Anniemal

Έχουν βαλθεί όλοι να αναλύουν και να κοντράρονται σχετικά με το σε ποιο υπό-γαμημένο είδος της pop ανήκει τέλος πάντων τούτη εδώ η Annie. Είναι η alternative Kylie Minogue για την οποία είχαν ανέκαθεν ονειρώξεις όλοι οι προβληματικοί οπαδοί της Bjork; Είναι αποπαίδι ενός mainstream συστήματος που δεν προλαβαίνει να απορροφήσει σταρλετίνες και τις ξερνάει υπογείως σε έγκριτα underground κυκλωματάκια με το πρόσχημα του electro ήχου, που δεν λέει να σταματήσει να είναι στη μόδα. Είναι αυτή η ιστορία με τον γκόμενο της που πέθανε πριν τέσσερα χρόνια ένα πρώτης-τάξεως παραμύθι για να εισβάλλει η "pop-άμεσης-κατάποσης" του "Anniemal" άλμπουμ στα ακούσματα μας με μπόλικο τραγικοφανές παραμύθι από πίσω της;

Θυμάμαι έναν μουσικογραφιά από τους παλιούς, που είχε εφεύρει- διαβάσει-αντιγράψει- ακούσει... τον όρο διορατική pop και τον χρησιμοποιούσε παντού και για όλους. Είμαι σίγουρος ότι αν καθόταν να γράψει review για το "Anniemal" θα το χαρακτήριζε χωρίς δεύτερη σκέψη ως "αριστουργηματικό υπόδειγμα διορατικής pop". Και θα συνεχίζαμε να γελάμε για έτη πολλά ακόμη...

Με τα σοβαρά μουσικά έντυπα να υμνούν την Annie για την ικανότητα της να κινείται μεταξύ των ορίων της μελαγχολίας και της ανόητης ευφορίας, με την Sarah Cracknel των Saint Etienne να αναλώνει τη γοητεία της σε concept άλμπουμ περί του προβληματικού της αστικής μας καθημερινότητας και με τη Madonna να σταυροκοπιέται στα χορευτικά πατώματα, η Annie (έστω και καθυστερημένα για την ίδια) βρήκε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει τον πιο ζόρικο και πιο αυθεντικό pop δίσκο του 2005... Θα μπορούσε να τη συναγωνιστεί μονάχα η Kylie ασφαλώς, οι ατυχείς συγκυρίες όμως ευνόησαν όπως ξέρουμε την μικρή ξανθούλα Νορβηγίδα...

Το "Greatest Hit" λοιπόν: πρόκειται για το πιο εθιστικό pop τραγούδι που ακούσαμε από την κυκλοφορία του 'Can't get you out of my head' και μετά. Ο Φοίβος φέτος σε στιγμή που η σκέψη του τίλταρε και η έμπνευση του χτύπησε κόκκινο, συνδύασε το μεγαλειώδες ρεφρέν-ξέσπασμα εξαιτίας του οποίου τα μπουζούκια παραμένουν η ισχυρότερη εκτόνωση του μέσου Έλληνα με τις dance pop ντιρεκτίβες των "δασκάλων" του είδους και μας άφησε ως αιώνια παρακαταθήκη το ultra pop αξίωμα "teleia-teleia-teleia". Αντικαταστήστε όπου πρέπει με την party pop κατάσταση που έστηναν κάποτε οι B-52s και τον ύστερο προεφηβικό ερωτισμό της Kylie, που αντέγραψε η Βανδή, που αντέγραψε η Πέγκυ, που δεν αντέγραψε η Sarah... και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται!

Περαιτέρω, το "Anniemal" κυλάει χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, ως οφείλει κάθε φύσει ακομπλεξάριστος pop δίσκος (τα κόμπλεξ είναι προνόμιο του rock... τα έχουμε ξαναπεί αυτά...). Φουλάρει με hit singles τα οποία κινούμενα στο περιθώριο των γιγάντων της μουσικής βιομηχανίας αποκτούν την απαραίτητη εναλλακτική αίγλη για να τα λατρέψετε χωρίς συνειδησιακά προβλήματα. Αυτή του η ιδιότητα είναι που συναντάει απευθείας στην άλλη άκρη του νήματος το παράδειγμα των Tom Tom Club, οι οποίοι μια φορά κι έναν καιρό με κληρονομιά την έγκριτη ζωή των Talking Heads ανάγκασαν σωρό ψαγμένων ροκάδων -και μη- να αφεθούν σε pop αισχύνη χειρότερη από όση μπορούσε να συλλάβει το μυαλό των κάθε Stock, Aitken & Waterman τούτου του πουλημένου κόσμου.

Κοντά σε όλα αυτά μια παραγωγή για την οποία η έννοια της φθήνιας και της αρπαχτής αποτελεί αυστηρά ξένο σώμα. Το "Anniemal" δανείζεται ηχητική χλίδα και βρώμικα γεμίσματα από τις καλύτερες version του ιδρωμένου χορευτικού ήχου. Ακούγεται mainstream, αλλά σκέφτεται indie έγραψε το Rolling Stone για την Annie... Η αλήθεια είναι ότι το πιο ισχυρό indie στοιχείο στην Annie είναι το γεγονός ότι μάλλον η γκόμενα δεν μπορεί να τραγουδήσει. Η φωνή της είναι ενοχλητικά τσιριχτή... και είναι φανερό ότι έχουν σωρηδόν επιστρατευτεί στουντιακά κολπάκια για να ακούγεται ηδονικά poppy χωρίς να θυμίζει γκρινιάρα γκόμενα, που θέλεις να ανοίξει η γη να την καταπιεί όταν ανοίγει το στόμα της. Ακούγεται δε έντονα ότι η ιστορία Annie On Stage είναι μεγάλη μούφα...

Θεματικά αυτές εδώ οι pop τσιχλόφουσκες με τίτλους του στυλ 'Chewing Gum', 'My Best Friend' και 'Helpless fool for love'... ακούγονται και είναι περισσότερο teeny απ' όσο μπορεί να αντέξει ο μέσος υποψιασμένος μουσικόφιλος, όσο light και να είναι τα κριτήρια των επιλογών του. Τίποτε παραπάνω από αυτό δε χρειάζεται να πω νομίζω για να σας πείσω ότι το "Anniemal" είναι ο δίσκος που πρέπει οπωσδήποτε να λατρέψετε. Αν και μάλλον όσοι έπρεπε να το κάνουν, έχουν πράξει ήδη κάπως έτσι...