The crying light
O καψερός Antony (χρόνια πολλά για χτες) πλαντάζει στο κλάμα ολημερίς κι ολονυκτίς. Κλαίει για τη μάνα του στο μνήμα (στο Her eyes are underneath the ground), κλαίει στην κουζίνα (Epilepsy is dancing), τα δάκρυά του γίνονται χιόνι (Kiss my name), το κορμί του κλαίει (Everglade), κλαίει στο φως της μέρας (Daylight and the sun), κλαίει στο φως της νύχτας (The crying light) που κι αυτό κλαίει μαζί του, τόσο δυνατά, που αναγκάστηκε να του παραχωρήσει και τον τίτλο του δίσκου για να σκάσει. Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι το παιχνίδι των λυγμών. Κι όταν δεν κλαίει, υποφέρει, νιώθει φυλακισμένος, ασφυκτιά, βλέπει εφιάλτες, η μοναξιά τον τρομάζει, δε βρίσκει γαλήνη. Τέτοια αναγούλα είχα να νοιώσω από ένα γλύψιμο του Αυτιά στον Καρατζαφέρη που πέτυχα σ'ένα ζάπινγκ.
Δε με πείθει. Είναι ένας βουτυρομπεμπές crooner που δεν μπορεί να με ξεσκίσει με τις τραγωδίες του. Αν αυτή είναι ανταπόκριση απ'την κόλαση τότε δεν είναι και τόσο άσχημα εκεί. Και ο Ιώβ να έμπαινε για εξώφυλλο δε θα βοηθούσε. Δεν το'χει, δεν είναι για τα βαθειά. Ο Smith μ'ένα "Siamese Twins" τον στέλνει αδιάβαστο. Τι συγκρίνεις, θα μου πεις. Μήπως αυτοί που τον συγκρίνουν με την Nina είναι δικαιολογημένοι; Να δεις που κάποια στιγμή θα πέσει και το όνομα του Jacques στο τραπέζι. Κατεβαίνουμε τώρα στον όροφο που η πόρτα του γράφει "καλλιτέχνες που μας αρέσουν επειδή λένε ωραία τραγουδάκια".
Ο πρώτος δίσκος που του έβγαλε ο Tibet το 2000 ήταν δακρύβρεχτος αλλά δεν είχε τις αναφορές ("I'm a bird girl and the bird girls go to heaven", "One day Ill grow up, Ill be a beautiful woman", "My lady story") του "I am a bird now" που βγήκε πέντε χρόνια αργότερα, έκανε την gay κοινότητα να τον σφιχταγκαλιάσει, τους εκτός αυτής να αποκαλύψουν τον crooner που έκρυβαν μέσα τους και τον Mercury να του δώσει το βραβείο του (όχι τον Freddie, αυτός αν ζούσε μάλλον θα τον φώναζε για ντουέτο). Ο νέος δίσκος δεν ασχολείται με τρανσεξουαλικά βάσανα (άρα να μην ελπίζει σε 6σέλιδο αφιέρωμα στη lifo) αλλά με τα απλά, καθημερινά προβλήματα που αντιληφθήκατε διαβάζοντας την πρώτη παράγραφο.
Το "Kiss my name" που είναι ό,τι κοντινότερο στον Jeff Buckley έχει κάνει, ξεχωρίζει σαν γίδι μες τα πρόβατα γιατί είναι το μόνο με ντραμς, ευμνημόνευτη μελωδία και πολλά strings. Ψηλότερη κορυφή είναι το "Epilepsy is dancing" χάρη στη σπουδαία μελωδία του και τα διπλά φωνητικά του. Το "One dove" συγκρατεί κάπως τον πήχη πριν αυτός καταβαραθρωθεί. Σ'όλο το δίσκο εκτός της φωνής κυριαρχεί και το πιάνο του, οι Johnsons συνοδεύουν ψαρωμένα αλλά τα σπουδαία τραγούδια απουσιάζουν. Και με καλές φωνές μόνο, αυγά δε βάφονται. Αν έβρισκα εδώ μέσα ένα νέο "Cripple & the Starfish" θα αφιέρωνα δυο παραγράφους μόνο σ'αυτό.
Χρειαζόμαστε νέους Beatles. Σαν εκείνους που πριν μισό αιώνα έγραψαν τη λέξη τέλος στις καριέρες των διάφορων Perry Como και Bobby Vinton.
