειρα αφού ενέχει πολύ ως συγκαλυμμένη αποτίμηση την επιτήδευση αλλά προπάντων την αυστηρά προσωπική οπτική και στάση.

Η Anadol μάς δίνει την εντύπωση ότι κινείται εσκεμμένα, και με ευφρόσυνα τρωτή συμπεριφορά, ανάποδα στον χρόνο. Δεν θέλει μεγάλη φαντασία για να σχηματίσει κανείς την εικόνα όπου θα παίζει μόνη τούτα ακριβώς τα κομμάτια κάπου έξω στα σοκάκια της πόλης, της οποιαδήποτε πόλης, με ένα στοιχειώδες, lo-fi ηχοσύστημα, και πάντοτε με την πλανευτικά ερωτεύσιμη έμφαση στη μουσική επιτέλεση καθαυτήν. Όπως συμβαίνει και με τους δίσκους της δηλαδή. Μιλάμε για soundtrack δρόμου που παρουσιάζεται λες κι είναι άχρονο, κι επομένως ελεύθερο και για αυτό παγκόσμιο.

Τι θα ήταν ίδιο στο “Hatıralar” αν η Atila δεν είχε μεγαλώσει στην Κωνσταντινούπολη (σπουδές, DJing, ραδιόφωνο, μουσική κ.λπ.), αλλά και ζήσει μακριά από εκεί (Βερολίνο); Μάλλον τίποτα. Η τοπογένεια έχει επηρεάσει περίπλοκα την έμπνευση, έχει επηρεάσει έτσι κι αλλιώς πιο πριν την σκέψη. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, η Κωνσταντινούπολη είναι διαρκώς παρούσα στην εν λόγω μουσική.

Να γιατί η δική μας άποψη πως το “Hatıralar” φτιάχτηκε για να μπορεί να αναπαραχθεί οπουδήποτε ίσως πού και πού μοιάζει αλλόκοτη. Όντως όμως αληθεύει κι αυτή. Αληθεύει διότι όλος ο δίσκος ενέχει το νομαδικό φευγιό και το ταξίδι, γινόμενος η πιο γενική έκφραση πράξεων που αφορούν στην ιδέα της πολυπολιτισμικότητας. Το μυαλό μας τον αναπλάθει στην Πλάκα, στο Θησείο ή κι αλλού, υφαίνοντας ταυτόχρονα και το πέπλο του ανεξήγητου και του μυστηρίου για το πώς, κι από πού, πραγματικά ξεκίνησε ό,τι μάς δίνεται να ακούσουμε. Κι η έρευνα μάς ξαναγυρίζει στην Κωνσταντινούπολη και στο Βερολίνο.

Στη φυσική του μορφή, το “Hatıralar” έρχεται ως usb με δύο μπόνους τρακ κι ισάριθμα βίντεο, σε φτιαγμένο στο χέρι υφασμάτινο σακουλάκι μαζί με μία ειδικά για τη συγκεκριμένη έκδοση καρτ ποστάλ. Χρειαζόμαστε τακτικότερα την απο-εμπορευματοποίηση των μουσικών προϊόντων πια. Ομοίως και την απο-παθητικοποίηση του κοινού. Με τα ηλεκτρονικά της, η Gözen Atila μάς προσκάλεσε να δούμε πώς μπορεί να μην είναι τυποποιημένα στις μέρες μας το όραμα κι ο ρομαντισμός των κοινών ανθρώπων. Ιδίως στις κορυφαίες στιγμές τού άλμπουμ. Θυμηθείτε την στο μέλλον. Σίγουρα θα μας απασχολήσει κι εκ νέου.

Bandcamp