(Listen for) the rag and bone man

H ιστορία έχει επαναληφθεί μυριάδες φορές σε κάθε (σχεδόν!) γωνιά του πλανήτη. Κάποιος έφηβος με ανησυχίες θα πιάσει μια κιθάρα για να δώσει μελωδική διάσταση και διέξοδο σε σκέψη και ορμόνες, ο φίλος με την καλή φωνή θα συνδράμει, όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί που θα έχει ακολουθήσει τον "εύκολο" δρόμο στο δίλημμα "κιθαρίστας ή ντράμερ;", μετά τα πιο δύσκολα, η αγγελία "ζητείται μπασίστας με επιρροές...". Και το όνειρο πραγματοποιείται: η μπάντα. Και μετά αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα! Πώς θα καταφέρεις να ξεχωρίσεις, να ξεφύγεις από την ομοιομορφία; Να βρεις τη δική σου γλώσσα, τη δική σου ταυτότητα σε έναν πυκνοκατοικημένο κόσμο;

Μπάσο-κιθάρα-drums... Το τρίο οργάνων που σημάδεψε το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα... Πόσες μπάντες που βασίστηκαν σε αυτόν το μαγικό συνδυασμό κατάφεραν να χτίσουν το δικό τους απόλυτα αναγνωρίσιμο και προσωπικό ήχο; Για αναρωτηθείτε... Πόσες θα αναγνωρίζατε; Μόνο χάρις στον ήχο όμως, όχι λόγω φωνής! Πολύ λίγες μπορώ να σκεφτώ πραγματικά! Και παραδόξως, μέσα σε αυτές τις λίγες είναι και τούτοι εδώ, οι And Also the Trees από το άσημο χωριουδάκι του Inkberrow της Αγγλίας...

Γιατί παραδόξως; Γιατί αυτή η μπάντα υπάρχει αδιαλείπτως από το μακρινό 1979... Από τις ελάχιστες αξιοπρεπώς επιβιώσασες της μετα-punk σποράς (για δείτε πώς κατάντησαν π.χ. οι Bunnymen ή οι Cure, μπάντες με τις οποίες πάντα τους συνέκριναν!)... Και έγραψαν μερικά από τα πιο λυρικά μελανουργήματα της γενιάς τους... Το "Shaletown" θα στέκει πάντα χαραγμένο στο μνημείο με τα αγαπημένα μου τραγούδια των σκοτεινών περιόδων... Στην πορεία ποτέ δεν αλλαξοπίστησαν (με ελάχιστες πιο "σκληρές" παρεκτροπές), τα ρεύματα και οι μόδες πέρασαν από πάνω τους, οι κριτικοί τούς αναγνώρισαν... Όμως τα ταμεία ποτέ δεν έβγαλαν χαρούμενους ήχους στο άκουσμά τους. Και όχι, δεν θα ακολουθήσει άλλος ένας τυπικά θρηνητικός λόγος περί αδικίας και ενός καλύτερου κόσμου και άλλα τέτοια φθαρμένα και ευτελή... Κάποια πράγματα εκ φύσεως δεν είναι για τις μάζες!

Όσα αγαπήσαμε και μας συγκίνησαν στο παρελθόν, όλα τα στοιχεία του ιδιαίτερου ήχου τους υπάρχουν και στο "(Listen for) the rag and bone man", το νέο μετά από 4 χρόνια δίσκο τους. Οι μοναδικοί περίτεχνοι αρπισμοί στην κιθάρα του Justin Jones... Η βαθιά βελούδινη φωνή του Simon Jones (δεν είναι συνωνυμία, αδέρφια είναι)... Η συναισθηματική ένταση... Οι χαμηλοί τόνοι, οι χαμηλόφωτες γωνίες, τα υπόκωφα ευγενικά χτυπήματα στα drums, οι στοιχειωτικές ατμόσφαιρες ("Domed")... Η αίσθηση της οικείας μελωδίας... Οι γεμάτοι εικόνες στίχοι, πολλά απέραντα λιβάδια, ομίχλη, η απουσία εκείνης, μαλλιά να ανεμίζουν μαζί με σκέψεις στον ψυχρό αέρα ("Where the land lies")... Και άλλο ένα λυρικό κομψοτέχνημα (τι μαγική συγχορδία είναι αυτή στο "Beautiful silence"!).

Μοιάζουν με Tindersticks, με πιο σκοτεινούς Piano Magic, με πιο ουσιαστικά μελωδικούς Madrugada (πού τους θυμήθηκα τώρα δαύτους;)... Αλλά πάνω απ' όλα είναι οι And Also the Trees... Στο δικό τους κόσμο... Κλείστε τα φώτα και αφεθείτε...