The last romance

Oι Arab Strap έχουν, ή τουλάχιστον είχαν ένα κύριο χαρακτηριστικό. Οι δίσκοι τους είχαν μια ατμόσφαιρα και μια μινιμαλιστική αισθητική που στην αρχή σε ενθουσίαζε αλλά όσο πέρναγε ο δίσκος κούραζαν. Έτσι κατάφερναν αφενός να τους παραδέχεσαι μιας και είναι υπεύθυνοι για ορισμένα πολύ ωραία κομμάτια αλλά και να μην τους έχεις και για πολλά.

Από το 'Monday at the Hug & Pint' άρχισαν να το γυρίζουν στο πιο παραδοσιακό ροκ και αυτό συνεχίζεται και στο νέο album. Η φωνή και το στυλ απαγγελίας που διατηρεί ο μάλλον κατεστραμμένος Aidan Moffat (πρέπει να τον έχουν παρατήσει όλες οι φιλενάδες του, κάτι που διόλου μας απασχολεί από τι στιγμή που αυτό γίνεται αποκλειστικό προϊόν εκμετάλλευσης) κυριαρχεί, γενικά ο δίσκος είναι αρκετά δυναμικός, έχει κάποιες ωραίες στιγμές αλλά διακατέχεται από τα γνωστά αδιέξοδα μιας και οι Arab Strap δεν έχουν πια να προσφέρουν τίποτα, παρά ικανοποίηση στους εαυτούς τους (αφού αυτό τους αρέσει και κυκλοφορεί και στα δισκάδικα) και στους φίλους τους που τους ακούν ψιλό (και χοντρό) μεθυσμένοι εκεί στη Γλασκόβη. Χαρακτηριστική παραμένει η ομοιότητα πχ του κουπλέ του 'Speed-Date' με το 'The Shy Retirer' από το 'Hug & Pint', δείγμα του στείρου πια μυαλού των Arab Strap.

Για να πω την αλήθεια και να μην φαίνομαι στραβόξυλο, αν με έφερναν από το πουθενά, αν ο μεγάλος μου αδελφός με έβαζε να ακούσω (προερχόμενος από τους New kids on the block και τον Jason Donovan του δημοτικού) και μου έλεγε πως αυτή είναι η ροκ ή η ποπ θα έλεγα ωραία είναι. Και δυνατή, και συναισθηματική και λίγο επική ανά διαστήματα ότι πρέπει δηλαδή για κάποιον στα ντουζένια του. Το θέμα είναι πως ούτε Jason Donovan ακούω πια, ούτε 12 χρονών είμαι αλλά και έχω ακούσει τόσες φορές τα ίδια και τα ίδια (άλλοτε πραγματικά καλά, άλλες φορές όχι) που πλέον καταντάει λίγο βαρετό. Δεν είμαι και κανένας κοιλημένος "ροκ ν' ρολ και ξερό ψωμί" για να μην καταλαβαίνω το πρόβλημα και να θεωρώ ό,τι έχει distortion, γρατζουνίσματα και drums ωραίο.

arabstrap.co.uk