Changing of the seasons

Η Ane μου έπαιξε ένα τραγούδι, ήταν τη μέρα που όλα πήγαιναν στραβά, τραγουδούσε στην καρδιά, στ' αυτιά, δάκρυα τρέχαν, είχα πιάσει πάτο. Η Ane μου έπαιξε ένα τραγούδι, ήμουν τόσο κουρασμένος, η μουσική χάδι στο δέρμα μου, όπως όταν κάποιος τελικά σ' αγκαλιάζει και παραδίνεσαι, αυτό που απέφευγες, νομίζεις πως θα καταρρεύσεις αλλά είναι το νέο ξεκίνημα. Μου τραγούδησε για την αγάπη ως παζλ που στην αρχή είναι εύκολο αλλά όταν δυσκολέψει συνειδητοποιείς πως έχεις μείνει μόνος, για την αγάπη ως ναρκοπέδιο που διασχίζεις στα τυφλά. Αυτό ήταν πριν καιρό. Την ακούω και γυρίζω πίσω σ' αυτή τη μέρα, αυτή τη μέρα που δε θα φύγει απ' τη μνήμη μου, τη μέρα που η Ane μου έπαιξε αυτό το τραγούδι.

Τα παραπάνω λόγια για το καταφύγιο που λέγεται και μουσική δεν είναι δικά μου. Είναι οι στίχοι του "Gillian" απ' αυτό το δίσκο που προσάρμοσα για να χρησιμεύσουν ως εισαγωγή σε όσα θέλω να πω για το "The puzzle", το νέο αριστουργηματικό τραγούδι της Ane Brun μετά το "To let myself go" του προηγούμενου δίσκου της.

Σε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας μια σύγκρουση των Ηπείρων θα εκτόξευε τους σκανδιναβούς στον Καναδά κι εμάς στο Τέξας. Εκεί που γεννήθηκε η Janis, η υπέρμαχος του sex & drugs & rock'n'roll. Όχι, δεν είναι το πρότυπο που ψάχνω για την Ane μου, ας ψάξω στον Καναδά καλύτερα. Πριν καλά καλά περάσω τα σύνορα έχω βρει αυτήν που ψάχνω, Joni το μικρό της, του sex & drugs & rock'n'roll δόγματος κι αυτή αλλά τόσο διαφορετική απ' την προηγούμενη. Τη διαφορετικότητα ας την αποδώσουμε στην υψηλή αισθητική, την ευαισθησία, τη συστολή, στο καλό γούστο. Και οι σκανδιναβοί ξέρουμε πως διαθέτουν το τελευταίο γι' αυτό και μας αρέσουν κι ας παίζουν μια ξένη μουσική. Η Joni είναι καλή αναφορά αλλά μόνο για θεμέλιο. Όπως θα 'λεγε κι ο ποιητής 'ταυτότητες πολλών τραγουδιστριών είναι η ταυτότητά της'.

Αν ρωτήσεις ένα μηχανόβιο γιατί του αρέσει να τρέχει με τη μηχανή του, δε θα σου πει επειδή το πιστόνι παλινδρομεί με τόση ταχύτητα κι όμως δεν παίρνει φωτιά, το καύσιμο καταναλώνεται με ακρίβεια, τα αμορτισέρ απορροφούν τέλεια τους κραδασμούς, το τιμόνι σου δίνει την ελευθερία να επιλέξεις κατεύθυνση, τα δισκόφρενα... Λοιπόν το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Το "The Puzzle" είναι συναρπαστικό γιατί καλύπτει μια συναισθηματική μου ανάγκη, αγγίζει μια χορδή μου που έχει πλέξει ο χρόνος, δε μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχω στην ηχοσυλλογή μου άρα είναι καινούργια αίσθηση και όχι επειδή η κιθάρα και το μπάσο έκαναν πολύ πετυχημένη επιλογή νοτών για ξεκίνημα, τα στρινγς κάνουν δυο κοφτερά περάσματα από τη μια άκρη της εικόνας στην άλλη πριν συμπληρωθούν 13 δευτερόλεπτα, η Ane επιλέγει τον αόριστο για την εμπλοκή της με την αγάπη αφήνοντας έναν υπαινιγμό απώλειας, κάνει ένα μικρό τράβηγμα στα φωνήεντα του ιν και του λαβ, κάτι που επαναλαμβάνει στις περισσότερες λέξεις όταν δεν παίρνει ανάσα στη μέση ή τονίζει το τελικό ταυ ας πούμε, υψώνει τη φωνή μετά τις πρώτες τέσσερις λέξεις παίρνοντας κι εσένα μαζί, εκφέρει το field με ένα τρέμολο που προσθέτει τραγικότητα, επαναλαμβάνει τις πρώτες λέξεις μαζί με backup φωνητικά που τις κάνουν πιο δυναμικές, τα βιολιά κάνουν μια σύντομη εμφάνιση πριν την αφήσουν να περιγράψει τις δυσκολίες της συναρμολόγησης με ταχύτητα πολυβόλου που αγχώνει και εκφράζει τέλεια το βάσανο του εγχειρήματος ενώ το ξυλόφωνο, ελλείψει τυμπάνων, δίνει το ρυθμό, και μετά την ένταση επιστρέφει στη γλύκα με τη λέξη clearly να ακούγεται σαν μια απ' τις πιο ωραίες λέξεις που έχεις ακούσει ποτέ σε τραγούδι... Μεγάλο τραγούδι δεν είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να καταπιείς επειδή έμεινες με το στόμα ανοιχτό αλλά επειδή σου έδεσε το λαιμό κόμπο. Μεγάλο τραγούδι είναι αυτό που σε κάνει να χάνεις προσωρινά το χιούμορ σου.

Ο προβληματισμός για το βαθμό ενός δίσκου με ένα Έβερεστ και 3-4 Ψηλορείτες (τo "Ten seconds" με το δυνατό ρεφρέν και που ήδη έχω βρει άτομο που θεωρεί αυτό highlight του δίσκου, το "My star" με την αλά Portishead μελωδία, το ναζιάρικο κάντρι "Treehouse song") κατέληξε στο...