Είναι αλήθεια ότι πάρα πολλά στοιχεία της μουσικής παιδείας των The Art Of Noise βασίστηκαν στους κινηματογραφικούς δρόμους και στις χαρακτηριζόμενες ως μετα-κλασσικές φόρμες. Κατά την διάρκεια των δέκα χρόνων που διάρκεσε η διάλυσή τους, η Anne Dudley ήταν το μοναδικό μέλος τους που τις ανήγαγε σε βίωμα και σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση, έκφραση αλλά και δύναμη, δουλεύοντας πολύ με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Και οφείλουμε να πούμε ότι τα έχει πάει πολύ καλά.
Με πρότυπο τις απόλυτα απλές, έως απλοϊκές, πιανιστικές εκφράσεις του κινηματογραφιστή Michael Nyman, η σαρανταπεντάρα πλέον Anne Dudley ξεδιπλώνει με θρασύτητα και αυτοπεποίθηση το εγώ της - τις ευαισθησίες και τους ρομαντισμούς του - στο 'A Different Light', κατακτώντας επάξια την βαρύτητα και το ακαταμάχητο που μονοπώλησε το έξοχο 'Music For Egon Schiele' των Rachel's από το 1996. Και οι ομοιότητες στον συνθετικό τομέα με την Rachel Grimes των τελευταίων δεν είναι μόνο προϊόν του νου και της φαντασίας όπως εύκολα φαίνεται και προ πάντων ακούγεται στο 'The Crying Game', στο 'The American History X' (από την ομότιτλη ταινία του Tony Kaye), στο 'Two Brothers' και στο θέμα του τίτλου.
Συναισθηματικό, όμορφο, σχεδόν αμιγώς κλασσικό album, καταφέρνει - έστω ελλειπούσης της δόσης του προκλητικού και αντισυμβατικού που θα επιθυμούσαμε - να προτάσσει κάτι στην μόδα της νέας χιλιετίας, αυτής με τις προκατασκευασμένες ονειροπολήσεις του καναπέ και την ημιμάθεια του kitsch. Ταυτόχρονα δε σέβεται αναμφίβολα την τεράστια ιστορική μερίδα του χώρου, αυτήν που το κοιτάζει από ψηλά με βλέμμα βλοσυρά ψυχρό και διάθεση να το κατασπαράξει.
Και σίγουρα θα βρεθούν θιασώτες σε αυτήν την νεο-κλασσική παράσταση, όπου οι κανόνες έρχονται με βήματα προσεχτικά, πατώντας στα σονέτα εγχόρδων, τις κινηματογραφικές σουϊτες και την πλουμιστή ηλεκτρονική μετά-ambient/jazz των περασμένων νυχτερινών ωρών και των πονηρών διαθέσεων, λες και παίζουν μαζί ο Barry Adamson και ο Ken Vandermark. Αυτήν που απλώνεται στα 'The Club With No Name', 'A Kind Of Clue', 'An Inspector Calls', 'A Different Life', αλλά και στο remake του 'Moments In Love' από το ιστορικό, όπως εξελίχτηκε τελικά, 'Who's Afraid Of The Art Of Noise?' του 1984. Και για όσους θυμούνται τότε ψιλοχλευάσαμε τα τερτίπια των Trevor Horn και Paul Morley. Αλλά να που...
Ειλικρινά δεν γνωρίζω κάποια άλλη σύγχρονη βρετανίδα, πέρα από την Jocelyn Pook, με τέτοια φινετσάτη - μη αυθεντική, αλλά πειστική στο μεγαλύτερο μέρος της - ταχυδακτυλουργία. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.