Madonna

Και τι γίνεται όταν αγαπάς, αλλά ο ίδιος θες να απομακρύνεσαι; Ή όταν το μυαλό σου μοιάζει με μισοπεθαμένο ηλεκτρολογικό πίνακα που είναι μεν σε αχρηστία, αλλά και ικανός να σε ξαποστείλει; Δυσκολα τα πράγματα, δυσκολότερα άν δεν υπάρχει το μουσικό ανάλογο αυτής της αίσθησης. Λύση; Οι ...and you will know us by the trail of dead.
Σε δρόμους όχι άγνωστους αλλά πάντα συγκινητικούς όταν ξέρεις πως να τους περπατάς. Ειδικά όταν στη διασταύρωση Sonic Youth και Fugazi, ανοίγουν το δικό τους μικρό μονοπάτι, κάτι που ξεκίνησαν με το φοβερό oμώνυμο πρώτο τους LP και που συνεχίζουν τώρα με το 'Madonna'. Ίδιας -σχεδόν- εκτίμησης με τους Van Pelt, τους Les Savy Fav και τους Lapse. Mε άλλοτε ελεγχόμενες και άλλοτε όχι συναισθηματικές εξάρσεις που δε θυσιάζουν όμως στο ελάχιστο την - κρυμμένη πίσω από όγκους κιθαριστικού θορύβου- ετοιμόρροπη μελωδία. Με φωνή αδέξια αλλά γεμάτη αλήθεια, εξαπολύουν λεκτικά βέλη, φαίνεται μόνο πως στις μύτες τους έβαλαν βαμβάκι: 'αν έκανα μια λίστα με τα λάθη μου, θα σε έβαζα στην πρώτη σελίδα - και σε κάθε άλλη πίσω της...' φωνάζουν, δεν ξέρω γιατί δεν πιστεύω οτι μιλάνε ειλικρινά, ίσως γιατί μοιάζουν να κρύβονται πίσω από το θορυβώδες παραπέτασμά τους και όχι να επιτίθενται μ'αυτό. Iσως γιατί εναλλάσουν το θόρυβο (οργή;) με τη σιωπή (ενδοσκόπηση;) καταλήγοντας σε μια μουσική και σίγουρα ενδόμυχη έκρηξη (κάθαρση;).
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι στην αύρα του δίσκου μου θυμίζει το 'You're living all over me', το ακατέργαστο διαμάντι των Dinosaur Jr., ίσως γιατι το θέμα δεν είναι πάντα ο έρωτας, αλλά η αποδοχή σου ως προσωπικότητα, ως θεική δύναμη ή θεική αδυναμία. Ή απλά γιατί το σχεδόν punk ύφος μπορεί να εκφράσει υπέροχα την 'ψυχική αφαίρεση' ενός Robert Wyatt ή ενός Will Oldham.
Στο 'Madonna' οι 'Trail of dead' μπορεί να μην ανατρέπουν την 'ευνομία' του σύγχρονου ροκ, σίγουρα όμως του προκαλούν μια μικρή συμφόρεση. Μπορεί να μη φτάνουν στα φροϋδικά υπερεγώ του 'Sister' των Sonic Youth, ούτε στα απάτητα υψίπεδα του 'Steady diet or nothing' των Fugazi. Eίναι όμως σίγουρα στα χνάρια τους για ένα -και όχι- μόνο λόγο, την ειλικρίνειά τους. Γιατί πέρα από τις καινοτομίες και τους πειραματισμούς, αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που λείπει από τις μουσικές και όχι μόνο μέρες μας. Εκτιμήστε τους κυρίως γι'αυτό. Τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.