Ανοσία
Στο "The Approaching Of The Hour" ακούσαμε κάμποσα άκυρα περί της "διένεξης" ελληνόφωνου αγγλόφωνου - διεθνές θέμα, αφορά όλους τους μη αγγλοσάξονες ανεξαιρέτως. Που ως τέτοια νοούμενη, ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Τελικώς, πρόκειται καθαρά για μια αισθητική επιλογή, και κυρίως αυτό. Σ' όλες τις εποχές δε, έβγαιναν καλοί, μέτριοι και κακοί ελληνόφωνοι δίσκοι, όπως και καλοί, μέτριοι και κακοί αγγλόφωνοι ταυτοχρόνως... Η εποχικότητα -κι οτιδήποτε αυτή έχει μέσα της- μπορεί να 'φερναν τους μεν μπρος και τους δε πίσω, αλλά ποιος δε θέλει πράγματα που να ξεχωρίζουν στη γλώσσα του; Φέτος, περιμέναμε απ' τους Κόρε. Ύδρο., πώς όμως, είναι βασικό τελειώνοντας ένα άλμπουμ να κλείνει την πόρτα σε ό,τι είπε κι ακούσαμε, κι αυτοί σαν ν' άφησαν καλές συνθετικές και στιχουργικές ιδέες χωρίς να τις ολοκληρώσουν, κρεμασμένες. Οπότε κι ανέλπιστα χάθηκε χώρος...
Φαινομενικά, διότι η παρτίδα συνεχίζεται με την "Ανοσία" και το cd των Xaxakes.
Στο ελληνόφωνο ...ροκ, αφού υπερισχύει συνολικά η μόλις τριψήφια βαρύτιμη λέξη εδώ, που οι Ανάπλους επέλεξαν, χρειάστηκε αρχικά από κάπου να πιάσουν το νήμα. Θα 'ταν απ' τα 70s, κείνα τα αναξιοποίητα "Απέραντα Χωράφια", τους Πελόμα Μποκιού, τον Διονύση Σαββόπουλο; Βαθύ πέλαγος, θα χρειαστεί να περιμένουμε... Θα 'ταν απ' τα eighties; Των Metro Decay και Λευκή Συμφωνία; Όχι ακριβώς... Το σημείο οπότε και λέχθηκε ξανά η λέξη "σωθικά" σε στίχο είναι κοντύτερα. Ήταν στο "Υπάρχει Η Αγάπη" απ' τις "Τρύπες Στον Παράδεισο", που καθαυτό μόνον πλειοψηφικά εμπλέκεται στο στιλ της "Ανοσίας", η εποχή του όμως, '90 νταν, το κάνει. Τρύπες, Τα Ξύλινα Σπαθιά, Αρνάκια, Υπόγεια Τροχιά, στοιχεία garage-punk σε ποσότητα που δεν είχαν όλοι οι παραπάνω, κι όχι Morel ή Ροδάμα κ.ο.κ.
Αυτό που χρειάζεται να ειπωθεί νωρίς, είναι ότι οι Ανάπλους δεν ανατρέπουν τίποτα, δεν ανακατεύουν ούτε παρελθόν, ούτε παρόν, δεν πρωτοτυπούν, καλά όλα αυτά αλλά επέλεξαν να τ' αφήσουν σε μια κάποια απόσταση. Ωστόσο, φαντάζονται το κοντινό μέλλον, επιδίωξαν έναν πολύ καλό ήχο και μια σύγχρονη παραγωγή. Μπορεί, όπως τους περιγράφω να μοιάζουν κάπως ουδέτεροι, και μέχρι ενός βαθμού ίσως κι όντως να 'ναι, όχι περισσότερο όμως απ' την οποιαδήποτε μπάντα που απλά δίνει μία συνέχεια των πραγμάτων, και μεριμνά αυτό ακριβώς (και πριν απ' όλα τ' άλλα) να 'ναι όσο το δυνατόν πληρέστερο...
...Κι αυτό το κάνουν καλά. Δείχνει π.χ. άλλου είδους άποψη, κι είναι πολύ σημαντική, που 'χουν θεσμοθετήσει ξεχωριστή θέση πίσω απ' το μικρόφωνο, που δεν κάνει ένα μέλος την τραγουδιστική δουλειά ως είθισται στην πλειονότητα των γκρουπ με ελληνικό στίχο. Ή που γράφουν περισσότεροι του ενός τα λόγια. Αυτά που μόλις ανέφερα είναι μέρη του συνολικού προβλήματος που αφορά τις μπάντες με ελληνικό στίχο, που κατά καιρούς απαξιώνεται. Όχι, λοιπόν, ο Σωκράτης Παπασωτηρίου δίνει μια μασίφ υπόσταση στο θέμα ερμηνείας, την υποστηρίζει (προπάντων στο συναισθηματικό μέρος κι ύστερα στο αμιγώς τεχνικό, πάνκικα δηλαδή) και πείθει βάζοντας ψυχικά κείνο το παραπάνω που ζητείται σ' αντίστοιχες περιπτώσεις. Τα τραγούδια είναι, και χρειάζεται να 'ναι, για πέντε διακριτούς ρόλους, με όφελος. Η μπάντα πιάνει ρυθμό, δένει, και στα έξι τρακ απ' το "Εδώ" στο "Αδιόρθωτα Λάθη" είναι προβλέψιμα εξαιρετική. Παλιά πράγματα, δοσμένα με προσήλωση. Στήνοντας κι ένα ενορχηστρωτικό αφτί, προσέχεις και κάτι το έξυπνα αναπάντεχο στην προδιαγεγραμμένη επίδοση που 'χουν οι κιθάρες του Γιάννη Λαδιά...
Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνει ότι το cd παίρνει άφεση αμαρτιών σ' όλα, εμπίπτει και σε επισημάνσεις. Θα μπορούσε να 'χει κάνα 2-3 τρακ λιγότερα λ.χ., ειδικά προς το τέλος φαίνεται περισσότερο μια επανάληψη θεμάτων-γραμμών, δε χρειαζόταν, ούτε το ορχηστρικό κομμάτι στο φινάλε λειτουργεί. Ή το εξώφυλλο, είναι λίγο "άδειο", με την έννοια του ότι δε "δεσμεύει" το μάτι, βλέποντάς το στο ράφι το καταλαβαίνεις καλύτερα. Αν μάθεις, όμως, πως οι Ανάπλους ξεκίνησαν στα μέσα των nineties κι έφτασαν μόλις τώρα να βγάλουν ένα φουλ ντεμπούτο, κι αυτό κλασικά με αυτοχρηματοδότηση φαντάζομαι, τότε σου 'ναι κι απόλυτα φυσιολογικό σ' έναν κύκλο που κλείνει παιδευτικά να μην αφήνουν υλικό έξω. Ε, προσπεράστε τις παρατηρήσεις. Σας περιμένει ένα old school, αλλά αυθεντικό άλμπουμ, με εσωτερικό ρυθμό σε στιγμές ξεσηκωτικό. Κι αυτό μετράει περισσότερο...
