A way out

Πέτυχα τον Γιάννη Ντρενογιάννη (κιθαρίστα κάποτε των Anti-Troppau Council και Yeah!, αλλά και των Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο περιστασιακά) πριν δυο μέρες στις ειδήσεις μεγ(κ)άλου καναλιού. Κοίταξα την ώρα και σκέφτηκα πως οι ειδήσεις απ'το αστυνομικό δελτίο είχαν τελειώσει άρα δε τον έδειχναν επειδή σκότωσε την πεθερά του ή ληστεύθηκε. Ήταν στη ζώνη των πολιτιστικών. Μέχρι να πιάσω το τηλεκοντρόλ για να αφαιρέσω το mute σκέφτηκα πως δεν άλλαξε πολύ εκτός από λίγα μαλλιά που ξεφορτώθηκε εκ βαθέων. Γιατί όμως εμφανίζεται στις ειδήσεις; Κάτι σημαντικό επίκειται. Μάλλον κάποιος προμότερ τα έσκασε χοντρά για να ξαναγίνουν οι Anti-Troppau Council για συναυλίες και κυκλοφορία ζωντανού dvd, με γνωστά και ακυκλοφόρητα, gallery, behind the scene footage κλπ. Όχι, μιλούσε για το ένθετο των κυριακάτικων Νέων με τις φωτογραφίες που θα μας βοηθήσουν να γνωρίσουμε τις ομορφιές του τόπου μας και το οποίο επιμελήθηκε ο ίδιος.

To βράδυ τον επισκέφτηκα έχοντας στο μυαλό μου τα λόγια του Greil Marcus: Δεν κάνω καλές συνεντεύξεις γιατί προσπαθώ να είμαι αρεστός στον συνεντευξιαζόμενο. Μπήκα επιθετικά. Καλά εγκατέλειψες τη μουσική για να γίνεις δημοσιογράφος; (φαντάζεστε με πόση αηδία πρόφερα την τελευταία λέξη). Καλά ντε, λειτούργημα είναι κι αυτό, δεν έγινα και αστρολόγος απάντησε μόλις ξεπέρασε τον αιφνιδιασμό (οι αστρολόγοι είναι κάτω απ'τους δημοσιογράφους; Τελευταία δεν είμαι και τόσο σίγουρος).

Στο επόμενο όνειρο με βρήκα να συγχαίρω τον τραγουδιστή τους Βασίλη Τζαβάρα για το "I believe" που αφορά τον Roky Erickson ("όταν λες ότι ήρθες απ'το διάστημα, σε πιστεύω, ήρθες για μένα, σε πιστεύω... μας έδειξες πως τραγουδιέται ένα alien song"), το καλύτερο tribute που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή για μουσικό μαζί με το "I know where Syd Barrett lives" ξέρετε ποιων. Γιατί διαλύθηκε το συγκρότημα μετά από ένα δίσκο, σύγκρουση προσωπικοτήτων ή έφταιξε η... Yoko, γιατί έκτοτε δεν ακούσαμε τίποτα για σένα, ξεμπέρδεψες τόσο νωρίς με την τέχνη, το σύνδρομο Ρεμπώ κι εσύ, γιατί σ'αυτό τον τόπο έχουμε την εντύπωση πως για τους περισσότερους η ενασχόληση με το εναλλακτικό ροκ είναι μια λόξα νεανική που κάποτε περνάει, καταλαβαίνω πως και οι Fugazi αν είχαν την ατυχία να γεννηθούν σ'αυτή τη χώρα δε θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους αλλά τι θα σας εμπόδιζε να συνεχίζετε και να γεννοβολάτε κάθε τόσο ωραιότατα άλμπουμ σαν το "A way out", σβήνει η φλόγα και η εσωτερική ανάγκη με το που μπαίνει κάποιος στην παραγωγή; Με πρόλαβε η μέρα, δεν πήρα καμιά απάντηση.

Ξεκίνησαν το 83, δεν κατάλαβα ποτέ τι σημαντικό υπογράφτηκε στο τσέχικο Troppau αλλά ως όνομα ήταν εντυπωσιακό, η εποχή των παραδοσιακών ροκάδων και του πανκ στην Ελλάδα είχε περάσει και το post punk ήταν το στυλ των ATC. Οι συναυλίες στον Πήγασο (ένα σπίτι διαμορφωμένο σε χώρο συναυλιών που έγραψε ιστορία σημαντικότερη από την ιστορία μεγάρων) και η συμμετοχή στις συλλογές του Δικαιώματος Διάβασης προηγήθηκαν του δίσκου που ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Παπάζογλου και βγήκε απ'την εταιρία που έφτιαξε ο ιδιοκτήτης του προαναφερθέντος συναυλιακού χώρου.

Την εποχή που μ'άρεσαν οι υπερβολές σημείωνα πως το "Insanity" είναι το κομμάτι που έκανε τους Husker Du να τα παρατήσουν, το "A way out" έριξε σε κατάθλιψη τον Jeffrey Lee Pierce, το "Diver" έκανε χαρούμενο τον Cave για την γενέθλια σπορά που έκανε λίγα χρόνια πριν στην Αθήνα, το "Last poet on the road" με το εναλλασσόμενο/συνεχές beat ανοίγει το δίσκο με υποσχέσεις που τηρούνται και το "When the saints go marching in" που κλείνει το δίσκο σαν τυφώνας αμφισβητεί τη διαπίστωση της κυρίας που έγραψε ότι η σειρά των τραγουδιών ενός ροκ δίσκου αντικατοπτρίζει τη σεξουαλική εμπειρία του άνδρα: Κυνήγι, επαφή, οργασμός, εξάντληση. Εκτός αν αφαιρέθηκε στο editing κατά λάθος το closing track της εξάντλησης.

Θα αρέσει όμως αυτός ο δίσκος (που παρεμπιπτόντως δεν κυκλοφορεί πλέον) σε κάποιον νεότερο, με άλλα βιώματα, που μπήκε από άλλη πόρτα στη μουσική, που δεν καταλαβαίνει γιατί έβγαιναν δύσκολα κάποτε οι δίσκοι, που... που... που; Δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα.

29/4/2007