Break it yourself

Το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντοτε θετικό για τον Andrew Bird, εδώ και αρκετά χρόνια και αρκετούς δίσκους. Ο ίδιος είναι πλέον πολύπειρος και hard trained, που λένε, μουσικός, αλλά και ενορχηστρωτής, ενώ με το ψιλό το βελονάκι δουλεύει και το στίχο. Θα πρέπει να είσαι πολύ κακός άνθρωπος, για να πεις κακό λόγο για κάποιο άλμπουμ του. Μήπως όπως θα πρέπει να είσαι και πολύ βαρετός άνθρωπος για να ενθουσιάζεσαι με την μουσική του;

Στο Break It Yourself και καθώς χώνεται με μισό βήμα ακόμη στα πρόθυρα της americana, o Bird ακούγεται ξεκάθαρα πλέον ως ένας λουστραρισμένος Will Oldham. Η ιδέα όμως του να λουστράρεις τον Will Oldham δεν είναι από μόνη της απεχθής; Ευτυχώς πάντως η επαγωγική μέθοδος δεν λειτουργεί εδώ και η μουσική του Andrew Bird κάθε άλλο παρά απεχθής είναι. Στο τέλος της μέρας (διότι μόνον τότε μπορείς να έχεις την υπομονή να την ακούσεις όσο προσεχτικά χρειάζεται, για να μπορέσεις να "ακούσεις" κάτι) τα τραγούδια του αγγίζουν όντως την ψυχή σου, χωρίς -θεωρώ- τα ίδια να έχουν και πολύ ψυχή μέσα τους. Περισσότερο μυαλό. Και πολύ βελονάκι... Όχι σύριγγα, το ψιλό του κεντήματος εννοώ πάλι.

Αλλάζω τις πλευρές ασυναίσθητα, καθώς έχω επιτέλους αποδεχτεί την απιονισμένη ατμόσφαιρα που επιδιώκει να δημιουργήσει και στο τέλος απανωτών ακροάσεων δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι μου άρεσε και σε ποιο βαρέθηκα. Όπου υπάρχει λίγη rhythm section παραπάνω, την αντιμετωπίζω σαν όαση. Το ντουέτο με την St Vincent είναι μια χαρά τραγούδι και αυτό δεν είναι αμελητέο, διότι που να βρεις μιας χαρά τραγούδι της St Vincent πλέον.

Ο καθένας από τότε που θα πρωτακούσει το Kind Of Blue του Miles Davis και θα διαβάσει και κανένα βιβλίο περί αυτού, θα έχει να λέει περί της σημασίας που έχουν τα κενά στη μουσική και πώς πρέπει να της αφήνεται χώρος να αναπνέει και άλλα τέτοια περισπούδαστα. Ο Andrew Bird έχω την αίσθηση ότι το έχει παρακάνει με τα κενά και οι δίσκοι του, παρότι περίτεχνα επιμελημένοι και όμορφα τοποθετημένοι, τελικά αφήνουν περισσότερο κενό στον ακροατή από ότι θα έπρεπε. Και όταν βάζει ένα σωστό βιολί πάνω σε ένα χάσκον κενό, έχεις την αίσθηση ότι το έχει σκεφτεί για βδομάδες ολόκληρες, ώστε στο τέλος βαρέθηκε και ο ίδιος που κάθισε να το ηχογραφήσει. Λίγη ενέργεια παραπάνω, ωρέ!

Στο τέλος τέλος, αφού μπορεί πάντα και γράφει σπουδαία τραγούδια όπως το Near Death Experience Experience, γιατί επιμένει να μας ταλαιπωρεί υποχρεώνοντας μας να ακούμε και τις προσπάθειες που κάνει μέχρι να βρει το δρόμο για αυτά. Χώρος και χρόνος για outtakes υπάρχει στο box set του μέλλοντος άλλωστε. Ας μη βιαζόμαστε.