Footprints through the snow
Αν σε ακουμπήσω θα σπάσεις;
Μπορεί να μου αφήσεις σημάδια πάνω στην τσιτωμένη λευκή επιδερμίδα μου. Υπάρχει επίσης περίπτωση να μολυνθώ και να σαπίσω. Πιστεύω πως κατά βάθος ζητάς να εκδικηθείς τα ροδοκόκκινα μάγουλά μου, γι' αυτό και η σαρωτική καταστρεπτική σου μανία. Εάν μπορέσεις ωστόσο και εξουδετερώσεις τούτο το ευτελές συναίσθημα είμαι σίγουρη πως οι δυο μας θα μπορέσουμε να μοιραζόμαστε ξανά χειμερινούς περιπάτους αναπολώντας την παθιασμένη μας σχέση. Ant όπως λέμε μυρμήγκι;
Ant όπως λέμε Anthony Harding. Γύρω στο φθινόπωρο του 2004 ο πρώην ντράμερ των Hefner άφησε για λίγο το σπίτι του στο Malmo Σουηδίας όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια και επισκέφθηκε την Bologna προκειμένου να περατώσει την δεύτερη δισκογραφική του δουλειά - μετά το "A Long Way to Blow a Kiss" που βγήκε στην Fortune and Glory (2001) και το οποίο ηχογράφησε στο σπίτι του. Το "Footprints through the Snow" είναι και αυτό γραμμένο εξ' ολοκλήρου από τον Harding αλλά, αντίθετα με το πρώτο, ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε μέσα σε στούντιο με τη βοήθεια των Francesco Donadello και Matteo Agostinelli, γνωστούς και από τις δουλειές τους με τους Giardini Di Miro και Yuppie Flu αντίστοιχα. Σε ιταλική πλέον εταιρία ο κύριος Harding, με Ιταλούς συνεργάτες και συνοδοιπόρους... βρε μπας και έχει γίνει κολλητός με τα παραπάνω ημι-άθλια ιταλικά σχήματα;
Απάντηση αρνητική.. ουφ! Ο συμπαθέστατος Ant δεν ακολουθεί τη γραμμή της εταιρίας, που κινείται συχνά σε πιο πειραματικό ύφος, αλλά ούτε και την παράδοση των Hefner ή ακόμη των solo projects του Darren Hayman τύπου "Cortinaland" (ένα εξαιρετικό EP που κυκλοφόρησε πέρυσι από την Acuarela και το οποίο θυμίζει υλικό των Hefner, με κορυφαίο το κομμάτι "Crissy M."). Υπάρχουν βέβαια κι εδώ οι επιρροές από Sarah Records, Wedding Present, Galaxie 500, Nick Drake και Prefab Sprout, ο ήχος ωστόσο είναι πιο λιτός και τρυφερός προσιδιάζοντας περισσότερο στην σκανδιναβική indie/twee σκηνή των Edson -πλούσια παραδείγματα από τα άλμπουμ "For Strength" και "Unwind with Edson"-, Kings of Convenience και Acid House Kings. Δεν έχουμε ούτε εξαιρετικά ευφυείς στίχους, ούτε τρομερά περίτεχνες συνθέσεις, ούτε καν εντυπωσιακή παραγωγή. Αντίθετα, έχουμε εύθραυστα και ορισμένα από τους καρδιακούς παλμούς κομμάτια (ειδική αναφορά στα όμορφα "Those Memories", "This Goodbye Kiss" και "We Didn't Move a Muscle"), εμπνευσμένα από τη φύση και το συναίσθημα, τα οποία μεταφέρονται στον ακροατή με την απαραίτητη διακριτικότητα και ταπεινοφροσύνη.
Η μουσική του Ant δεν προκαλεί, ούτε κάνει νέες χειρουργικές τομές. Είναι ωστόσο γλυκιά σαν την αγάπη που άφηνες τότε δίχως φειδώ πάνω στα αναψοκοκκινισμένα μου μάγουλα, μελαγχολική σαν την μετέπειτα απογοήτευση που σε έκανε τόσο εκδικητικό απέναντί μου και ευαίσθητη σαν να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί.
