I am a bird now
Είναι από τις φορές αυτές που η ακρόαση ενός τόσο τρυφερού και κινούμενου στη λεπτή γραμμή μεταξύ φωτός - σκότους δίσκου δημιουργεί τόσες παραπομπές σε άλλες μορφές τέχνης, πλησιάζοντας την αξία του όχι μόνο με αμιγώς μουσικά κριτήρια αλλά και με μια γενικότερη σκεπτικιστική διάθεση. Η αφετηρία δίνεται ήδη από το έργο καθαυτό: στο εξώφυλλο μια φωτογραφία του Warhol με την cult φιγούρα της Candy Darling, της τραβεστί ηρωϊδας του 'Candy says' των Velvet Underground, στο νεκροκρέββατό της, κοιτώντας πλέον την κάμερα με την πλέον αυτοσαρκαστική ηδυπάθεια που θα μπορούσε να έχει κάποιος λίγο πριν το θάνατό του. Πόσο αταίριαστη είναι η φυσική ομορφιά με το θάνατο άραγε;
Γίνεται έτσι ήδη η πρώτη ουσιαστική επαφή με το περιεχόμενο του 'I am a bird now', πριν ακόμα ακουστούν οι πρώτες νότες του. Οι οποίες με τη σειρά τους και μέχρι το τέλος αποκαλύπτουν μια εύθραυστη τραγουδοποιεία που προσωπικά με άγγιξε ως μια μικρή μουσική δραματουργία για εκπεσόντες αγγέλους, μια μακρινή ανάμνηση από ήρωες του Κάφκα ή του Φώκνερ ντυμένη στα χρυσαφί φορέματα της Divine, της γνωστής τραβεστί με το τραγικό τέλος.
Μουσικά, στέκει υπεράνω κριτικής η εξαιρετική no-gender φωνή του Antony που φέρνει στο νου μια διεστραμμένη μίξη από Nina Simone και Morrissey, και την οποία χρησιμοποιεί σαν ένα σπάνιο μουσικό όργανο με το οποίο ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες, παίζει με τα φαλσέτα και διαλύει τους χαρακτηρισμούς 'ανδρικό' 'γυναικείο'σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Συνοδεύεται υπέροχα από τους Johnsons, που χτίζουν ένα ζεστό σχεδόν gospel ατμοσφαιρικό περιβάλλον ήρεμης jazz, crooner φιλοσοφίας και cabaret αισθητικής, με το πιάνο και τα έγχορδα να σμίγουν τη δραματική έξαρση με την εσώτερη αναζήτηση ενός μπερδεμένου εγώ. Συμπαγές και στραμμένο στην βαθύτερη αναζήτηση του κρυμμένου εαυτού και το περιεχόμενο των στίχων, για κορίτσια φυλακισμένα σε κορμιά αγοριών, για την απώλεια της αγάπης, τη μοναξιά αλλά και την αέναη ελπίδα ότι η σωτηρία δεν είναι άπιαστη. Στίχοι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν χωρίς διάθεση υπερβολής σχεδόν Φροϋδικοί αλλά πάντα με την αίσθηση ότι στο τέλος ο ήρωας θα βρει θέση στον κόσμο του: 'one day I'll grow up / I'll be a beautiful girl / but now I am a boy'.('For today I am a boy').
Στο δίσκο δηλώνουν συμμετοχή και αρκετοί υψηλοί καλεσμένοι. Ο Lou Reed στο 'Fistful of love' (που περιέχεται και στο ΕΡ 'The Lake'), ο Rufus Wainwright στο 'What can I do', ο Boy George στο 'You are my sister' και ο Devendra Banhart στο 'Spriralling', και όλοι μοιάζουν να υποτάσσονται στο κλίμα που δομούν οι Antony and the Johnsons χωρίς διάθεση να αναδειχθούν περισσότερο από τον ίδιο το δημιουργό.
Και καθώς το φως τελικά θα αποκαλυφθεί, δυνατό και ελπιδοφόρο, στο 'Bird Guhl' η καταπιεσμένη, θλιμμένη ψυχή τελικά θα γίνει πουλί, θα ανοίξει τα φτερά της και θα ενσωματωθεί σ'αυτόν τον ιδεατό κόσμο στον οποίο και ανήκει, θυμίζοντας την κάθαρση του ήρωα, την απελευθέρωσή του από τον κόσμο των συμβάσεων και της ανελευθερίας.
Το 'I am a bird now' συνεχίζει με σταθερότητα την πορεία που ξεκίνησε από το 2000 το συγκρότημα με την ομώνυμη δουλειά του, τότε στην Durtro εταιρεία του David Tibet και φίλου του Antony, λιγότερο στυλιζαρισμένο και περισσότερο ουσιώδες.
Και κλείνοντας θα τολμήσω μια αναφορά: στη δουλειά αυτή ένιωσα για πρώτη φορά οτι το πνεύμα της μεγάλης τέχνης που πρόσφερε ο Scott Walker και που κορυφώθηκε με το ογκώδες σε αξία 'Tilt' βρήκε έναν άξιο απόγονο και σίγουρα έναν σημαντικό συνεχιστή της. Και μόνο αυτή η σκέψη με αναγκάζει να τοποθετήσω το 'Ι am a bird now' στην κορυφή των δίσκων τραγουδοποιείας των τελευταίων ετών.
Και αν το 8 φαίνεται λίγο σε σχέση με τα παραπάνω είναι επειδή ελπίζω πως η επόμενη δουλειά του Antony και της παρέας του μπορεί πραγματικά να χτίσει μια ελεγεία πάνω στην κρυφή όψη της ανθρώπινης προσωπικότητας, της μελαγχολίας και συνάμα της ελπίδας που ποτέ δεν αξίζει να χάνει κανείς.
