Nihil
Οδός Αβύσσου αριθμός 0. Του Πάνου Πανότα
Λαμβάνοντας υπόψη τα πεπραγμένα του στους Radiant Frequency, ο Anders Brorby ίσως και να ήταν απ' τα τελευταία πρόσωπα που θα περιμέναμε να ενδιαφερθούν στις μέρες μας για τη σύνδεση μηδενισμού και μουσικής. Εστιάζουμε ειδικά στο μεταφυσικό σκέλος αυτής, δηλαδή όταν το νόημα της ζωής, της τάξης του κόσμου, ακόμη και του θεού συζητούνται με απώτερο σκοπό τη γέννηση επιχειρημάτων για την τρανταχτή τους απόρριψη.
Πώς μπορεί τώρα το παραπάνω να μεταγραφεί σε ήχους; Ακριβώς αυτό το ερώτημα συμπίπτει να 'ναι στο "Nihil" και το συγγραφικό αιτούμενο.
Nihil, λοιπόν. Τίποτα. Μηδέν... Κάτι που για τον Ζαν-Πολ Σαρτρ όμως παράγει εξέλιξη - σύμφωνα με κάποια έκλαμψη της γεννημένης μέσα στο κατακάθι της μεγάλης κουλτούρας του 20ου αιώνα φιλοσοφίας του. Και στο σημείο αυτό όντως εντοπίζεται μια πρόσθετη παράμετρος του θέματος.
Διότι το "Nihil", το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του Νορβηγού, μέρος της σειράς "Dark Peaks" της Gizeh τούτη τη φορά, είναι η φετιχοποιημένη εξέλιξη των αποκαλυπτικών εμμονών του Brorby που μόλις τρεις μήνες πριν τη λήξη του '15 έδωσαν το "And All Became Death" EP και λίγο καιρό αργότερα προχωρούν κι άλλο στην ανίχνευση της ακατάληπτης αποφυγής του φωτός και των φοβιών του μέλλοντός μας. Με έναν δίσκο κινηματογραφικής τεχνοτροπίας και κατά αντιστοιχία χαρακτηριστικού μοντερνισμού.
Φέτος έχουμε ήδη ακούσει στην εξαιρετική "Chimare" της Allseits τι σημαίνει η δημιουργία να ρουφάει δύναμη από τη μοναξιά λες κι ο ιθύνων νους δεν έχει μάθει να ζει και να γειτονεύει με άλλους του είδους του. Ο Anders Brorby μοιάζει πιο ήπιος στην χρήση του ίδιου καμβά σκοτεινιάς, αποφεύγοντας τις παγίδες που έχει στημένες εκεί η υπερβολή. Στο "Nihil" επιλέγει να αλληλοδιαχέονται στο πλαίσιο μιας συνεχούς ώσμωσης η πυκνή σινεματική ροή, που αγγίζει ένα αξιοζήλευτο μέγιστο στα "I Will Always Disappoint You" και "Bodies In The Water", με τον αναγκαίο και κάποτε θορυβώδη, άμπιεντ μινιμαλισμό.
Εκτός από πλήκτρα, στους δύο δίσκους των Radiant Frequency ο Brorby έγραψε κι απέδωσε τους στίχους, καθότι ήταν ο κύριος ερμηνευτής του συγκροτήματος. Μόνον το γεγονός πως στις προσωπικές του δουλειές κατευθύνθηκε προς τα ηχοτοπία των Biosphere, Autechre, Future Sound Of London και λοιπών συγγενών, είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό για ένα μέλλον που κατηγοριοποιείται -μετά και το "Nihil" με επαρκή στοιχεία πια- ως απρόβλεπτο και διαφορετικό. Κι ως τέτοιο κατηγορηματικά μας ενδιαφέρει πολύ.
Εδώ βγαίνει στον αφρό κι η ικανότητα του Brorby στο να κωδικοποιεί το παρόν, άσχετα αν συμφωνεί μαζί του (που μάλλον περισσότερο διαφωνεί), μα κι η δεινότητά του στην τέχνη τού να εμπνέεται έξυπνα απ' τις νυχτερινές του φαντασιώσεις, στηρίζοντας έτσι την ασυνήθιστη γοητεία του ταξιδιού του.
Το ολοκληρωτικά αρχηστρικό αποτέλεσμα που καταθέτει στο "Nihil" δείχνει ότι στην άποψη του Anders Brorby πάνω στη μουσική τού σήμερα τέμνονται σε αρκετά σημεία, και δη αξιοζήλευτα, το υλικό με το πνευματικό συνθετικό. Που όλοι οι άνθρωποι τα διαθέτουν αλλά μερικοί μονάχα πετυχαίνουν να κάνουν τα κοινά τους σημεία εργαλείο. Στους τελευταίους ανήκουν τόσο ο Brorby όσο κι ο τελειοποιητής James Plotkin που επιμελήθηκε το ακλόνητο μάστερινγκ ενός cd ιδανικού τελικά για να στοχαστούμε ξανά την ηλεκτρακουστικότητα.
