Wege

(Απόσπασμα από ηλεκτρονικό μήνυμα του υπογράφοντος στον αρχισυντάκτη του περιοδικού)

"...που αυτό σημαίνει ότι για να γράψω τα φάρμακά μου πρέπει να κλείσω ραντεβού ένα μήνα νωρίτερα, τέλος πάντων φίλε μου, να μην σε πρήζω άλλο, σου είχα υποσχεθεί και δισκοκριτική Andrea Belfi αλλά αυτόν τον καιρό δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου ούτε την ψυχική ηρεμία να στρωθώ για 2-3 ώρες και να γράψω κάτι αξιόλογο, θέλω μόνο να σου πω ότι το θεωρώ μαζί με το Aixo es gravissim! το καλύτερο άλμπουμ που άκουσα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του έτους, μόνο και μόνο γιατί η επιθυμία μου να το ακούω ξανά και ξανά δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο από την πρώτη φορά που το άκουσα, κάπου τον Ιανουαρίο, έψαξα βέβαια στο Δίκτυο και βρήκα πολλές πληροφορίες, ότι είναι Ιταλός από το Μιλάνο, ότι την παραγωγή έχει κάνει ο Giuseppe Ielasi (που αν δεν κάνω λάθος, για το φετινό του Untitled 2011 κάτι είχα αναφέρει στην στήλη μου), ότι τούτο είναι το τέταρτο άλμπουμ του, ότι έχει συνεργαστεί με πλήθος κορακίων, από τον David Grubbs έως τον Attila Faravelli (!), ότι θεωρείται ένας από τους καλύτερους μοντέρνους πειραματιστές ντράμερ, ότι επινόησε ένα ιδιαίτερο ηλεκτροακουστικό ηχητικό σύστημα εμπνευσμένο από τον Steve Reich, που να σου εξηγώ τώρα τι ακριβώς κάνει, διάβασε τι γράφει στην ιστοσελίδα της Room 40, "This device creates feedbacks on two drums on my drum kit, and I can modify it by stopping and stretching the drum skins with hands and various kinds of sticks, mallets and brushes, and/or by filtering the feedback with an a modular synthesizer", ωραίος ο τύπος, δεν ενδιαφέρομαι βέβαια για την πρωτοτυπία του εγχειρήματος, εγώ στέκομαι σε αυτό που ακούω, και το πρώτο κομμάτι, το Α, το 14λεπτο, είναι ανεπανάληπτο, στην αρχή μου θυμίζει κάτι από τις πρώτες μέρες των Four Tet, πριν σπάσει από την σιωπή και τις ομιλίες, πολύ μυστήριος διάλογος φίλε μου, "Time - Difficult", μετά λέει κάτι γερμανικό που δεν το πιάνω καλά, μετά ανταλλάσσονται ακόμη 2-3 κουβέντες, μετά η σύνθεση γίνεται σαν τζαζ, ο ρυθμός είναι αυτός που με τραβάει περισσότερο από όλα, μετά γίνεται γκαμελάν, πείραμα, αρρώστια που εξαπλώνεται, αλλά αυτό το "Time - Difficult" στην μέση, όσες φορές και αν ξοδέψω τα δεκατετράλεπτά μου στην προσεχτική του ακρόαση ανταμοίβομαι με την ίδια ικανοποίηση, το Β δεν με ενθουσίασε με το πρώτο άκουσμα, αλλά τα C και D ήταν αυτά που έβαλα στις κασετούλες μου, βολικά σε διάρκεια, πειραματικά, εσωτερικά, ρυθμικά, σχεδόν θρησκευτικά, σαν παρέλαση εντόμων, που σου τριβελίζουν το κρανίο, αλλά με τόσο σοβαρό, ακαδημαϊκό, τρόπο, τόσο τέλεια, τόσο πρωταρχικά, βασικά, λες και κουβαλάω την δίψα για τέτοιου είδους ήχους από τότε που έβραζα στην κοσμική σούπα, τέλος πάντων, αν το B δεν με δυσκόλευε τόσο πολύ να το εντοπίσω, να το κατανοήσω, να το κατατάξω, πιθανώς να σου μίλαγα τώρα για το άλμπουμ της δεκαετίας, βρήκα και άκουσα και τα προηγούμενά του, πρέπει να τα ξανακούσω για να τα εκτιμήσω πλήρως, μόνο το πρώτο του μου διαφεύγει ακόμη, αλλά όχι για πολύ, νομίζω όμως ότι το Wege είναι πραγματικά μοναδικό και ιδιαίτερο, σπουδαίο για την ιστορία της μοντέρνας ευρωπαικής πειραματικής σύνθεσης, σε κούρασα με τις κουβέντες μου φίλε, σε αφήνω, να προσέχεις την..."